Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Síða 92

C a n X u e
92 TMM 2013 · 3
umkvartanir komu fram á meðal okkar; og svo framvegis. Upp á síðkastið
hafði komið fram ný skemmtun hjá okkur: að mæla lengd goggsins með
breidd visnaðra fingra okkar. „Ha, ha! Minn er þrír fingur á lengd!“ „Minn
er fjórir!“ „Minn er enn lengri – fjórir og hálfur!“ Þótt fingur okkar væru
ekki allir jafn langir veitti þetta okkur öllum mikla gleði. Ég uppgötvaði að
minn goggur var lengri en á öllum meðbræðrum mínum. Var hugsanlegt
að öldungurinn sem hvarf hafi verið langafi minn?! Þessi uppgötvun mín
kallaði fram á mér kaldan svita og því hélt ég þessu leyndarmáli bara út af
fyrir mig.
„M. Hvað er goggurinn þinn margir fingur?“
„Þrír og hálfur!“
Ég hélt líkamanum lóðréttum og æddi áfram upp á við. Allir upp-
götvuðu fljótlega þessa breytingu á hreyfingum mínum. Ég fann óttann allt
í kringum mig. Ég heyrði þau segja: „Hann!“ „Hræðslupúki, hræðslupúki!“
„Ég finn landið bylgjast. Er slys í vændum?“ „M, þú þarft að taka þér tak.“
„Það er okkur mjög óeðlilegt að hreyfast beint upp!“
Þetta heyrði ég allt. Ég var á kafi í einhverju hættulegu og gat ekki stoppað
hvötina. Ég lyftist upp og lyftist enn upp – þangað til ég varð dauðþreyttur á
þessu og svaf draumlausum svefni. Það var fastasvefn – eins og í dái. Hann
var laus við rugling og kvöl. Og ég veit svo sem ekki hversu lengi ég svaf.
Þegar ég vaknaði æddi líkami minn áfram upp á við. Þetta var orðið að
skilyrtu viðbragði hjá mér.
Ekki leið á löngu uns ég tók eftir dauðaþögninni allt í kringum mig; líklega
héldu þau sig fjarri mér að vel athuguðu máli. Ég var sjálfur fjarri mörkunum
svo aðrir hljóta að hafa verið það líka. Í fyrsta sinn á ævinni var ég aleinn
í algerri þögn. Tveir stórir hlutir – svartir, já, sannarlega svartari en jörðin
– höfðu komið sér staðfastlega fyrir yfir höfði mér. Mér fannst þessir tveir
hlutir hljóta að vera þungir og gegnheilir. Það undarlega var að hvernig sem
ég gróf upp á við voru þeir alltaf jafn fjarri. Ég gat ekki snert þá. Ef ég gæti
snert þá með gogginum myndum við þá vera eitt um alla eilífð? Stundum
urðu þeir að einum risastórum hlut og stundum skildust þeir aftur sundur.
Þegar þeir runnu saman gáfu þeir frá sér gnístandi „gege“ hljóð; þegar þeir
sundruðust stundu þeir vansælir. Ég gat ekki hugsað um svona margt: ég
hélt bara áfram á mínu stökki upp á við eins og þeir væru ekki til staðar. Ég
hugsaði með mér, mér var ekki ætlað að deyja svona fljótt. Var ég kannski að
framfylgja hinstu ósk föður míns?
Enn leið tíminn og ég vann áfram í dauðaþögninni og svaf mínum
fastasvefni í dauðaþögn. Ég stjórnaði tilfinningum mínum samviskusamlega
svo að ég hugsaði ekki of mikið og vissi að ég var að nálgast mörkin. Ó, ég
gleymdi næstum þessum tveimur svörtu hlutum! Fannst mér að þeir væru ég
sjálfur? Það var augljóst að maður gæti vanist hverju sem er. Ég var vissulega
líka stundum veikburða og þegar það gerðist harmaði ég minn hlut innilega: