Breiðfirðingur - 01.04.1956, Blaðsíða 60

58
BREIÐFIRÐINGUR
og á leið til Eyjafjarðar. Ég ráfa um og kem ekki auga
á neinn, sem ég þekki. En svo kemur Kalli eins og af
himnum ofan, heiðrænn og þelhlýr, senn vaxinn maður,
og ætlar að fara að læra að stíga ölduna. Hann hafði verið
í Menntaskóla Akureyrar um veturinn. — Ég goggaði fisk
og dró línu á Pálma frá Hrísey um sumarið, ýmist vestur
á Skagagrunni, úti á Grímseyjarnöfum eða austur á Skjálf-
anda. Kalli gerði slíkt hið sama á sínum Siglufjarðarbát.
— Árin líða, og ungir menn horfa geiglausum augum til
framtíðar. En svo bregður sumri, og það er dökkni í skýj-
um. Ég geng suður Þingholtsstræti órór í huga og hnípinn.
Kalli liggur í rúmi sínu á efri hæð Farsóttarhússins. Yfir
honum er ekki haustdrungi, hann er léttur í skapi og kvik-
ur í tali rétt eins og hann væri að halda af stað í róður
í sumarljóma norður á Nafir. — Síðan nokkrar heimsókn-
arferðir að Vífilsstöðum. Einn dag stendur maður svo niður
á hafnarbakka. Spilið fer í gang, bóman sveiflast út fyrir
borðstokkinn, krók er fest í taugaraugu og upp lyftist kista
sveipuð íslenzkum fána. Ég reyni að verjast viðkvæmnis-
viprum. Þessi varð þá hinzta sigling þess manns, ef kyni
hinna fornu sæfaramanna í Höskuldsey, ,er ég hafði trúað
að mundi stýra dýrstum knerri og stærstum undir fána Is-
lands. —
Grómundur, sonur Málmfríðar gistir einnig Vífilsstaða-
hæli og er allur eigi miklu síðar en Karl. Þannig eru blóm
hennar kurluð niður í hásumarstíð. Hún fékkst ekki til um
mikinn harm, steig aðeins fastar á fótafjölina og nálin tif-
aði tíðar.
VII.
Haust eitt er ég fluttur í Hafnarfjörð. Málmfríður er
þá setzt þar að og býr í húsi gegnt mér handan við göt-
una. Enn á margur leið til hennar með gamla flík og efni