Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Síða 90

C a n X u e
90 TMM 2013 · 3
en ég get ekki rifjað neitt upp um hann. Minningar um hvert og eitt okkar
eru aðeins varðveittar í heimabyggð okkar. Þegar einhver okkar yfirgefur
staðinn er hann algerlega úr sögunni.“
„Þegar kyrrðin kemur yfir mig fara kenjóttar hugsanir á kreik í huga
mínum. Ég vil að byggðin okkar ýti mér inn í gleymskunnar dá. Ég veit þó
alveg að það verður ekki gert hér. Hér er sérhvert orð mitt og gjörð varðveitt
í minningum allra annarra og geymist kynslóð fram af kynslóð.“
„Ég held að húð mín geti orðið hrjúf; ég þarf bara að passa að æfa mig á
hverjum degi. Upp á síðkastið hef ég nuddað mér og skrapað utan í nokkuð
stífa klumpa í moldinni. Eftir að húðin hruflast til blóðs myndast hrúður.
Þetta virðist virka.“
Þess má geta að við verurnar söfnumst ekki saman á vissum stað þegar
við höldum fundi (eins og mannfólkið gerir fyrir ofan okkur), því í konungs-
ríki okkar svörtu jarðar eru engir staðir. Öllu er þjappað saman. Þegar við
komum saman til dægrastyttingar eða umræðna heldur jörðin okkur áfram
aðskildum. Hljóð berst afskaplega vel um svarta jörðina. Sérhvert okkar
heyrir hvaðeina sem við segjum, jafnvel þótt það sé sagt veikum rómi. Þegar
við erum að grafa lendum við stundum óvart á einhverjum öðrum. Í þeim
svifum finna kannski báðir til mikils viðbjóðs. Æ, við viljum í rauninni ekk-
ert líkamlegt samneyti við okkar eigin kynstofn! Sagt er að fólkið fyrir ofan
okkur hafi þurft kynmök til að fjölga sér: þetta er mjög ólíkt kynlausri æxlun
okkar. Hvernig líta líka kynmök eiginlega út? Við höfum engar upplýsingar
um þetta í smáatriðum. Tilhugsunin um tengsl við aðra af kynstofni okkar
fær mig stundum til að rymja af velgju.
Þegar við hættum að grafa hreyfum við okkur ekki. Þá erum við eins og
púpa í draumi okkar í svartri jörðinni. Við vitum að okkur dreymir svipaða
drauma en þeir eru aldrei bundnir saman. Sérhvert okkar hefur sínar eigin
draumfarir. Í þessum löngu draumum get ég borað djúpt inn í jörðina og
síðan orðið að einum líkama með jörðinni. Þegar allt kemur til alls snúast
draumar mínir aðeins um jörðina. Langir draumar eru flottir því þeir eru
hrein slökun. En ef þetta dregst á langinn minnkar ánægja mín nokkuð því
draumur um jörðina getur aldrei veitt mér þá gleði sem mig langar mest til
að upplifa.
Einu sinni komum við saman og töluðum um drauma okkar. Eftir að
ég rakti einn drauminn minn fór ég að gráta af örvæntingu. Hvers konar
draumur var þetta? Hann varð svartari og svartari uns hann varð að lokum
svört jörðin. Í draumnum langaði mig að gefa frá mér hljóð en ég hafði ekki
neinn munn lengur. Hvert af öðru hugguðu þau mig og vísuðu til forfeðra
okkar til að sýna að það væri ekkert athugavert við líf okkar. Ég hætti að
gráta en í líkama mínum varð eitthvað ískalt eftir. Mér fannst það yrði erfitt
að halda í fyrri bjartsýni mína á lífið. Eftir þetta fann ég hvernig þung og
svört jörðin þrýsti að hjarta mínu, jafnvel að vinnudegi loknum. Jafnvel