Breiðfirðingur - 01.04.1956, Qupperneq 44

42
BREIÐFIRÐINGUR
ingar og jafnvel börn. Þetta er hvortveggja uppvaxandí
æskulýður sjálfra sveitanna og börn þau og unglingar, sem
í sveitunum eru að sumrinu í dvöl eða kaupavinnu. Þá má
nefna heiðarlegt sumarferðafólk (bæði úr sveit og kaup-
stað), sem skemmtanirnar gefa eins og tylliástæðu til að
skreppa í annað hérað eða út í sveit að sjá, þótt í svip sé,
nýjar fagrar sveitir og merka staði. Að síðustu ber þar
svo, því miður, allmikið á skemmtanafíknum slangurlýð
úr kaupstöðum nær og fjær, — sem ef til vill telja sveit-
irnar einmitt geta gefið enn meira albogarúm til ýmiss
konar taumleysis í framkomu.
Það þarf vissulega ekki langa dvöl í sveit til þess að
komast að raun um að þetta skemmtana„fargan“ er orðin
plága, sem sveitirnar stynja undir. En þó geri ég rétt ráð
fyrir, að hávaðinn af foreldrum og öðru góðu fólki, sem
sjálft sækir lítið þessar samkomur, geri sér ekki fulla grein
fyrir, hve skaðlegt það getur verið börnum og unglingum
að þau venji komur sínar á þær. Enn aðrir telja aðeins
gera illt verra að banna barni að sækja skemmtun, sem
aðrir jafnaldrar þess og félagar í nágrenninu fá að sækja.
Allt viðnám sé því gagnslaust og verra en gagnslaust. Og
forráðamenn félagssamtaka, sem halda skemmtisamkomur
til ágóða fyrir starfsemi sína, þeir hugsa eflaust flestir
með sér: Ef við höfum ekki dansinn, þá koma svo fáir,
að við höfum ekkert upp úr krafsinu. En er siðmenning
æskunnar ekki meira virði en nokkrir óhreinir hundrað-
kallar, jafnvel þótt þeir eigi að flýta fyrir byggingu ein-
hvers nýs samkomustaðar? Það má ef til vill segja, að full-
orðið fólk eigi að hafa frelsi til þess að misbjóða sjálfu
sér, ef það endilega vill, en enginn — hvorki félagsheildir
eða einstaklingar, ættu að hafa frelsi til þess, beint eða
óbeint, að slökkva hið fagra Ijós sakleysisins og hreinleik-
ans í björtum barnsaugum eða hjálpa til þess að leggja á