Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Síða 96

C a n X u e
96 TMM 2013 · 3
„Þú getur einungis stundað lóðrétta hreyfingu hér. Hafðu ekki áhyggjur,
það er meiri sandur ofan á þessum sandi.“
„Meinarðu að ég komist ekki undan þessu? Ó, ég skil. Þú ert búinn að
prófa þetta. Hvað hefurðu búið lengi á þessum slóðum? Mjög lengi gæti ég
trúað. Við getum ekki mælt tímann en við vitum að við glötuðum þér fyrir
löngu. Kæri forfaðir, ég ímyndaði mér aldrei, ímyndaði mér aldrei að ég
myndi rekast á þig á þessum – hvernig kem ég orðum að því? – á þessum
útjaðri. Ef faðir minn … æ, ég get ekki nefnt nafn hans. Ef ég geri það líður
aftur yfir mig.“
Hann sagði ekkert fleira. Ég heyrði rödd hans í fjarska: tsja, tsja, tsja …
þegar hann gróf í sandinn með sínum langa, ellihruma goggi. Líkamsvessar
mínir voru við suðupunkt. Þetta var stórskrýtið: ég var búinn að vera á svo
þurrum stað svo lengi og samt voru vessar í líkama mínum. Hljóðið sem ég
heyrði sagði mér að það væru einnig vessar í líkama forföður míns. Þetta
var í rauninni kraftaverki líkast! Einhvers staðar fyrir ofan mig gekk hann á
braut. Hann hlýtur líka að hafa séð fönix-laufin.
Ó, hann sneri við! En dásamlegt – nú hafði ég félaga! Ég gat haft samskipti
við einhvern. Endalaus gulur sandurinn var ekki lengur svo hræðilegur.
Hver … hver var hann?
„Afi, ert það þú sem hvarfst?“
„Ég er reikull andi.“
Þetta var frábært: ég talaði og fékk svar frá einhverjum. Hversu lengi hafði
ég verið án þess? Einhver af sömu tegund tæki þátt í því sama og ég og myndi
búa með mér í þessari eyðimörk … Hinsta ósk föður míns var sú að ég fyndi
hann: svo mikið skildi ég!
Ég var lítil vera á kafi í eyðimörkinni. Þetta kom út úr því sem ég hafði keppt
að. Hér svona miðsvæðis setti ég mér fyrir sjónir fönix-laufin á Móður Jörð.
Ég gleymdi samt ekki skylduliði mínu í myrkrinu.