Breiðfirðingur - 01.04.1956, Síða 26

24
BREIÐFIRÐINGUR
HROÐALEIT
Síðasta leitin var farin í varplöndin, þegar fuglinn hafði
leitt út (þ. e. farið með fuglana til sjávar), og var sú leit
nefnd hroðaleit, vegna þess að botninn í hreiðrinu var
nefndur hroði, en botninn var oft blautur og skítugur, eí
hreiðrin stóðu ekki á vel þurru landi. Stundum þurfti jafn-
vel að flytja hreiðrin til, ef æðurin hafði byggt þau svo
tæpt á bökkum, að stórstraumsflóð gátu tekið þau og fleytt
á brott. I leitunum var dúninum safnað í poka og hann
síðan fluttur heim og þurrkaður. Var þurrkunin oft óþægi-
legt verk og krafðist nákvæmni og allrar gætni. Varð að
vera kyrrt veður, en ekki var gott að sól skini mikið á dún-
inn. Til var að byggðir væru þurrkhjallar fyrir dúninn.
Síðan var dúnninn svo geymdur til vetrarins, en þá var
versta verkið eftir við hann, en það var að krafsa hann og
hreinsa á þar til gerðri grind. Nú eru komnar vélar til þess
að vinna þetta verk. Áður var verk þetta mjög illa þokkað
og var ekki fyrir nema einstöku fólk, enda var þetta bæði
vandaverk og sóðavinna.
FJÁRGÆZLA
Eitt af vorverkunum var að sinna fénu, flytja það í land
og rýja það og marka lömbin. Fé eyjamanna var oft af-
urðameira en fé landbænda. Það var yfirleitt meira tví-
lembt og mun það hafa stafað af hinu kjarngóða fóðri, er
það hafði í eyjunum. Um fjallskil á haustin höfðu margir
eyjabændur það fyrir sið að flytja fé sitt til bötnunar-
beitar, sem kallað var. Gekk féð þar í eyjunum og safnaði
á tveimur til þremur vikum ótrúlega mikilli fitu. Var það
talið til hlunninda eyjajarða að þar væri góð bötnunarbeit.
Eyjabeit var oft langt fram eftir vetri, eða allt fram að
hátíðum í meðalári. Algengt var að landjarðir ætti eyjar