Breiðfirðingur - 01.04.1956, Page 39

BREIÐFIRÐINGUR
37
leiðendura sanngjarnt verð fyrir vöru sína og neytendum
hollan og ljúffengan matbæti, ekki aðeins að haustinu og
framan af vetri, heldur allan veturinn og fram á sumar.
Rófurnar hafa stundum verið nefndar sítrónur Norður-
landa, vegna þess hve ríkar þær eru af c-bætiefni og geyma
það vel. Eftir vetrargeymslu hefur gulrófan sárlitlu tapað
af því, þegar kartaflan hins vegar á ekki eftir meir en Yö
af upphaflegu magni. Er því ljóst, að gulrófan gæti ein-
mitt verið einhver bezti fjörefnagjafi þjóðarinnar, þegar
líða tæki á vetur, einmitt þann tíma, sem ferskt grænmeti
er ófáanlegt og kartöflurnar orðnar gildislitlar að þessu
leyti. Annars mun hreinasti óþarfi fyrir okkur Islendinga
að svelta okkur að bætiefnum. Sjórinn gefur okkur gnægð
af þorska- og ufsalýsi, og í öllum meðal árum má víðast
hvar á landinu rækta rófur og kartöflur og ýmiss konar
káljurtir með sæmilegum árangri. Auk þessa framleiða nú
gróðurhúsin hundruð lesta af tómötum. Með þessu er þó
ekki sagt, að við getum ekki stöku sinnum þegið að smakka
á hinum fagurlitu, suðrænu ávöxtum, -— að minnsta kosti
um jólin og þegar fram kæmi á útmánuðiria.
Enn eru ónefnd berin okkar. Þau virðast nú hafa unnið
sér fastan heiðursess í vitund almennings. Ljúffengi þeirra
og notagildi dregur enginn í efa. En berjaferðirnar sjálfar
hafa auk þessa — hvort sem tínt er í ílát til heimflutnings
eða bara upp í sinn eiginn munn — annað mikilvægt gildi.
I faðmi íslenzkra sveita, fram um lyngklæddar heiðar og
laufskrýddar brekkur hvamma og dala, komast mannanna
börn — eldri sem yngri — í snertingu við hina hreinu,
lifandi náttúru — við fegurð hennar og vndisleika. Slíkt
gefur þær gjafir, að tæplega getur hjá því farið, að úr
berjaferð, sem farin er í góðu veðri, komi fólk ekki að
einhverju leyti andlega hressara og ríkara af heilbrigðri
ánægju. Það hefur dreypt á þeim gleðibikar, sem engu