Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Qupperneq 55

Tvæ r r e i m l e i k a s ö g u r
TMM 2013 · 3 55
skoðaði lögreglan skúrinn og umhverfi hans, sem leiddi í ljós að enginn
nema Andri hafði verið þar um nóttina.
Andri var útskrifaður af spítalanum, lauk við vorprófin í skólanum og allt
virtist með felldu. En Katrín var ekki sannfærð. Þótt háraliturinn væri aftur
orðinn eins og hann átti að vera hafði sumt í fari Andra breyst. Hún átti
bágt með að koma orðum að því en fannst hún sjá það eins og útundan sér:
hvernig hann hreyfði sig og talaði með lítillega öðrum áherslum og hvernig
hann horfði sjaldan ef nokkurn tímann framan í foreldra sína nema hún
bæði hann sérstaklega um það.
Kannski var hún bara að ímynda sér þetta allt saman. – Allt nema heim-
ilisköttinn sem hvæsti á Andra fyrstu vikuna og hljóp út úr herbergjum
þegar hann kom inn.
Um svipað leyti fór Katrín að taka eftir hinu og þessu undarlegu í íbúð-
inni. Ef hún leit í spegilinn í stofunni þegar hún var ein heima sá hún eitt-
hvað skjótast yfir gólfið fyrir aftan sig. Bæði hún og Ellert heyrðu fótatak á
efri hæðinni þar sem svefnherbergin voru og húsgögn hreyfast yfir gólfið,
en þegar upp var komið sást enginn nema Andri, sofandi í rúminu sínu sem
hafði færst inn í mitt herbergið. Skápar opnuðust og skelltust aftur, kveikt
var á eldavélinni, og eitt sinn dimmdi í stofunni þótt bjart væri úti. Í nokkur
skipti vaknaði Katrín að morgni við að nafn hennar var hvíslað og fannst
einhver krjúpa við rúmstokkinn. Loks tók hún upp símann og hringdi í
hjónin sem seldu þeim íbúðina og spurði hvort þau hefðu nokkurn tímann
orðið vör við reimleika þar inni. – Þau neituðu og Katrín trúði þeim.
Um sumarið missti Andri áhugann á útiveru og leikjum, skipti með öllu
um vini og smekk á dóti, mat og fötum og horfði ekki framan í móður sína
nema honum væri skipað að gera það. Af og til fékk hann martraðir, vaknaði
öskrandi um miðja nótt en mundi ekki hvað hann hafði dreymt. Þá gljáði
hann af svita og loftið í herberginu var þungt og lyktaði eins og sambland
af þangi og úldnum fiski. – Ekki ósvipað lyktinni í kofanum þar sem hann
fannst. Eitt kvöldið sat Katrín og horfði á hann sofa, leitaði einhvers sem
hún þekkti í svip hans en fann ekki. Þá beygði hún sig yfir rúmið, hvíslaði
Hver ertu? í eyra hans og brá svo mikið við þetta að hún lokaði sig grátandi
inni á baði.
Þau Ellert seldu íbúðina og fundu aðra í Hlíðunum. Við þetta lifnaði
eilítið yfir Katrínu og hún bókaði tíma hjá sálfræðingi sem einnig nýtti
sér dáleiðslu. Hún sagði Andra að læknirinn vildi fá hann í „reglubundna
skoðun“ og sat úti í horni meðan hann féll í dá. Samkvæmt fyrirmælum
hennar hjálpaði sálfræðingurinn Andra að rifja upp hvað gerst hafði daginn
örlagaríka; eftir nokkrar atrennur náðu þau loks í gegn, rödd Andra breyttist
og Katrín þekkti aftur son sinn. Hann lýsti bakgarði nálægt ströndinni þar
sem hann skreið á milli runna til að fela sig. Frá staðnum þar sem hann lá
sást út á hafið sem glampaði syfjulega, og eftir svolitla stund heyrði hann
lágt muldur úr fjörunni sem vakti forvitni hans. Næst þegar hann vissi af sér