Breiðfirðingur - 01.04.1956, Blaðsíða 41

ÍSREIÐFIRÐINGUR
39
brekkurnar og lyngásarnir seint þurrkuð út af ásýnd sveit-
anna. Enn sem fyrr kallar þetta lokkandi til æskurmar:
„Komið, tínið berin blá!
Bjart er norðurfjöllum á!
Svanir fljúga sunnan yfir heiði.“
En skyldi æska sveitanna hlýða þessu kalli nú eins al-
mennt og fagnandi og áður? Eg efa það, því að nú hefur
annað tekið sér bólfestu innan sveitanna, sem líka kallar
og lokkar. Og þetta annað eru skemmtisamkomurnar. Sumr-
in út í hverri viku á hverju heimili heyrast þær kalla gegn-
um þetta galdratæki nútímans — útvarpið, ■— lokka og
kalla í nálægð og fjarlægð út um allar byggðir landsins
og bjóða fram leiki og eftirhermur — töfrandi harmoniku-
músikk og dans -—■ ýmist á laugardagskvöldið næsta eða
sunnudaginn. Og jafnvel þótt skemmtistaðurinn sé í næstu
sveit eða héraði, veldur það engum erfiðleikum. Fjarlægðin
hefur lítið að segja nú á þessum tímum jeppa og langferða-
vagna og ótal annarra bíla. Og er þá að furða, þótt ung-
dómurinn bíði í ofvæni helganna? Um hverja helgi sópast
svo sveitirnar af fólki — einkum því yngra — til skemmti-
staðanna í nálægð eða fjarlægð. En þegar komið var heim
af þeim aftur, kom manni ósjálfrátt í hug það, sem Matthías
kvað forðum um kóngsins Kaupmannahöfn: „Margur fór
til Hafnar svo mannvænn og stór, en hrumari og heimskari
heim kom en fór.“ Eitt sunnudagskvöld síðla sumars rak
ég svo höfuðið inn á eina slíka samkomu, sem haldm var
á fögrum stað í einni af sveitum landsins. Það var áliðið
kvölds og dimmt orðið, er mig bar þar að, enda öll
skemmtiatriði búin nema dansinn, — hann stóð sen. hæst.
Eg kom mér auðvitað fljótlega inn í hið vistlega sam.komu-
hús, því að úti var orðið svalt í veðri. I anddyri og gangi