Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Qupperneq 91

L ó ð r é t t h r e y f i n g
TMM 2013 · 3 91
stífur goggurinn var að veikjast og mig klæjaði af og til í hann. Ég þráði
slökun með draumi en ég kærði mig ekki um þá kröm sem fylgir því að
vakna af draumi. Mig langaði ekki að missa áhugann fyrir lífinu. Ég hlýt að
hafa verið í álögum. Átti fyrir mér að liggja að hverfa inn í endalausan gulan
sandinn eins og hafði hent forföðurinn týnda?
Upp á síðkastið hafði ég lést og ég svitnaði mikið – meira en ég átti að
mér. Kannski var það hugarástand mitt sem gerði mig veikan. Þegar ég gróf
í jörðina heyrði ég félaga mína hvetja mig áfram en af einhverjum ástæðum
hressti það mig ekki neitt. Þvert á móti vorkenndi ég sjálfum mér og varð
væminn og tilfinningasamur. Í hléinu talaði öldungur við mig um föður
minn heitinn. Hann hafði svo yndislega suðandi rödd, afskaplega líka hljóð-
inu sem jörðin svarta gefur stundum frá sér. Ég kallaði þetta hljóð vögguvísu.
Öldungurinn sagði að faðir minn hefði átt sér hinstu ósk en ekki getað tjáð
hana. Þeir sem stóðu honum næst könnuðu það ekki nánar heldur og því
hafði hinsta ósk hans ekki varðveist í minningum okkar. Á andlátsstundinni
gaf faðir minn frá sér undarlegt hljóð. Þessi gamli maður hafði verið honum
næstur svo að hann heyrði hljóðið best. Hann skildi strax að faðir minn vildi
fljúga eins og fugl um himininn.
„Vildi hann sem sé verða fugl?“ spurði ég.
„Það held ég ekki. Hann hugsaði um eitthvað enn æðra.“
Að þessu sinni talaði ég lengi við öldunginn um það hver hefði getað
verið hinsta ósk föður míns. Við ræddum um sandbylji, risastórar eðlur, um
sérstaka vin sem hafði verið til og einnig um vissar smáerjur sem tengdust
forfeðrum okkar í fjarlægri fortíð – af því að breytingar á gæðum jarðar-
innar höfðu leitt til matarskorts. Í hvert sinn sem við vöktum máls á nýju
umræðuefni fannst okkur við komast nær því hver hinsta ósk föður míns
hafði verið. En því lengur sem við töluðum því hraðar rann hún okkur úr
greipum. Það gerði okkur virkilega órótt.
Svo var upplýsingum öldungsins fyrir að þakka að ég sefaðist smám
saman. Þegar allt kom til alls þá var til hinsta ósk! Tómhyggja mín minnkaði
við þetta.
„M! Ertu að grafa?“
„Já, einmitt!“
„Það er gott. Við höfum öll haft áhyggjur af þér.“
Þessir kæru vinir, félagar, vandamenn og trúnaðarvinir! Ef ég átti ekki
heima hjá þeim, hvar átti ég þá heima? Heimabyggðin var svo friðsæl, moldin
svo mjúk og ljúffeng! Mér fannst ég verða að betri einstaklingi. Þótt enn væri
svolítill verkur í brjóstinu var veikin horfin. Þetta þýddi þó ekki að ég væri
óbreyttur. Því ég hafði breyst. Innra með mér bærðist nú dulin og óljós fyrir-
ætlun sem jafnvel mér reyndist erfitt að útlista.
Ég var enn eins og allir aðrir – vann, hvíldist, vann, hvíldist … Ég heyrði
að fínlegar umbreytingar voru að eiga sér stað í heimabyggð okkar. Til dæmis
fækkaði ættbálkum okkar; löngunin til að tímgast minnkaði; ósanngjarnar