Breiðfirðingur - 01.04.1956, Side 53

BREIÐFIRÐINGUR
51
straumkviku brigði fyrir í svipnum. Ég leit enn á myndina.
Haustið eftir sátu Skógstrendingar í stofu ömmu minnar
yfir svörtu kaffi með tári í. „Þau eru orðin gömul þessi,“
mælti einn bóndinn um leið og hann greip handfylli í axlar-
fat granna síns. „Gömul, víst eru þau gömul, þau eru að
klifa á þriðja tugnum. Hún sveik aldrei saumstungan henn-
ar Gróu.“
Sumardag standa ungir menn í „krús“, haka og hjakka
og moka sveittir upp í kerru. Suður og niður undan blasir
sveitin græn og sléttlend, en hið efra Stekkjarbrekkan með
hvítum tjöldum og stórum skúr. Þar gengur um bekki fögur
kona og hárprúð, komin yfir miðjan aldur. Hún er að létta
sér upp frá saumaskapnum í Reykjavík. Þeir að sunnan
segja, að hún saumi kvenna bezt. Þegar dagur er liðinn,
labbar maður með hvítan fant inn í skúr og sníkir sér kaffi.
Þá berst talið oftar en sjaldan norður yfir fjall og inn í
Hólm. Hún hafði verið þar ung, setið í dyngju hjá Gróu
og lært að sauma.-----------
Hið auða spjald barnsins skipar smám saman myndreiti
úr sögu konu, sem allir í þorpinu ætluðust til að maður
þekkti, ef á góma bar nafnið Gróa.
II.
Af Skólahólnum í Hólminum sér enn yfir mikinn hluta
þorpsins. Við stöndum þar góðviðrisdag einn sumarið 1840.
Hvað getur að líta? Sex torfbæi ásamt tveim kaupmanns-
húsum úr timbri og tilheyrandi verzlunar- og pakkhúsum.
Lengra er landnámi í Stykkishólmi ekki komið. Minnsti
bærinn blasir við okkur. Hann heitir Hnausakofatómthús.
Þar býr Guðfinna, dóttir séra Jóns Hjaltalíns á Breiðabóls-
stað, kona fimmtug, og maður hennar, Bjarni Jónsson frá
Hnausum, áttræður, og orðinn kararmaður. Bjarni frá
Hnausum hefur þá í langan aldur komið við sögu á Snæ-