Breiðfirðingur - 01.04.1956, Síða 70

68
BREIÐFIRÐINGUR
piltur. Gekk hann sem leíð lá út á Skógarströnd og Helga-
fellssveit, og var orðið dagsett, er hann kom að Nesvogi.
Ekki vílaði hann fyrir sér að leggja á voginn, því að ísar
voru miklir og veður gott, stjörnubjart og óð tungl í skýj-
um. Er hann var kominn á að gizka á miðjan voginn, þykir
honum undarlega við bregða, því að nú er hann villtur og
veit ekki, hvert skal halda. Samtímis sér hann eitthvað á
hreyfingu örskammt frá sér; virðist honum það líkast lítilli
kerlingu, er bæri stóran böggul undir hendinni. Fer honum
nú ekki að verða um sel, og minnist allra draugasagnanna,
sem fóru af Nesvogi. Tekur hann þá það til bragðs, að
hann tvíhendir göngustaf sinn á óskapnað þennan, en þá
hregður svo við, að þetta verður að eldglæringum einum
og hverfur, en hann komst fljótlega rétta leið og komst
klakklaust í kaupstaðinn.
Um eða eftir miðja nítjánud öld var maður nokkur, Elís
að nafni, vestur í Helgafellssveit. Hann þótti heldur svaða-
menni og var með afbrigðum ölkær. Þau urðu afdrif hans,
að hann fór í Nesvog niður um ís. Var mikið orð á því
gjört, að hann gjörði vart við sig á voginum og þar í
grennd, og þótti nú miklu verra en áður að vera þar á
ferð, er skyggja tók.
Gamall Skógstrendingur sagði mér frá því á æskuárum
mínum, að Elís hefði eitt sinn ráðizt á sig, er hann var á
ferð við Nesvog í ljósaskiptum, og þóttist þar hafa komizt
í hann krappastan að losna við hann og komast til bæja.
Var hann þá illa til reika, föt hans rifin og tætt, og sjálfur
var hann blár og marinn. Lá hann lengi eftir þá viðureign
og bjó að henni lengi síðan.
Aðra sögu um afturgöngu Elíss heyrði ég í bernsku
greindan mann, Jónas Gíslason, sem kallaður var Skóg-
strendingaskáld, segja föður mínum. Tók hann ábyrgð á,
að sönn væri.