Morgunblaðið - 28.02.2019, Side 61

MINNINGAR 61
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2019
✝ Gréta Finn-bogadóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 31.
mars 1929. Gréta
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Mörk 18. febrúar
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Sesselja
Einarsdóttir, f. 11.
mars 1891, d. 14.
okt. 1964, og Finnbogi Finn-
bogason skipstjóri, f. 20. maí
1891, d. 3. apríl 1979.
Systkini Grétu eru Rósa, f.
27.9. 1914, d. 28.10. 1994, Árni,
f. 7.11. 1916, d. 9.4. 2006, Fjóla,
f. 16.12. 1917, d. 15.10. 2001,
Lilja, f. 15.2. 1920, d. 1.5. 1959,
Ólafur, f. 9.8. 1922, d. 14.2.
1999, Guðni Kristján, f. 6.12.
1924, d. 13.1. 1925, Ásta, f. 21.2.
1927.
Gréta stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Varmalandi í
Borgarfirði. Hún fluttist ung til
Reykjavíkur og bjó þar alla tíð
síðan. Gréta giftist 23.12. 1951
Trausta Eyjólfssyni, f. 22.11.
1927, d. 20.7. 2010, rakara og
ökukennara. Foreldrar Trausta
kennari og ökukennari, maki
Auður Bergsteinsdóttir, f. 24.2.
1950. Sonur þeirra er Ólafur
Finnbogi, f. 5.11. 1989. Fyrri
kona Ólafs er Guðrún Erna
Gunnarsdóttir, sonur þeirra er
Brynjar Örn, f. 26.3. 1981. Börn
Auðar eru Soffía Sigríður, f.
7.11. 1970, Hilmar, f. 22.10.
1971, Guðrún Árný, f. 23.3.
1982, og Bergsteinn, f. 25.8.
1985. 4) Jón Grétar, f. 9.3. 1963,
húsasmíðameistari. Maki Ing-
unn Hera Ármannsdóttir, f.
12.3. 1966, d. 26.4. 2013. Börn
þeirra eru Margrét Irma, f. 4.1.
1988, Sigurður Atli, f. 28.1.
1993, og Lúkas Nói, f. 29.4.
2004. Sambýliskona Jóns Grét-
ars er Erla Bryndís Ingadóttir,
f. 12.1. 1966. 5) Sesselja, f. 12.3.
1965, framkvæmdastjóri. Maki
Kjartan Guðnason. Börn Sess-
elju og Arngríms Viðars Ás-
geirssonar, fyrrverandi maka,
eru Ásgeir Bogi, f. 16.5. 1992,
og Gréta Sóley, f. 7.10. 1996.
Dætur Kjartans eru Sólrún
Mjöll, f. 2.7. 1995, og Hugrún
Britta, f. 7.1. 1998.
Eftir að börnin uxu úr grasi
starfaði hún í Norræna húsinu
við framreiðslu og elda-
mennsku, var póstberi um
nokkurra ára skeið en lengst af
vann hún á skrifstofunni í
Smjörlíki Sól hf. .
Útför Grétu fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 28. febrúar
2019, klukkan 15.
voru Þórunn Jóns-
dóttir og Eyjólfur
E. Jóhannesson
rakarameistari.
Gréta og Trausti
hófu búskap á Sól-
vallagötu 20 og
bjuggu um tíma á
Eiríksgötu 21 en
frá árinu 1963
bjuggu þau á
Háaleitisbraut 16
allt til ársins 2010
þegar Trausti lést. Síðustu ár
ævi sinnar bjó Gréta í Mörkinni,
Suðurlandsbraut 62, sambýlinu
Roðasölum í Kópavogi og síð-
asta árið á hjúkrunarheimilinu
Mörk við Suðurlandsbraut.
Börn Grétu og Trausta eru:
1) Þórunn, f. 17.12. 1952,
kennari, maki Stefán Már Hall-
dórsson, f. 23.5. 1949. Börn
þeirra eru Lilja Björk, f. 28.7.
1977, Árni Freyr, f. 3.8. 1980,
og Trausti, f. 20.1. 1985. Sonur
Stefáns er Halldór Már, f. 12.7.
1972. 2) Gunnar Albert, f. 8.7.
1955, byggingariðnfræðingur,
maki Ásta Birna Stefánsdóttir,
f. 29.6. 1955. Sonur þeirra er
Þorgeir Jón, f. 4.11. 1985. 3)
Ólafur Árni, f. 6.10. 1959,
Hoppum út í bláinn,
kveðjum stress og skjáinn.
Syngjum lag, spilum spil,
þá er gott að vera til.
(Mugison)
Þetta er svo lýsandi fyrir
hana mömmu. Elsku mamma
sem alla tíð elskaði ferðalög,
unni náttúrunni og kenndi okkur
frá fyrstu tíð að njóta þess besta
sem lífið getur fært manni.
Minningarnar streyma fram.
Jónsmessuganga Útivistar yfir
Fimmvörðuháls með „stórfjöl-
skyldunni“, skíðaferðir innan-
lands og utan, gönguferðir um
víðerni landsins, veiðiferðirnar í
Álftá, tjaldútilegurnar, söngur-
inn, spilamennskan, maturinn,
gleðin og hamingjan.
Mamma bjó yfir þeirri gæfu
að segja ævinlega já frekar en
nei. Eins og þegar ég bauð henni
út að hjóla í kassa í gegnum bæ-
inn á björtu júníkvöldi árið 2013.
Þá sagði hún líka já og það varð
um leið upphafið að svo miklu
stærra ævintýri.
Auðvitað var það svolítið
brambolt að komast í kassann á
hjólinu með hennar auma hné og
frúin komin vel á níræðisaldur-
inn.
Hún var bara svo dásamlega
spræk og til í að gera þetta. Í
kassann komst hún, með púða til
að sitja á og af stað fórum við.
Hjóluðum í gegnum Laugardal-
inn, yfir götur á móti rauðu ljósi
og mamma bara vinkaði og hló.
Og hló og hló og hló! Ó hvað við
skemmtum okkur konunglega.
Við sáum líka í gegnum bílrúð-
urnar að þar brostu allir og
hlógu með okkur.
Hún sofnaði hlæjandi og
vaknaði um morguninn hálffliss-
andi, hringdi í mig og við hlógum
meira.
Þarna varð hún kveikjan að
því að Hjólað óháð aldri varð til.
Þegar ég kynntist þessu dásam-
lega danska ævintýri, Cycling
uden alder, búin að hjóla með
hana mömmu í kassa í gegnum
bæinn, þá vissi ég líka að þetta
ættum við að gera á Íslandi.
Og núna eru 20 hjúkrunar-
heimili um allt land sem eiga
miklu betri hjól en kassahjólið
okkar mömmu, farþegahjól sem
eru fyrir íbúa heimilanna, að-
standendur, starfsmenn og sjálf-
boðaliða til að fara saman út á
lífið, njóta þess að finna vindinn í
vangann og hlæja saman.
Og syngja. Þannig gerðum við
mamma um leið og við rúlluðum
af stað á fínu farþegahjólunum
til að mála bæinn rauðan, þá
brustum við í söng; Kötukvæði,
Máninn fullur, Ljúfa Anna og öll
hin lögin sem mamma kunni
miklu betur en ég.
Ferðafélaginn móðir mín og
vinkona hefur nú kvatt Hótel
Jörð og er sjálfsagt farin á
stefnumót með pabba fyrir sunn-
an Fríkirkjuna. Blessuð sé minn-
ing hennar og foreldra minna
beggja.
Sesselja Grétu og
Traustadóttir.
Brandarar um tengdamæður
eru sjálfsagt óteljandi, en ein-
hvern veginn finnst mér enginn
hinna hefðbundnu brandara eiga
við um hana Grétu, tengda-
móður mína. Hún var vissulega
alveg einstök kona og um hana
hafa vissulega verið sagðir
brandarar, en allir jákvæðir.
Það er mér í fersku minni
þegar Þórunn, dóttir hennar og
þá kærastan mín, kynnti mig
fyrir henni og Trausta. Hún leit
eilítið rannsakandi á mig, svona
til þess að athuga hvort ég væri í
lagi og með fulde fem, en að
rannsókn lokinni brosti hún sínu
blíðasta brosi til mín og mér
finnst að það bros hafi varað alla
tíð síðan.
Við Þórunn ákváðum nokkru
síðar að gifta okkur og ætluðum
bara að fara til fógeta og hafa
það allt í kyrrþey, en frú Gréta
tók það ekki í mál heldur bauð
gestum í massavís og efndi til
stóreflis veislu heima hjá sér,
þar sem hún sá um allar veit-
ingar sjálf. En akkúrat svona
var Gréta, hún miklaði ekki hlut-
ina fyrir sér heldur framkvæmdi
þá og glæsilegu veislurnar sem
hún hélt voru óteljandi.
Hún var Vestmannaeyingur í
húð og hár og kunni öll Eyja-
lögin utanað og hafði mikið yndi
af því að syngja þau og mörg
fleiri. Hún þekkti ótrúlega
marga, við urðum þess vör er við
ferðuðumst með henni um land-
ið, að alltaf þekkti hún einhvern
á viðkomandi stað sem hún gat
talað við eins og um aldagamlan
vin væri að ræða.
Gréta var mikil útivistarkona
og göngugarpur og í gönguferð-
um gekk hún alltaf langfyrst og
aðrir göngumenn þurftu að taka
á öllu sínu ef þeir áttu að halda í
við hana.
Minnisstæð er gönguferð yfir
Fimmvörðuháls á Jónsmessu-
nótt sem Gréta, 73ja ára gömul,
gekk með okkur Þórunni og blés
ekki úr nös.
Þau Trausti ferðuðust um
allan heiminn og við hjónin vor-
um þeirrar gæfu aðnjótandi að
taka þátt í nokkrum þeirra með
þeim. Hún var mikil skíðakona
og skíðaði bæði í Bláfjöllum og
Alpafjöllum, svona á þeim stöð-
um sem voru í leiðinni hverju
sinni. Á seinni árum heltók golf-
bakterían þau Trausta og frúin
náði því einstæða afreki að fara
þrisvar sinnum holu í höggi.
Eins og fram hefur komið var
Gréta söngelsk með afbrigðum
og í lokin langar mig að segja frá
skemmtilegu atviki því tengdu. Í
brúðkaupsveislu Árna sonar
okkar fékk ég nokkra félaga
mína úr Fóstbræðrum til þess að
syngja fáein lög og í lokin átti að
syngja fjöldasöng, „You Are My
Sunshine“, lag sem var í miklu
uppáhaldi hjá Grétu. Eins og
venjulega þurfti að finna rétta
tóninn, og Árni söngstjóri mund-
aði tónkvíslina í þeim tilgangi.
En Gréta mátti ekkert vera að
því að bíða eftir því. Hún tók af
skarið, gaf tóninn og allir gest-
irnir tóku undir og sungu með af
hjartans lyst. Þarna fann Gréta
eins og svo oft áður rétta tóninn,
og hún fann svo sannarlega rétta
tóninn í öllu því sem hún tók sér
fyrir hendur.
Gréta var stórglæsileg kona
og myndarleg með afbrigðum.
Hún hafði gaman af því að skála
í veislum og sagði þá gjarnan
„skolí“, og því kveð ég þig elsku
Gréta með því sama orði:
„Skolí!!“
Stefán M. Halldórsson.
Elskulega amma Gréta hefur
kvatt þennan heim. Amma var
einstök kona. Alltaf sólarmegin í
lífinu, jákvæð, dugleg, hlý, bros-
andi og syngjandi, algjör orku-
bolti sem vissi ekkert betra en
að vera úti í náttúrunni.
Þegar við vorum yngri fannst
okkur hún vera heimsfræg því
allir þekktu hana, sama hvort
það var á Laugaveginum eða á
Strikinu í Kaupmannahöfn.
Seinna skilur maður betur af
hverju hún var svona „fræg“.
Hún sinnti öllum í kringum sig
af þvílíkri alúð auk þess að vera
bæði geislandi og stórskemmti-
leg, þannig að þeir sem urðu á
vegi hennar gleymdu henni ekki
aftur.
Hún hafði líka einhvern eig-
inleika í mannlegum samskipt-
um sem olli því að okkur fannst
hún iðulega vera mikilvægasta
manneskjan hvar sem hún var.
Okkur fannst hún líka vera mið-
punktur allra fjölskylduboða og
ættarmóta. Ekki vegna þess að
hún heimtaði athygli heldur
vegna þess að hún hafði einstaka
útgeislun, hún var hressust og
skemmtilegust og elskuð af
öllum. Og jú, hún söng líka
manna hæst og mest!
Í augum okkar barna-
barnanna var hún sannkölluð of-
uramma. Vissulega kunni hún að
sauma, elda og baka af miklum
myndarskap eins og flestar aðr-
ar ömmur, en um leið og hún gat
var hún komin í skíðagallann
brunandi niður brekkurnar í
Bláfjöllum eða í Ölpunum, hún
sló nokkrum sinnum holu í
höggi, skokkaði upp flesta tinda
landsins og fór í heimsreisu.
Hún þekkti hverja þúfu lands-
ins og það var unun að hlusta á
hana lýsa umhverfinu þegar við
ferðuðumst um landið sem gaf
þá ferðalaginu sjálfu sérstakt
gildi. Þessi þekking og þær sög-
ur sem henni fylgdu hefur alla
tíð síðan fylgt okkur og gerir öll
ferðalög skemmtilegri.
Þegar líkamlegri heilsu ömmu
fór að hraka og minnið var orðið
ansi gloppótt náði hún þrátt fyr-
ir allt að halda í sitt helsta kar-
aktereinkenni sem var jákvæðn-
in og brosmildin. Undir lokin var
lítið hægt að eiga samræður við
hana, þær voru mjög stuttar en
alltaf stutt í hlýjuna og falleg orð
sem hún lét falla um okkur og
fjölskyldur okkar.
Við söknum ömmu Grétu sárt
en erum þakklát fyrir að hafa
notið samvista við hana svona
lengi.
Falleg minning um dásamlega
konu lifir.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Lilja Björk, Árni Freyr
og Trausti.
Nú þegar við kveðjum Grétu
frænku hlaðast upp minningar
liðinna ára. Allt frá því við vor-
um börn var mikill samgangur á
milli fjölskyldna systranna
Grétu og Fjólu enda þær sam-
rýndar og kannski líka að yngri
börnin eru á svipuðum aldri.
Gréta frænka var með hjarta
úr gulli og heillaði alla með sínu
glaðværa skapi enda var alltaf
gott að vera í návist hennar.
Ótal minningar um samveru
með Grétu frænku, Trausta og
börnunum hrannast upp þegar
við lítum til baka. Minningar um
heimsóknir, afmæli, fermingar,
ógleymanlegar veislur, ferðalög
vítt og breitt um landið.
Við þökkum fyrir að hafa mátt
njóta samveru með Grétu
fræknu um leið og við gleðjumst
yfir að nú verður hún með áður
gengnum ástvinum sínum og
væntanlega verða Eyjalögin rifj-
uð upp. Við vottum börnum
hennar og fjölskyldum okkar
dýpstu samúð.
Fjólubörn og fjölskyldur,
Magnús Kristján
Halldórsson.
Elsku besta frænka og vin-
kona.
Minningar um þig eru
margar. Þær fyrstu tengdar
gömlum ljósmyndum frá því að
þú komst til mömmu og pabba
sem þá bjuggu í Víkurgerði við
Fáskrúðsfjörð. Þetta var sum-
arið 1941 og þú komst til að
passa Rósu systur mína sem þá
var á fyrsta ári og ég á því
þriðja. Myndin er af þér úti á
túni að dansa við föðurbróður
minn, hann Björgvin, sem síðar
átti eftir að verða mágur þinn.
Benni frændi spilaði undir á
harmonikku. Lilja og Ásta, syst-
ur þínar frá Vallartúni, giftust
bræðrunum Gunnari og Björg-
vini frá Víkurgerði.
Þú heimsóttir okkur þegar við
áttum heima á Akranesi, glæsi-
leg ung stúlka og nýtrúlofuð
honum Trausta. Svo fórstu í
Húsmæðraskólann á Varmalandi
og þá saumaðir þú á okkur syst-
urnar fallegustu pils sem ég
hafði nokkru sinni séð.
Þegar ég var barnapía hjá
Fjólu frænku þá fylgdist ég með
þér þegar þú gekkst á þínum
háu hælum frá Sólvallagötu upp
á Laugaveg þar sem þú af-
greiddir í álnavörubúð sem hét
Grótta. Þú tókst mig með á
Melavöllinn þar sem við horfðum
á Trausta hlaupa og þú bauðst
mér upp á mjólkursjeik sem ég
hafði aldrei smakkað áður.
Þið systurnar áttuð allar
heima á Sólvallagötunni. Rósa á
númer 32, Fjóla á númer 19 og
þú á númer 20. Þetta var mikið
nábýli og skemmtilegt.
Þegar ég fluttist til Reykja-
víkur, þá nýkomin frá Svíþjóð,
þekkti ég fáa og þú varst mér
ómetanleg frænka og besta vin-
kona upp frá því og til loka.
Heimili ykkar Trausta á Ei-
ríksgötunni stóð okkur systrum
alltaf opið. Rósa systir átti þar
athvarf þegar hún var í Hjúkr-
unarskólanum, bjó þar hjá ykkur
fyrstu þrjá mánuðina og ég flutti
í kjallarann á Eiríksgötunni.
Þetta kallaði á ótal matarboð,
bíltúra, útilegur og partí þar
sem mikið var sungið, aðallega
Vestmannaeyjalögin.
Gunnar minn átti athvarf hjá
þér alla tíð. Ekki var haldin
veisla án þess að ykkur Trausta
væri boðið og var það til marks
um það, að þegar hlátur þinn
ómaði, þá gat partíið byrjað.
Útivera kallaði á þig og þú
gekkst um fjöll og firnindi með
hinum ýmsu félögum. Trausti lét
þig um þessi ferðalög og tók á
móti þér þegar þú komst dauð-
þreytt heim. Þú varst tilbúin að
leggja á þig ýmislegt til að kom-
ast á fjöll, t.d. elda fyrir Guð-
mund Jónasson og fá þá tæki-
færi til að ganga á næstu hnjúka
þegar færi gafst frá pottunum.
Við Sigurður gengum með þér
1989 frá Seyðisfirði til Borgar-
fjarðar eystri og Rósa, Stefán og
ég gengum Laugaveginn með
þér 1996. Þá varst þú 67 ára og
blést ekki úr nös. Margar
gönguferðir áttir þú eftir að fara
síðar.
Barnabarnið mitt, hún Krist-
ín, minnist þess með ánægju
þegar við litum inn hjá þér í Sól,
þar sem þú gættir símans og sál-
arheillar allra þar. Hún taldi að
þetta væri með skemmtilegustu
störfum af því að þú varst alltaf
svo glöð. Norræna húsið naut
starfskrafta þinna um margra
ára skeið.
Síðast þegar við töluðum sam-
an spurðir þú mig hvort við hefð-
um nokkru sinni rifist. Ég svar-
aði því neitandi og við
kvöddumst glaðar eins og venju-
lega.
Hvíldu í friði.
Sendum öllum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Bryndís og Rósa Gunn-
arsdætur og fjölskyldur.
Einlæg vinátta, söngur, dugn-
aður og lífsgleði er það sem fyrst
kemur upp í huga mér þegar ég
hugsa til hennar Grétu vinkonu
minnar.
Með okkur Grétu tókst ein-
stök vinátta frá fyrstu kynnum.
Sú fölskvalausa vinátta spannar
nú hartnær 70 ár, en okkar
fyrstu kynni voru í gegnum
eiginmenn okkar sem voru viku-
legir bridsfélagar og góðir vinir
alla tíð.
Hugur minn reikar og minn-
ingarnar streyma fram, því að af
svo mörgum ánægjustundum er
að taka. Hinar fjölmörgu veiði-
ferðir fjölskyldna okkar saman í
Álftá, og öll skemmtilegu ferða-
lögin okkar innanlands ár eftir
ár. Börnin alltaf með för, hún
með fimm, ég með fjögur. Nestið
undirbúið af kostgæfni og alúð
áður en lagt var í hann úr
bænum. Og svo var tjaldað í
grænni laut við lítinn læk.
Bjartar íslenskar sumarnætur,
varðeldur og söngur fram undir
morgun. Gréta mín ávallt
ókrýndur söngstjóri enda for-
söngvari af guðs náð, svo geisl-
andi glöð, ófeimin og frjálsleg í
fasi alla tíð.
Ekki voru gleðistundirnar á
fallegu heimili þeirra Grétu og
Trausta færri eða síðri og þar
skorti svo sannarlega ekki
hjartarýmið.
Gestrisnin alltaf í hávegum
höfð, hvort sem um var að ræða
stórar veislur fyrir fjölskyldu og
vini, eða bara innlit í kvöldkaffi –
og engin þörf var á að gera boð á
undan sér í þá daga.
Það er með miklum söknuði
og sárum trega sem ég kveð þig
að leiðarlokum, elsku Gréta mín.
Ég veit að þér verður vel fagnað
í sumarlandinu þegar þú mætir
þar með þinn hlýja faðm og þitt
bjarta bros.
Hafðu hjartans þökk fyrir allt
og allt.
Blessuð sé minningin um
mína yndislegu vinkonu.
Dýrleif Jónsdóttir.
Það er ekki öllum gefið að
hafa svo létta lund eins og hún
Gréta. Alla tíð, eða allt frá því að
ég man eftir Grétu, var hún
glaðlynd og brosmild þannig að
alltaf var gott að umgangast
hana.
Ég var alin upp í sömu blokk
á Háaleitisbrautinni, við Jón
Grétar jafnaldrar og krakkarnir
í blokkinni leikfélagar. Gréta var
í mínum huga í þá daga ein af
þessum góðu mömmum í blokk-
inni og tók manni vel. Svo liðu
árin, hraðar en mann óraði fyrir.
Alltaf var Gréta á sínum stað í
blokkinni og mamma mín líka í
næsta stigagangi, frumbyggjar í
blokkinni. Eftir að ég flutti að
heiman mættumst við gjarnan á
lóðinni þegar önnur okkar var að
koma eða hin að fara. Gréta með
sinn útbreidda faðm og bros á
vör og spurði frétta af mér og
mínum. Síðar keyptum við íbúð í
sama stigagangi og Gréta, og
fluttum inn með stækkandi fjöl-
skyldu. Á móti okkur tók Gréta
með útbreiddan faðminn, sína
einlægu hlýju, gleði og þetta
létta fas sem smitaði út frá sér.
Hún hafði nákvæmlega ekkert
breyst. Og þannig var hún bara.
Börnum okkar reyndist hún ein-
staklega vel og var þeim eins og
auka-amma. Oftar en ekki þegar
við komum heim eftir langan
vinnudag, þá tók ilmurinn af
Grétukökum við okkur í anddyr-
inu, dyrnar opnuðust upp á gátt
og þar stóð Gréta með bros á vör
og nýbakaðar kökurnar. Fátt
var dásamlegra og gladdi svöng
börn meira en orð fá lýst. Kök-
urnar voru því af okkur kallaðar
Grétukökur og það endaði auð-
vitað með því að við fengum upp-
skriftina sem var auðsótt mál,
öllum til mikillar ánægju.
Síðan er margoft búið að baka
Grétukökur á okkar heimili og
svo mikið er víst að því verður
haldið áfram. Og ég veit að það
voru fleiri en við sem nutu góðs
af baksturshæfileikum Grétu,
enda ósjaldan kölluð til þegar
halda átti veislu.
Svo skildi leiðir, við fluttum úr
blokkinni og hittum því Grétu
sjaldnar, en samt sem áður oftar
en ekki á lóðinni, önnur okkar að
fara en hin að koma. Sama við-
mót, sama hlýja, sama létta
lundin svo manni hlýnaði um
hjartarætur. Það er margt sem
maður lærir á lífsleiðinni og af
Grétu má læra að lundin og
brosið eitt lýsir upp tilveruna.
Kostar ekki mikið að gefa, en er
yndislegt að þiggja og sannar-
lega til eftirbreytni.
Síðustu ár hittum við Grétu
því miður ekki oft, en síðasta
heimsóknin til hennar var samt
sem áður jafn yndisleg og iðu-
lega, hlýjan og útbreiddur faðm-
urinn tók á móti okkur, brosið
og þetta sama létta fas sem
fylgdi Grétu alla tíð.
Með miklu þakklæti og sökn-
uði kveðjum við elskulega Grétu
og vottum börnum, barnabörn-
um og aðstandendum innilega
samúð. Megi minning um
dásamlega konu lifa sem lengst.
Fríður María Halldórs-
dóttir, Þórður Marelsson
og fjölskylda.
Gréta
Finnbogadóttir