Dagblaðið Vísir - DV - 01.06.2018, Qupperneq 90

90 fólk 1. júní 2018
Flenging
að launum
n Drottningin heimsækir þjón sinn í úthverfi borgarinnar n Ragga Eiríks slóst með í för
R
agga mín, langar þig ekki
að koma með í heimsókn
til þrælsins míns?“ skrifaði
Ingibjörg, vinkona mín, til
mín á Messenger einn sæmilegan
veðurdag í vetur. „Uuu, hvert
verður mitt hlutverk?“ spurði ég
á móti – minnug frásagna henn­
ar um flengingar, nakinn skríð­
andi mann og himinháa hæla.
Ingibjörg var að sjálfsögðu með
hlutverkaskipan á hreinu. Hann
yrði í sínu vanalega hlutverki sem
auðmjúki þjónninn, hún Drottn­
ingin sem öllu ræður (með stór­
um staf) og ég yrði gestkomandi
hefðardama. Í daglegu lífi eru
þau ekki par, og þau stunda ekki
hefðbundið kynlíf saman. Hún
er á miðjum fimmtugsaldri og
hann um tíu árum eldri. Bæði í
góðu starfi og falla ósköp vel inn
í borgaralega hversdaginn. Ég
hugsaði mig um í þrjár og hálfa
sekúndu og þekktist svo boðið.
Nánari leið­
beiningar fékk ég samdægurs.
Klæðnaður skyldi vera þokkafull­
ur en þó ekki um of, þjónninn átti
að hlýða óskum mínum ef ein­
hverjar væru en mátti ekki yrða
á mig án leyfis Drottningarinnar.
Hælar og há póstnúmer
Ingibjörg sótti mig á umhverfi­
svæna skvísubílnum sínum.
Klædd í síða loðkápu yfir sokka­
bönd, netsokka, korsett og flug­
freyjuhæla. Hún fletti kápunni frá
þegar ég smeygði mér inn í bíl­
inn og sagði glottandi að líklega
mundi duga honum að fá að sjá
hana í múnderingunni. „Hann á
nú samt meira skilið,“ bætti hún
við. „Þessi elska þreif bílinn minn
í síðustu viku og kom tvisvar
með sérpressaðan safa til mín í
vinnuna. Honum er svo annt um
heilsu mína.“ Á leiðinni ræddum
við um það sem var í vændum.
Hún lagði áherslu á að ég myndi
fylgja flæðinu og njóta þjón­
ustunnar. Þjónninn hafði feng­
ið nákvæm fyrirmæli um hvern­
ig hann skyldi taka á móti okkur
og hvað hann skyldi bjóða upp á í
veislunni fyrir hina tignu gesti.
Við renndum upp að
húsinu í úthverfinu
með háa póstnúmer­
inu og Ingibjörg mal­
aði af ánægju þegar
hún sá að þjónninn
hafði mokað vel og
vandlega leiðina
frá bílastæðinu
að dyrunum.
Við gengum
rakleið­
is
inn, enda höfðu fyrirmæli falið í
sér ólæstar dyr. Þjónninn kraup
í forstofunni í hvítri svuntu einni
fata, laut höfði og hélt á silfur­
bakka með tveimur uppáhelltum
kampavínsglösum. Ingibjörg gaf
frá sér ánægjuandvarp, rétti mér
annað glasið og sagði: „Sko, hvað
hann er duglegur. Akkúrat svona
vil ég að móttökurnar séu. Nú
mætti hann standa upp og taka
kápurnar okkar. Þjónninn lét
ekki segja sér það tvisvar og ég
elti svo Drottninguna inn í stofu
þar sem lagt hafði verið á borð.
Lekkerir ostar, jarðarber og ýms­
ar kræsingar biðu okkar á falleg­
um postulínsdiskum. Freyðivín­
flaska í kælifötu, fersk blóm í vasa
og djasstónlist ómaði.
Veitingar og skríðandi maður
Við fengum okkur sæti og byrjuð­
um að spjalla eins og fínar döm­
ur á milli þess sem við stung­
um einu og einu jarðarberi upp í
okkur. Á meðan kraup þjónninn
við fætur Drottningarinnar. Hún
spurði hvort mér þætti hann ekki
hlýðinn. Ég játaði. Hún sagði að
hann gæti verið ennþá duglegri
og skipaði honum að skríða inn í
herbergi og sækja fyrir sig skó.
Þjónninn kom gangandi til
baka með skóna í fanginu. Himin­
háir svartir með stálbotni og hæl­
um. Ingibjörg horfði ströng á
hann og spurði hvort hann hefði
fengið leyfi til að ganga. Orðin
virkuðu á hann eins og svipu­
högg og hann lyppaðist niður á
hnén fyrir framan Drottninguna.
„Nú máttu klæða mig í skóna, en
þú skalt ekki halda að þú komist
upp með svona óhlýðni. Ég þarf
að kenna þér betur að hlýða, það
er á hreinu,“ nánast hvæsti hún.
Ef hann fyllti ekki nógu hratt á
glösin okkar fékk hann skammir.
Stundum lét hún hann skríða
út í horn og bíða þar. Stundum
spurði hún mig spurninga um
hann, hvort mér þætti hann nógu
hlýðinn, eða hvort ég hefði tek­
ið eftir því að hann væri stinnur
undir svuntunni – við töluðum
um hann en ekki við hann. Svona
gekk þetta í rúma klukkustund,
en þá var komið að hápunkti
kvöldsins – sjálfri flengingunni.
Takk Ingvar Kamprad
Ingibjörg skipaði þjóninum að
sækja spaðann og útskýrði fyrir
mér að það væri uppáhaldsgræj­
an hans fyrir flengingu. Spaðinn
reyndist venjulegur tréspaði úr
eldhúsdeild Ikea. Hún sótti
púða undir hné þjónsins
og lét hann krjúpa
fyrir framan
sig.
„Hann fær nú ekki alltaf púða –
en ég er í góðu skapi í kvöld og
hann er nú búinn að vera voða
duglegur.“ Svo lét hún hann halla
sér með handleggina fram á gólf­
ið og steig yfir úlniðina á hon­
um þannig að hinir voldugu skór
héldu honum föstum. Bamm –
fyrsta högg á rassinn. Þjónninn
kipptist við og hún hélt áfram.
Höggin urðu ansi mörg, og blíð­
legar strokur inni á milli. Stund­
um bað hún mig að koma og
meta hvort rasskinnarnar væru
orðnar jafnrauðar. Þessi hluti
kvöldsins tók um fimmtán mín­
útur.
Eftir á leiddi hún hann í sófa,
breiddi yfir hann teppi og sótti
vatnsglas handa honum. Hann
var greinilega í sæluvímu. Nú
voru hlutverkin lögð til hliðar.
Ingibjörg settist hjá húsráðanda
í sófann og hélt utan um hann,
strauk hár hans blíðlega. Þarna
gafst okkur færi á að spjalla um
leikinn. „Fyrir mig er þetta ólýsan­
leg nautn,“ sagði húsráðandi. „Ég
veit ekki hvernig þetta varð svona
mikilvægt hjá mér. Kannski liggur
rótin í því að mamma flengdi mig
sem barn. En þörfin hefur ágerst
með árunum.“
Þau Ingibjörg stunda ekki
kynlíf saman og hafa aldrei gert.
Hann fær að þjóna henni með
ýmsum viðvikum í daglega lífinu,
og að launum fær hann stundir
eins og þá sem lýst er hér að fram­
an með Drottningunni sinni.
Hvað hann gerir þegar Ingi­
björg kveður hefur hún ekki hug­
mynd um og kærir sig í
raun ekkert um að
vita. n
„Ingibjörg skipaði þjóninum
að sækja spaðann og útskýrði
fyrir mér að það væri uppáhalds-
græjan hans fyrir flengingu.
Spaðinn reyndist venjulegur
tréspaði úr eldhúsdeild Ikea.
Ragnheiður Eiríksdóttir