Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Qupperneq 58

S t e i n a r B r a g i
58 TMM 2013 · 3
Eftir stutta þögn, gædda þónokkurri undrun, sprungu viðstaddir af hlátri
og Ellen klappaði.
„Það tókst,“ sagði Halldór og vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Stigin
voru skráð og með jatsíinu var Halldór orðinn efstur í leiknum og átti sigur-
inn vísan – nema einhver annar við borðið tæki upp á svipuðum brellum.
Skyldi það vera?
Næst að teningunum var Lína. Fram að Jensen-kasti Halldórs var Lína
efst, og nú fann hún sig knúna til að bregðast við:
„Ég geri það sama, ekki spurning,“ sagði hún, mundaði teningana og
félagar hennar tóku samþykkjandi undir. „Ég heiti á Thor Jensen til að
fá sexu-jatsí.“ Lína hringlaði teningunum um lófana í lengri tíma en hún
var vön, sleppti þeim svo öllum á borðið og fékk það sem hún bað um: sex
teninga með sex punkta, alla upp í loft, og þá komu hlátrasköllin samstundis
og jafnvel hærri en áður.
„Ég trúi þessu ekki, fékk hún jatsí?“ sagði Karólína og pakkaði nestinu
sínu saman í flýti. Vinnufélagar hennar við borðið kepptust við að jánka,
Ellen fórnaði höndum og Gunnar bankaði hnúunum án afláts hlæjandi í
borðið.
„Mjög skrýtið,“ sagði Halldór og var kátur, eins og hann hefði gleymt
því að fyrsta sætið var runnið honum úr greipum. Þau hlógu meira þartil
þau hættu því, og nú kom þögnin á eftir hlátrinum. Gunnar safnaði saman
teningunum, raðaði þeim einum í einu í lófa vinstri handar, og horfði
spyrjandi í kringum sig. Augu allra í herberginu hvíldu á honum – og auð-
vitað vissi hann hvað honum bar að gera.
Eða hvað?
„Verð ég þá ekki að gera eins?“ spurði Gunnar og velkti teningunum um
lófann. Andlit Ellenar var steinrunnið, Halldór hristi höfuðið, að því er
virtist án þess að taka eftir því sjálfur, og Karólína – sem var eldri en þau
hin – hélt báðum höndum um höfuðið eins og hún ætlaði að lyfta því af
herðunum og fleygja út úr eldhúsinu, ef álagið yrði of mikið. Gunnar hafði
lítið gefið sig að fjárhættuspilum, nema þá helst að þau væru til styrktar
Rauða krossinum; jatsíið var augljóslega ekkert fjárhættuspil, þó var hann
ekki lengur viss um hvað það var – og á andlitum félaga sinna sá hann að þau
höfðu ekki hugmynd um það heldur. Skyndilega fannst honum sem eitthvað
væri í húfi þarna, og ef hann henti ekki andskotans teningunum og fengi
eitthvert hrat, nú þá myndi þessi glaðlegi drungi eldhússins eflaust trufla
hann það sem eftir var dags, gott ef ekki lengur. – Því yrði hann að henda,
og með þessum eina mögulega formála:
„Ég bið líka um sexu-jatsí,“ sagði Gunnar. „Ég heiti á Thor Jensen, mann-
inn sem byggði þetta hús, til að fá eitt sexu-jatsí.“ Hann lagði saman lófana,
hristi teningana og sleppti þeim á borðið, eða rykkti öllu heldur til sín
höndunum líkt og hann hefði verið bitinn af ketti. Teningarnir álpuðust út á
borðið og upp komu sex sexur, þrjátíu sex holur í líf þeirra allra.