Litli Bergþór - 01.07.2017, Blaðsíða 46

46 Litli-Bergþór
fer ekki hjá því að maður kynnist fólkinu.
Samskipti við fólk eru það sem læknisstarfið
gengur út á. Þegar kemur að sálgæslunni má
segja að læknisstarfið líkist prestsstarfi, því það
sem hrjáir fólk er oft öðru fremur eitthvað sem
hvílir á sálinni. Fjölgun sumarhúsa, sem nú teljast
í þúsundum í uppsveitum Árnessýslu, og meiri
umferð ferðafólks, leiddi af sér aukið kvabb
hjá okkur Laugaráslæknum. Útköllum vegna
minniháttar meiðsla fjölgaði, „barn datt fram úr
rúmi, maður sneri sig á ökkla í gönguferð eða
sumarbústaðakona fékk hnífinn í puttann þegar
hún var að skera grænmetið. En auðvitað gerðust
líka alvarlegir hlutir, eins og dauðsföll og slys.
Þetta hefur verið þverskurður af þeim verkefnum
sem læknar þurfa að sinna.“ (1) Annars má ég
ekkert segja um starf mitt sem læknir, er bundinn
algerri þagnarskyldu. Get þó sagt að mér fundust
alltaf geðsjúklingarnir skemmtilegastir!
Læt fljóta með eina sögu af hollenskum
ferðamanni, sem velti eitt sinn bíl sínum við
Ósabakka og lenti í svo mikilli drullu að varla sá
í hann. Ég tók hann með mér heim, þar var hann
settur í sturtu og Sísa dressaði hann svo upp í
gömul föt af mér, sem voru reyndar alltof stutt á
honum því þetta var hávaxinn maður. Og þó hún
segði honum að vera ekkert að skila fötunum,
sendi hann þau samt til baka í pósti með bók um
næstu jól, sem þakklæti fyrir aðstoðina.
Það er ekkert sjálfsagt að menn geti starfað svona
lengi saman á tvískiptri vakt án árekstra eins og
við Gylfi höfum gert í rúmlega 30 ár, en „við
höfðum vit á því að vera ekkert að deila … Við
komum okkur upp ákveðnu skipulagi frá fyrsta
degi og því var ekki hnikað meðan við vorum
þarna. Fastar reglur og ekkert vesen. Við vorum
líka heppnir með starfsfólk, hjúkrunarfræðingar
og aðrir starfsmenn entust vel og lengi!“
(2) Svo héldum við hæfilegri fjarlægð í
einkalífinu, sem er held ég skynsamlegt.
Við brölluðum samt ýmislegt saman við
Gylfi, veiddum fyrstu árin svolítið í net
í Hvítá, því það fylgir veiðiréttur landi
Heilsugæslustöðvarinnar. En við urðum
latir við það þegar lítið veiddist. Báðir
vorum við svo með hesta, byggðum
hesthús með fleirum á hæðinni fyrir ofan
Benna Skúla. Gylfi entist lengur í því.
Hestarnir voru hafðir í gerði þar sem
Heilsugæslustöðin er nú.
Ég var alinn upp við hesta og
smalamennsku og smalaði fyrstu árin hjá
Bjössa í Skálholti, sem var fyrsti bóndinn sem
ég kynntist hér í Tungunum. Kynntist honum
í gegnum Gylfa rektor, sem var með hesta hjá
Bjössa. Svo rak ég lengi á fjall með Magnúsi í
Miðfelli, en þegar hann tók upp á því að keyra
féð á fjall, datt hestamennskan upp fyrir. Um
sama leyti varð reiðhesturinn minn bráðkvaddur
og Kalli Gunnlaugs, bróðir Magnúsar, dró mig í
golfið á Flúðum. Ég taldi mig reyndar afbragðs
smala og er enn stór móðgaður yfir að hafa ekki
verið beðinn um að fara á fjall fyrir Tungnamenn,
eða taka að mér æðri embætti í smalamennskum!
Ég keypti fyrsta hestinn minn, hann Þyt, frá Gauja
á Tjörn. Hann hafði dagað uppi hjá Guðjóni, var
frá fólki í Reykjavík sem vitjaði hans ekki. Svo
hann seldi hann á 25 þúsund upp í fóðurskuld.
Hann var mikið gæðablóð en svolítið víxlgengur.
Svo keypti ég tvo hesta úr Skagafirði, annar
heltist í girðingu, hinn varð bráðkvaddur. Folald
sem ég keypti af Birni í Skálholti tamdist svo vel
Pétur og Inga Dóra á leið í reiðtúr.
Gróðursetning í Guttormslundi.