Breiðfirðingur - 01.04.1956, Blaðsíða 8

6
BREIBFIRÐINGUR
deilingu matar, hver sem í hlut átti. Gekk það staflaust um
byggðina, er Oddur Jónsson læknir á Miðhúsum sagði ein-
hvern tíma, þegar komið var með kirtlaveikan og magran
ungling til hans: „Hvern a. . . eins og hann ákvað, „eruð
þið að koma með þetta til mín, farið með hann til Arndísar
á Reykhólum og látið hana skammta honum í eitt eða tvö
ár og vitið þá hvort honum batnar ekki“. Oddur var stund-
um skorinorður í meira lagi, ef hann var við öl, annars var
hann liinn vænsti maður, að minni reynd.
Fleira kom til öflunar matfanga á þeim tíma, en nytjun
hlunninda jarðarinnar til lands og sjávar. Vinnumenn, en
þeir voru venjulega margir, voru sendir til verstöðva, bæði
vestur að Djúpi og til Rauðalands og Breiðavíkur, einnig
til Steingrímsfjarðar, einkum á haustin. Öfluðu þeir oft
mikilla fanga, bæði í salt og herzlu auk kaupstaðarinnleggs,
en svo var saltverkaður þorskur kallaður í þá daga, en fyrir
hann fengust peningar í vertíðarlokin.
Hlunnindi á Reykhólum á þeim tíma, sem myndin er
tekin, til 1918 voru, talið í hæstu og lægstu tölum, sem hér
segir á ári hverju:
Dúnn 35—50 kg.
Vorkópar 70—101.
Haustkópar 130—170.
Kofnatekja ca. 3000 kofur.
Hrognkelsveiði c. 30—70 stykki í 2 til 3 trossur
annan og þriðja hvern dag að vorinu.
Talið er að Reykhólum fylgi um 300 eyjar, hólmar og
sker, en þó að ég, sem þetta rita hafi verið þar 20 ár og
öll hin minnistæðustu af ævi minni (9—29), þá veit ég
samt ekki, hvort þetta er nema ágizkun ein. Hitt er víst, að
mikið er af þessu, það fann maður bezt, þegar svokallaðar
eggjaleitir fóru fram. Það tók 6—7 manns á þriðja sólar-