Breiðfirðingur - 01.04.1956, Page 30

Næturljóð í moll
Leiðarsteinn
í innhverfur ljósi
um nótt.
Jörðin hverfist sem bamagull
um hugsaSan möndul,
hylur myrkrið hina kviklátu þjóðbraut kynslóðanna,
hinn eldforna veg,
þar sem saga vor hófst.
Hleypur við fót, stormurinn herðir á sprettinum
— hann mun koma fyrstur í mark.
Sviplegum vœngtökum sniðskera mávamir loftið.
Tregablandið er flug þeirra — löngunarfullt.
Göfugir brœður þínir, synir stormsins,
eins og bemskuminning svífa þeir hjá
þögulir í hinni eilífu leit að hamingju.
— Þeir eru sveipaðir myrkri. —
(Hvítfingrað Iöður hefst upp rjúkandi, þegar
hrönn hefur sprengt sig
við stafn, við kinnung.
Titrar skipið sem skógardýr
og stynur þunglega við átökin.)
Manstu þegar góða veðrið er og sólin skín?
Þá er hafið blátt
sem augu ástmeyjar þinnar.
Það hreyfir sig mjúklega og brosir