Breiðfirðingur - 01.04.1955, Síða 62

60
BREIÐFIRÐINGUR
sigrað Ægi, já, öll heimsins máttarvöld og orðið meiri og
sterkari á eftir. Hún fær því til vegar komið, að Egill rís
úr harminum tignarlegri hetja en nokkru sinni fyrr og yrkir
ódauðlegt ljóð um drengina sína, dáð þeirra og fegurð.
Enn ein hlið þess, hvernig berjast skal gegn máttarvöldum
örlaganna, berjast með guði og sigra. Þorgerður er fyrir-
mynd allra, sem sízt kjósa að gefast upp eða leggja árar
í bát. Allra þeirra mörgu kvenna, sem átt hafa erfiða hlut-
verkið að hugga og hughreysta og hvetja til dáða. En setj-
ast síðan sjálfar í skugga þess, sem kraftur þeirra og dáðir
megnuðu að reisa. Og auðfundið er, að hún hefur þó engu
gleymt af harminum eftir Böðvar bróður sinn, húsfreyjan
stórbrotna í Hjarðarholti. Hún ætlaði syni sínum metnað
svo mikinn á sundi, að sigra hinn mesta kappa Norðurlanda
í sundi, sjálfan Ólaf Tryggvason konung Noregs. En var
ekki sundið þá, eins og raunar enn hin bezta slysavörn í
vatni og sjó? Þá vörn skyldi hennar frábæri sonur að
heiman hafa. Enda urðu önnur hans forlög. Og óskaði hún
þá sízt að sig skorti sakarafl við sonarbana. Líktist þá
föðurnum mjög að heitum harmi og krafti. En það var
önnur saga. Aðeins að aldrei gleymist hetjudæmi hennar.
Það er óbein slysavörn, að láta aldrei harminn hefta vöxt
sinn og þroska og gefast aldrei upp í baráttunni gegr. sona-
bana, þótt svo virðist sem þar sé við algjört ofurefli að
etja. Lífsafl mannssálarinnar, skynsemi hennar og tilfinn-
ingaauður er þrátt fyrir allt æðsta aflið í alheiminum. Það
er Guðs afl.
En ég átti eftir að minnast á eina konuna enn. Konu,
sem sagði orðin, sem ættu að vera einkunnarorð hverrar
slysavarnarsveitar á Islandi. Stórhugur hennar og þor er
þó ekki eins ljúft í minningunni, eins og björgunarafrek
kristnu konunnar, sem krýpur ein með barnabörnin sín í
sandinum við Ölfusá. Eða víkings- og bóndadótturinnar