Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 53

BREIÐFIRÐINGUR
51
Á veginum langt út með hlíðinni er stór flutningabíll í
kyrrstöðu og því sjálfgert að stanza og vita, hvað hér er
um að vera. Bíllinn er frá Staðarfelli. Eitthvað af heima-
fólki, er heima var, hafði tekið sig til og ekið hér út eftir,
til að fylgjast með björgunarstarfi þeirra, er voru að ná
kindunum úr klettunum.
Við förum úr bílnum og rýnum í klettana, og mikið rétt,
hátt uppi í klettaskorpunni sjáum við tvær kindur á litlum
stalli, björgin ferleg og ljót fyrir ofan og neðan, og þarna
eru þær staddar, tvær hvítar saklausar sauðkindur.
I fluginu fyrir ofan þær eru mennirnir, sem ætla að
bjarga þeim, en það er ekki á allra færi að klifra það, sem
kindur komast, og maðurinn, sem ætlar að bjarga þeim,
verður að hafa vað til þess að geta klöngrazt til þeirra.
Við sjáum sigmanninn koma ofan ávala klettasillu milli
tveggla grashvamma uppi við brúnina. Hann fetaði öruggt
og rólega ofan, með vaðinn bundinn um sig. Eftir marga
króka og klifur komst hann svo loks á sylluna til kindanna,
en aðstaða hans var slæm. Vaðurinn lá ofan fláa klettana,
en til kindanna varð að fara eftir syllunni æði spöl, en þá
festist vaðurinn hér og þar í berginu, þegar sigmaðurinn
fór til hliðar um sylluna, og það var svo hátt upp á bjarg-
brúnina, að vaðhaldsmennirnir heyra óglöggt köll sigmanns-
ins. Hann rykkir í vaðinn og kallar, og að lokum fær hann
þá aðstöðu, er hann telur sér henta. Fram til kindanna
eru líklega ]0—20 metrar og sigmaðurinn, Pétur Sigur-
vi^sson, fetar til þeirra hægt en öruggt. Þegar hann er
kominn í ákjósanlegt færi, krýpur hann á kné og grípur
aðra kindina, hin verður að bíða. Innan skamms hefur
hann bundið kindina, lyftir henni á bak sér og flytur sig
eftir stallinum, þar til vaðurinn liggur beinn fyrir upp-
drætti. Köll hans bergmála frá klettunum: Hala upp, hala
upp! Upp yfir kletta og klungur berst kindin, hærra og