Breiðfirðingur - 01.04.1956, Page 61

BREIÐFIRÐINGUR
59
í nýtt fat, enn hefur hún ekki lært að synja náunganum
né hirða um prísa og enn dynja svipuhögg á skrokk jóla-
kattar. Hálfáttræð tekur hún daginn snemma sem ung væri,
hleypur við fót, ef hún bregður sér út og snýst fjaslaus
og óskelfd við voveiflegum tíðindum. — Arla morguns
stendur hún upp frá vélinni og ætlar út erinda, fellur á
eggsléttu gólfinu, svo að brákast mjöðm. Leiðin liggur í
Landsspítalann. Að morgni þess 5. febrúar síðastl. hringir
síminn. Mér er sagt, að hjartað hafi bilað. Hjólið snýst
ekki meira, nálin tifar ekki framar, þráðurinn er slitinn,
en á saumavélarborðinu liggur síðasti vitnisburður þess,
að hjá Málmfríði Valentínusdóttur sveik nálstungan ekki
heldur.
HafnarfirSi, 13. febrúar 1956.
L. K.