Breiðfirðingur - 01.04.1956, Blaðsíða 14

12
BREIÐFIRÐINGUR
skiptinn og vinfastur, trúmaður einlægur, vildi aldrei gera
á hluta nokkurs manns né þola neinum órétt.
Þó að Hermann Jónsson yrði skipstjóri og sjómaður, þá
stóð hugur hans og hjarta raunar meir til annars. Hann var
fræðimaður að upplagi og menntamaður, skáldmæltur vel
og orti ljóð í þeim stíl sem góð alþýðuskáld ortu lengst af
19. aldar. Hér eru tvær vísur hans:
Meðan líf á moldu grær,
meðan stjörnur skína,
verndaðu, eilíf elskan kær,
æskustöðvar mínar.
Bið ég þróist djörfung, dáð,
dyggð og bróðurandi,
í nafni hans, sem hefur ráð
á himni, sjó og landi.
Kærust iðja Hermanns, einkum hinn efra hlut ævinnar,
var að lesa og rita. Hann hefur ritað æði margt, einkum
breiðfirzk fræði. Mestur og merkastur er Flateyjarþáttur,
sem hann ritaði eftir handriti Gísla Konráðssonar, en hélt
sjálfur fram sögunni frá 1856, er Gísla þraut, og út öld-
ina. Auk þessa skrifaði hann fjölda þátta, einkum um
breiðfirzk efni og sjómennsku. Hann hefur t. d. lýst ágæt-
lega verbúðalífi í Oddbjarnarskeri um 1870, eftir eigin
raun, og er það hin merkasta heimild um ævaforna versiði.
Nokkuð er prentað af ritum hans, en mikið í handriti.
Helgi Hjörvar.