Breiðfirðingur - 01.04.1955, Side 70

68
BREIÐFIRÐINGUR
Þegar ég man fyrst eftir Pétri Kúld, átti hann heima í
Skáleyjum. Hann bjó þar í gömlum bæ og var autt og
óþiljað rúm undir baðstofugólfi. Hann stundaði þá sjóinn
nær allt árið, eins og jafnan fyrr og síðar á ævinni. Reri
í Bjarneyjum, undir Jökli á vetrum, en var til sjós á skút-
um öll vor og sumur. En framan af vetrum, þegar hann var
heima, fékkst hann oft við smíðar á gólfinu undir baðstofu-
loftinu, því að hann var vel hagur. Gerði meðal annars
að bátum, bæði fyrir sjálfan sig og aðra, og þótti þar vel
liðtækur sem annars staðar. Hann var iðjumaður, sem
sjaldan féll verk úr hendi.
Nokkru seinna fluttist Pétur í Bjarneyjar og bjó þar
„í hólmanum yzta“ í mörg ár, eða þangað til að útþráin
og los tímans höfðu sópað öllu unga fólkinu burtu úr eyj-
unum — og fór þá þessi gamla verstöð í eyði skömmu
síðar. — Oft kom hann í Skáleyjar eftir að hann fluttist
þaðan, í heimsókn til frænda og vina og var jafnan aufúsu-
gestur. Það kom fyrir að hann var við skál í þeim ferðum,
því að hann var ölkær maður, og lét þá sitthvað fjúka, þó
fáskiptinn og hversdagsgæfur væri þess utan. Upp á hann
mátti með fyllsta sanni heimfæra þessar ljóðlínur Arnar:
Þegar vínift vermdi sál
voru ei svörin myrk né hál,
ekkert tœpitungumál
talaó yfir fyUtri skál.
Jafnan kom hann færandi hendi í Skáleyjar. Hann var
mikill aflamaður og ekki fastur á fé, ef það var fyrir
hendi. Þau voru ósmá og ótalin ryklingsstrengslin og rafa-
beltin, sem hann miðlaði öðrum um dagana. Ekki sízt frænd-
fólkinu, því að svo var hann ættrækinn, að fátítt er um
þessar mundir. — Bú hans í Bjarneyjum var jafnan lítið.
Býlið leyfði ekki annað og meðfætt örlæti hans bauð hon-
um að ala hverja skepnu til fullra nytja. Það var farsælla.