Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 21

BREIÐFIRÐINGUR
19
Þóra í Skógum, móðirin fátæka í lága sveitabænum, sem
sonurinn gat kveðið þetta um:
„Eg hefi þekkt marga háa sál,
ég hefi lært bækur og tungumál
og setið við listalindir,
en enginn kenndi mér eins og þú
hið eilífa, stóra, kraft og trú
né gaf mér svo guðlegar myndir.“
Ef til vill vilja einhverjir álíta, að kirkju slíks höfuðskálds
guðs kristni ætti að staðsetja heldur í fjölbýli höfuðborgar-
innar en strjálbýli sveitarinnar. En slík Matthíasminning,
sem fyrir mér vakir, er tengd of fínum þráðum við sinn
eigin uppruna til þess að njóta sín til fulls í annarlegu um-
hverfi. Menningu þjóðarinnar í heild mun líka svo bezt
borgið, að jafnvægi nokkurt haldist á því sviði milli höfuð-
borgarinnar og annarra landshluta — að sveitirnar afsali
sér ekki sínum hluta af sögulegum minningum og menn-
ingararfi, en kjósi sjálfar að halda vörð um hann. Hvert
hérað — hver sveit þarf að eiga sitt menningarvé — sinn
helgidóm, er eigi sterkar rætur í sögu hennar og minn-
ingum.
Slíkt mundi auka menningarlegan styrk hennar inn á
við, jafnframt því sem framlag hennar til þjóðmenningar-
innar í heild yrði drýgri. Matthíaskirkja á Reykhólum gæti
orðið einn slíkur helgidómur. Þess vegna ætti sveitin — og
þjóðin öll — að grípa tækifærið nú, þegar Reykhólakirkja
hlýtur óumflýjanlega að verða endurbyggð, grípa tækifærið
og leggjast á eitt að sá draumur fái rætzt, að á Reykhólum
rísi upp helgidómur Matthíasar — og Þóru —, fagur og
tiginn og minningu þeirra samboðinn.
Ingibjörg Þorgeirsdóttir.