Breiðfirðingur - 01.04.1956, Side 58

56
BREIÐFIRÐINGUR
V.
Tveir áratugir tuttugustu aldar eru liðnir og yfir i Höfða-
hverfi í Stykkishólmi eru að leik barnabarnabarnabörn
Guðfinnu og Bjarna í Hnausakofatómthúsi. Málmfríður og
Hálfdán eiga sjö syni, sumir eru svo vaxnir úr grasi, að
þeir voru horfnir að heiman. Barnagáski Höfðhverfinga er
undirförulslaus. Anna í Höfða*) er hvortveggja drottning
og kóngur í því ríki.
Hún kann svör við öllum leyndardómum, er í senn orð-
heppin og skotviss, stórgeðja og stjórnsöm, en mild í hjarta.
Og ofan á þetta bætist, að hún er skáld hverfisins. Yið
Silfurgötu er líka barnahópur, en yfir honum er engin
reisn, þar er herinn höfuðlaus, þar á enginn orðskeyti á
vör og þar er ekkert skáld. Fyrir mér er það sama og
utanlandsreisa að komast um stund úr andrúmslofti Silfur-
götunnar og yfir í Höfðahverfi. Og dag nokkurn, þegar
maður er þangað kominn eins og útlendingur, heyrist sung-
ið við raust:
Látið ekki’ illa litlu flón,
leikinn stillið sanna:
Guðmundur, Héðinn, Gunnar, Jón,
Grómundur, Kalli’ og Svanna.
Þetta þótti yndisleg vísa, og barst fvrr en varði í öll
hverfi þorpsins og var sungin eða kveðin, ýmist á sleða
eða skíðum, eða á jullu úti á höfn.
Fyrir atbeina Kalla er ég leiddur í hús Málmfríðar og
Hálfdáns. Yfir útidyrum er fjöl útskorin, og þar les ég
nafnið Gróustaðir. Um mig allan seitlar respektarkennd,
ég hneigi höfuð og geng inn. Þar er saumavél stígin, ýmist
*) Dóttir Guðmundar, bróður Sigurðar Þórólfssonar skólastjóra og Þor-
gerðar Sigurðardóttur. Hún varð síðar kona Sigurðar Magnússonar kennara,
en lézt árið 1939.