Morgunblaðið - 05.05.2019, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. MAÍ 2019
sem erlendis. Ekki vöfðust slík
verkefni fyrir Herði frekar en
annað og hann gat með reisn
samþætt árangursrík viðskipti
við ánægju. Á slíkum stundum
naut Hörður gjarnan stuðnings
Áslaugar, hans farsæla og
trausta lífsförunautar.
Góðra ánægjustunda er einn-
ig að minnast, eftir að leiðir okk-
ar lágu ekki lengur saman við
stjórnarborð. Við Birna áttum
m.a. með þeim Áslaugu og Herði
og öðrum góðum vinum ánægju-
legar stundir á bökkum Þverár í
Borgarfirði. Hörður var slyngur
og áhugasamur stangaveiðimað-
ur en ekki hvað síst góður félagi.
Við leiðarlok, þegar traustur
og farsæll vinur er kvaddur,
votta ég Áslaugu, börnum þeirra,
Ingu og Jóhanni Pétri, svo og
fjölskyldum þeirra innilega sam-
úð.
Garðar Halldórsson.
Mikill vinur minn Hörður er
allur. Kynni okkar hófust fyrir 50
árum, ég þá í sumarvinnu hjá
Fjárlaga- og hagsýslustofnun og
Hörður þar starfsmaður. Hann
var nýkominn úr framhaldsnámi
í Bandaríkjunum, þar sem sér-
grein hans var „Transportation“
og skrifaði í lokaritgerð sinni um
loftferðasamning Bandaríkjanna
og Íslands. Samgöngur urðu síð-
an hans meginmál.
Fyrir mér var Hörður minn
„mentor“, fyrirmynd. Hann að-
stoðaði mig þegar ég fór til fram-
haldsnáms í Bandaríkjunum
tveimur árum síðar. Þegar ég
kom heim tók ég við kennslu
hans í stjórnun hjá Stjórnunar-
skóla Íslands. Lágu leiðir okkar
síðan saman í félagsmálum, vina-
hópum og ekki síst urðu hann og
Áslaug örlagavaldar í því að við
urðum nágrannar í Fljótshlíð-
inni.
Hörður var það sem sumir
nefna atvinnustjórnandi. Hann
innleiddi nútímastjórnunarhætti.
Með menntun sinni, öguðum
vinnubrögðum og faglegum
stjórnunarháttum byggði hann
upp ein öflugustu atvinnu-
fyrirtæki landsins. Þáttur hans í
atvinnusögu síðustu aldar má
ekki gleymast. Sjálfur ræktaði
hann vel að halda til haga sögu
félaga sem hann kom að. Fram-
lag hans til menntunar og menn-
ingar landsins var einnig stór
hluti lífs hans.
Áslaug, Inga, Jóhann Pétur,
makar og börn, hafið dýpstu
samúð við fall þessa mikla höfð-
ingja.
Brynjólfur Bjarnason.
Eftir innritun í Háskóla Ís-
lands og við þátttöku í störfum
stúdentaráðs um miðjan sjöunda
áratuginn hafði ég fyrst spurnir
af dugnaði Harðar Sigurgests-
sonar. Hörður var formaður
stúdentaráðs 1960 til 1962 fyrir
Vöku, félag lýðræðissinnaðra
stúdenta. Hann lét verulega að
sér kveða, til dæmis við rekstur á
Hótel Garði. Hann útskrifaðist
sem viðskiptafræðingur árið
1965 og fór síðan til MBA-náms
við Wahrton School University of
Pennsylvania í Philadelphia í
Bandaríkjunum. Fáeinum árum
eftir að hann kom þaðan árið
1968 tókust með okkur góð kynni
sem urðu að vináttu í áranna rás
og hittumst við reglulega með
góðum félögum til að ræða lands-
ins gagns og nauðsynjar eins
lengi og heilsa Harðar leyfði.
Hörður lagði lykilskerf af
mörkum við að skapa nýjan stíl
við stjórnun íslenskra fyrirtækja
í alþjóðlegum rekstri. Um langt
árabil var ekkert mikilvægt mál
leitt til lykta í íslensku viðskipta-
lífi án þess að Hörður kæmi að
því beint eða óbeint.
Hörður var gætinn og íhugull.
Kynnti sér mál til hlítar með vís-
an til góðrar greiningar. Allar
ákvarðanir hans voru vel rök-
studdar.
Hörð rak aldrei í vörðurnar og
lagði alltaf eitthvað til mála,
hvort heldur rætt var um stjórn-
mál, viðskipti, ferðalög eða
menningarmál, svo að ekki sé
minnst á flugvélategundir eða
bíla, nýjar bækur eða uppfærslu
á óperum austan hafs og vestan.
Áhugi hans á stjórnmálum var
einlægur og mikill. Á sínum tíma
vann hann að því sem félagi í full-
trúaráði Sjálfstæðisflokksins í
Reykjavík að hvetja fólk til að
kjósa flokkinn á kjördag. Alla tíð
fylgdist hann náið með fram-
vindu mála á vettvangi flokksins,
sótti Varðarfundi og landsfundi.
Hollusta hans var mikil við
það sem honum þótti einhverju
skipta. Var mikill fengur fyrir
Háskóla Íslands að Hörður sam-
þykkti árið 1999 að setjast í há-
skólaráð þegar menn utan skól-
ans settust í fyrsta sinn í ráðið.
Sinnti hann því verkefni af eins
miklum áhuga og öllu öðru. Hann
varð fljótt áhrifamikill á vett-
vangi skólans og ráðsins. Af
sömu alúð sinnti Hörður for-
mennsku í stjórnum Sinfóníu-
hljómsveitar Íslands og Lands-
bókasafns Íslands.
Á þessum vettvangi lágu leiðir
okkar Harðar saman en ekki í
viðskiptalífinu. Ómetanlegt var
að maður með hans reynslu og
viðhorf gæfi sér tíma til forystu á
þessum sviðum.
Við Rut minnumst með þakk-
læti og gleði stundanna með Ás-
laugu og Herði. Við vorum ná-
grannar í Fljótshlíðinni og í
réttum tók Hörður gjarnan að
sér hliðvörslu fyrir nágranna
okkar, Ásgeir heitinn Tómasson í
Kollabæ.
Síðast lágu leiðir okkar fjög-
urra saman erlendis í Sempero-
per í Dresden í sumarbyrjun
2016 þegar við sáum Lohengrin
eftir Wagner. Þangað komu Ás-
laug og Hörður akandi frá Kaup-
mannahöfn og dáðumst við hin að
dugnaði þeirra. Minningin frá því
þegar við stóðum í sólskini og
hita á svölum þessa sögufræga
óperuhúss varpar birtu á allar
ánægjustundirnar með Herði.
Við vottum Áslaugu, börnum
þeirra og öðrum ástvinum inni-
lega samúð.
Blessuð sé minning Harðar
Sigurgestssonar.
Björn Bjarnason.
Ég hitti Hörð fyrst á fundi við-
skiptafræðinema Háskóla Ís-
lands í kringum 1969. Þar fór
hann yfir námsdvöl sína hjá
Wharton School í Bandaríkjun-
um, þar sem hann lauk MBA-
námi einna fyrstur Íslendinga.
Eftir að hafa hlustað á Hörð fékk
ég mikinn áhuga á að fara til
Bandaríkjanna í MBA-nám, sem
ég gerði svo tveimur árum
seinna. Ég heyrði svo frá Herði
árið 1974, en þá var hann nýorð-
inn framkvæmdastjóri fjármála-
sviðs hjá Flugleiðum, sem urðu
til við sameiningu Flugfélags Ís-
lands og Loftleiða. Hörður
hringdi í mig og spurði hvort ég
hefði áhuga á starfi á hinu nýja
fjármálasviði Flugleiða, sem ég
ákvað að taka. Þá hófst náið sam-
starf okkar Harðar sem varði í
rúmlega 40 ár.
Hörður tók strax til hendinni
til að koma fjármálum Flugleiða
á réttan kjöl, en bæði flugfélögin
höfðu átt við mikla rekstrarörð-
ugleika að stríða og fjármálin
mjög erfið. Hörður kom með
margar nýjungar inn í rekstur
Flugleiða. Byrjað var á gerð
rekstraráætlana fyrir allt fyrir-
tækið, sem ekki hafði verið gert
áður, og nýtt bókhaldskerfi tekið
í notkun. Hörður sá til þess að
Flugleiðir voru fyrsta fyrirtækið
á Íslandi til að gefa út ársskýrslu,
sem vakti athygli.
Hörður kom inn í stjórn Flug-
leiða árið 1984 og eftir að hann
varð stjórnarformaður árið 1991
unnum með mjög náið saman að
framtíð fyrirtækisins. Mikilvæg-
asta verkefnið á þessum tíma-
mótum var að hefja uppbyggingu
á leiðakerfinu. Hörður og stjórn-
in stóðu mjög þétt við bakið á
okkur stjórnendunum, því upp-
byggingin var mjög kostnaðar-
söm og kostað mikla þolinmæði.
Það má segja að á þessum árum
hafi verið lagður grundvöllurinn
að starfsemi Icelandair eins og
það er í dag með framúrskarandi
leiðakerfi og ferðaþjónustan orð-
in stærsta atvinnugreinin á Ís-
landi.
Hörður fylgdist náið með
rekstrinum og var vel inni í flest-
um málum. Hann fylgdist einnig
vel með alþjóðaflugrekstri al-
mennt.
Við Peggy nutum þess að
ferðast með Herði og Áslaugu,
og fórum við víða, t.d. á mjög
marga ársfundi IATA (alþjóða-
sambands flugfélaga), þar sem
við gátum hitt helstu leiðtoga
annarra flugfélaga og borið sam-
an okkar bækur.
Hörður gerði sér góða grein
fyrir að utanaðkomandi aðstæð-
ur gætu haft veruleg áhrif á
rekstur Flugleiða. Hann spurði
mig oft, hvort við værum tilbúin
undir næstu kreppu.
Flugleiðir nutu þess að Eim-
skip var mjög góður kjölfestu-
fjárfestir og með Hörð þar í far-
arbroddi tryggði okkur mjög
góðan stöðugleika, en jafnframt
mikinn aga.
Það var mjög gott að vinna
með Herði við stjórnun Flugleiða
og hann studdi okkur stjórnend-
ur mjög vel í erfiðum ákvörðun-
um. Eftir að Hörður hætti sem
stjórnarformaður héldum við
áfram að vera í mjög góðu sam-
bandi um málefni flugsins bæði á
Íslandi og erlendis.
Það var síðast fyrir nokkrum
vikum að við ræddum vel um
ástandið í íslenskum flugmálum
og var hann vel inni í þeim mál-
um og hafði ákveðnar skoðanir.
Við Peggy sendum Áslaugu og
fjölskyldunni okkar innilegustu
samúðarkveðjur við fráfall Harð-
ar.
Sigurður Helgason,
fyrrv. forstjóri Flugleiða/
Icelandair.
Það var ekkert minna en há-
skólagráða að vinna fyrir Hörð
Sigurgestsson. Strax á fyrsta
degi lagði hann mér örfáar línur,
hreinn og beinn eins og hann var
alltaf, við þær stóð ég, enda var
samvinna okkar alltaf á hreinu.
Ein reglan var sú að hann vildi
vita allt, fylgjast með öllu. Ég
held ég hafi aldrei brotið trúnað
vinnufélaga minna og ég hélt
trúnaðinn við hann. Mín aðstaða
var fyrir framan skrifstofuna
hans, enginn komst framhjá og
allir virtust sætta sig við það. Nú
þykir þetta eflaust gamaldags,
þar sem enginn virðist hafa sína
eigin skrifstofu og ekkert á að
vera prívat. Í tuttugu ár vann ég
fyrir hann, og hann var aldrei
óvarinn.
Hörður var á þessum árum
forstjóri forstjóranna og eftir-
sóttur sem slíkur, hann sat í ótal
stjórnum, nefndum og ráðum og
dagurinn hans var fullsetinn. Við
starfsfólkið bárum virðingu fyrir
honum og hann hélt okkur á tán-
um, gerði kröfur og ekki síst til
sín sjálfs. Fyrir mig var þetta
mikill skóli og aldrei leiðinlegt.
Við vorum lengi að kynnast per-
sónulega og mörgum fannst hann
fjarlægur og eflaust var hann
það.
Hörður sleppti alveg tækninni
og það var aldrei sett tölva á
skrifstofuna hans í Pósthússtræti
2, en hann sá til þess að ég fengi
alltaf nýjustu græjur. Allt sem
frá honum fór fór frá mér. Hann
las allt inn á „spólur“, var mikill
íslenskumaður, vandvirkur og
sjaldan þurfti að breyta því sem
einu sinni hafði verið lesið inn
með punktum og kommum. Ég
eiginlega naut þess að skrifa fyr-
ir hann og hann var iðinn við
minnisblöð og snöggur að koma
efninu frá sér. Það var einn af
hans stjórnunarstílum að dreifa
rituðu efni. Það sagði mér sagn-
fræðingur, sem fékk aðgang að
skjalasafni Eimskips á síðasta
áratug, að safnið væri einstakt í
sögu íslensks viðskiptalífs. Allt
var í röð og reglu.
Ég get ekki sleppt því að
minnast á að Hörður var listunn-
andi og margir fengu að njóta
sérstaklega tónlistar með hon-
um. Listamenn áttu í honum
hauk í horni. Ég held að hann
hafi verið miklu viðkvæmari en
flestir sáu og hann mátti ekkert
aumt sjá.
Ég á Herði margt að þakka
sem ekki verður minnst á hér, en
með örfáum orðum vildi ég minn-
ast hans. Aðrir rekja störf hans.
Ég sendi fjölskyldu hans inni-
legar samúðarkveðjur.
Margrét Halldórsdóttir.
Hörður Sigurgestsson var
einn helsti brautryðjandinn í
hópi atvinnustjórnenda í hluta-
félögum í atvinnurekstri á Ís-
landi á síðustu öld.
Hörður var fyrirmyndar-
stjórnandi, faglegur, framsýnn
og metnaðarfullur fyrir hönd
Eimskips og hafði lag á því að
velja sér gott samstarfsfólk sem
var tilbúið til að vinna af sömu
trúmennsku og áhuga fyrir fyrir-
tækið og hann sjálfur. Hann
gerði kröfur til samstarfsmanna
sinna en mat þá líka að verðleik-
um. Hörður vildi efla Eimskip að
ráðum og dáð sem og öll önnur
fyrirtæki sem hann kom að og
dró ekki af sér í samkeppninni á
markaðnum. Hann skildi aldrei
þá sem sögðu að ekki ætti að
beita sér gegn keppinautunum
bara af því að þeir væru minni
eða veikari en Eimskip.
Leiðir okkar Harðar lágu sam-
an í Vinnuveitendasambandinu,
Verslunarráðinu og svo í lands-
nefnd Alþjóðaverslunarráðsins
þar sem hann var formaður.
Hörður var virkur í samtökum í
atvinnulífinu og jafnan í forystu-
sveit þeirra. Hann taldi mikil-
vægt að atvinnulífið ætti öflug
samtök og var óspar á sinn tíma
og samstarfsmanna sinna þegar
þurfti að leggja félagsstarfi lið.
Hann vildi alltaf skilja vel starfs-
umhverfi atvinnulífsins og vera
meðvitaður um hræringar í
stjórnmálum og hvers væri að
vænta fyrir Eimskip og önnur
fyrirtæki í landinu. Á fundum
okkar og í samtölum fór oftast
meiri tími í að greina stöðuna
innanlands sem utan en að af-
greiða málin. Hann var næmur á
persónuleika á hinu pólitíska
sviði og hafði ígrundaðar skoð-
anir á mönnum og málefnum.
Aldrei fannst mér hann taka
ómálefnalega afstöðu til einstak-
linga þótt hann væri þeim ósam-
mála.
Hörður hafði sérstakt yndi af
því að velta fyrir sér stefnum og
straumum úti í hinum stóra
heimi og áhrifum þeirra á Ísland
og íslenskt atvinnulíf. Við litum
einmitt á það sem hlutverk lands-
nefndar Alþjóðaverslunarráðsins
að veita þessum hræringum inn í
umræðuna á Íslandi og koma
hreyfingu á málin. Þetta átti ekki
síst við um stofnun innri mark-
aðar Evrópusambandsins og að-
ild okkar að honum. Oft minnt-
umst við þess þegar við buðum
Lord Cockfield, einum fram-
kvæmdastjóra ESB, og konu
hans til landsins en hann leiddi
uppbyggingu innri markaðarins.
Utanríkisráðuneytið hafði lítinn
áhuga á þessari heimsókn af ein-
hverjum ástæðum en þó tókst að
kría út boð í Ráðherrabústaðnum
til að hitta ráðamenn. Þar spurði
Halldór Ásgrímsson undrandi
okkur að því hvort við vissum
ekki hvaða mann við værum með
í höndunum og utanríkisráðu-
neytið bauðst svo til að sjá um að
keyra þau hjón á flugvöllinn. Sú
ferð var ekki tíðindalaus því að
bílstjórinn var stöðvaður fyrir of
hraðan akstur og fékk sekt en í
slíku höfðu Lord Cockfield og frú
aldrei lent áður.
Við Pála hittum þau Áslaugu
og Hörð við ýmis tækifæri og
okkur varð vel til vina. Áslaug
studdi mann sinn dyggilega en
hafði líka vel rökstuddar mein-
ingar á fjölbreyttum umræðuefn-
um. Þessar samverustundir voru
gefandi og einstaklega ánægju-
legar. Við Pála vottum Áslaugu
og fjölskyldunni allri innilega
samúð.
Vilhjálmur Egilsson.
Jákvæð og einlæg athygli er
kannski það dýrmætasta sem
manneskja getur gefið öðrum.
Tíminn og orkan er takmörkuð
auðlind og því mikil gjöf þegar
manni er gefinn tími og orka í
formi einlægrar athygli.
Ein mín helsta gæfa í lífinu er
að hafa kynnst henni Ingu vin-
konu minni. Þá vorum við 10 ára
gamlar og ég nýflutt frá Akur-
eyri en hún Reykvíkingur í húð
og hár. Með henni eignaðist ég
trausta, víðsýna, klára, jarð-
bundna og ráðagóða vinkonu. En
ekki bara það. Ég varð þeirrar
miklu gæfu aðnjótandi að fá að
verða heimagangur á Hagamel
og síðar á Skeljatanga. Þar
bjuggu þrjár kynslóðir í sátt og
samlyndi og þar ríkti mikill
heims- og menningarbragur. Er-
lend tímarit um stjórnmál og við-
skipti voru á borðum, falleg
myndlist á veggjum og bækur og
geisladiskar í hillum. Allt var
þetta mjög menntandi og hvetj-
andi fyrir mig.
Hörður passaði vel upp á vin-
konu dóttur sinnar og þegar ég
eitt sinn festi bílinn listilega fyrir
framan Skeljatanga hætti hann
ekki fyrr en hann og Pési höfðu
losað bílinn og keyrt hægt á und-
an mér langleiðina upp í Breið-
holt eða þangað til hann var þess
fullviss að ég væri óhult.
Mér var tekið opnum örmum
af fjölskyldunni allri – alveg
sama hvernig á stóð og hvað tím-
anum leið. Amma Ingu gjarnan
búin að baka köku og Pési sagði
eina skrítlu í tilefni dagsins.
Hörður og Áslaug sýndu mér
alltaf einlægan áhuga; spurðu
hvernig gengi í námi og síðar
starfi og lögðu eitthvað gott til
málanna. Þannig veittu þau mér
ómetanlega hvatningu.
Ég man sérstaklega þegar ég
fór að vinna í Stjórnarráðinu
hvað Hörður hafði góða innsýn í
verkefnin og þekkti marga sem
þar störfuðu. Hann hafði skýra
sýn sem gaman var að ræða.
Þegar kom svo að hugsanleg-
um starfaskiptum hjá mér fyrir
rétt um níu árum fékk ég að leita
til Harðar um ráð og tók ákvörð-
un á grundvelli þeirra. Sú
ákvörðun reyndist gæfurík.
Hann var fljótur að hugsa og
svaraði snöggt og ákveðið. Engar
málalengingar en ljóst að skýrt
og klár hugsun lá að baki og góð-
ur hugur fylgdi máli.
Auðvitað var mér ljóst sem
stelpu í Vesturbænum að Hörður
gegndi miklu ábyrgðarstarfi. En
fyrir mér var hann og verður allt-
af fyrst og fremst maðurinn sem
ég bar mikla virðingu fyrir og
sýndi mér – og síðar mínum –
einlægan áhuga og athygli. Fyrir
það verð ég ævarandi þakklát.
Við Birgir vottum Ingu okkar
og fjölskyldunni allri okkar inni-
legustu samúð.
Jónína S. Lárusdóttir.
Hörður Sigurgestsson var far-
sæll og atkvæðamikill forystu-
maður í íslensku atvinnulífi, og
framsýnn leiðtogi. Hann lauk
MBA-námi frá Wharton School í
Bandaríkjunum þar sem hann
kynntist því besta í stjórnunar-
fræðum og mótuðust þar viðhorf
hans til framtíðar. Hann hafði
brennandi áhuga á að efla fag-
lega stjórnun í fyrirtækjum hér-
lendis og sinnti því áhugamáli
m.a. sem formaður Stjórnunar-
félags Íslands, og hófst samstarf
okkar og vinátta er ég var ráðinn
framkvæmdastjóri SFÍ haustið
1978.
Þegar Hörður tók við sem for-
stjóri Eimskipafélags Íslands réð
hann með sér til starfa fólk með
menntun á sviði stjórnunar og
viðskipta og var ég í þeim hópi.
Með þessum hópi beitti hann fag-
legum vinnubrögðum til að nú-
tímavæða stjórnun, áætlanagerð
og framkvæmd verkefna. Árang-
ur þessa birtist síðan í ákvörð-
unum um miklar breytingar á
skipakosti, gámavæðingu og
rekstri á eigin skrifstofum er-
lendis ásamt tilheyrandi flutn-
ingsmiðlunum sem í dag eru
verulegur hluti af starfsemi fé-
lagsins.
Í starfsumhverfi Eimskips
myndaðist skemmtilegur keppn-
isandi; ná skyldi sem bestum ár-
angri með fagmennsku og vand-
virkni að leiðarljósi. Hann leið
ekkert hálfkák, skyndilausnir
eða sýndarmennsku, allt varð að
reikna til enda og rökstyðja vel.
Hörður hafði lag á að greina að-
alatriði mála, finna lausn þeirra
farveg og fylgja þeim eftir. Hann
var afkastamikill og gat, ef
þurfti, verið skjótur að taka erf-
iðar ákvarðanir. Sá jarðvegur
sem Hörður skapaði var góður
stjórnunarskóli sem sést m.a. af
því að mörgum sem unnu með
honum var síðar trúað fyrir for-
ystu stórra fyrirtækja hér á
landi.
Hörður var um árabil stjórn-
arformaður Flugleiða samhliða
starfi forstjóra Eimskips. Flutn-
ingastarfsemi var hans sérgrein í
MBA-náminu og þekkti hann því
vel til vöruflutninga. Ég vissi að
hann var líka mikill áhugamaður
um flugvélar og allt sem laut að
flugi. Við Hörður ferðuðumst
víða saman og er mér minnisstæð
ferð á ráðstefnu til Bandaríkj-
anna, þar sem hann hafði fundið
út að á frídegi væri tilvalið að
fara og skoða flugvélasafn
bandaríska flughersins í Dayton,
Ohio. Þar kom í ljós að hann
þekkti til flestra flugvélanna sem
voru til sýnis og hafði á taktein-
um mikinn fróðleik um þær.
Þannig birtist sá einlægi áhugi á
flugi sem hann öðlaðist í æsku
þegar hann óx úr grasi í sambúð
við flugvöllinn í Vatnsmýrinni.
Síðustu árin höfum við Hörður
og Erlendur Hjaltason hist mán-
aðarlega yfir tebolla á kaffihúsi
og átt skemmtilegar samræður.
Þar hafa lands- og atvinnumálin
verið rædd til hlítar og lausnir
fundnar, en niðurstöður nú ekki
framkvæmdar, heldur þær látnar
eftir liggja á botni tebollanna.
Við Hörður unnum saman í
rúma tvo áratugi, sem er drjúgur
tími af starfsæfi. Hörður og Ás-
laug hafa reynst okkur Lilju góð-
ir vinir og eigum við margar góð-
ar minningar um ánægjulegar
samverustundir.
Nú á kveðjustund vottum við
Áslaugu og fjölskyldu samúð við
fráfall hans.
Þórður Sverrisson.
Það voru mikil forréttindi að
starfa lengi og náið með Herði
Sigurgestssyni. Ég kynntist hon-
um fyrst þegar hann hóf störf
sem forstjóri Eimskipafélagsins
árið 1979. Þá leið mér ekki sér-
staklega vel í starfi hjá Eimskip,
nýútskrifaður viðskiptafræðing-
ur, og hafði hugsað mér til hreyf-
ings áður en Hörður kom til
starfa. Eitt símtal frá honum,
skömmu áður en hann tók við
forstjórastarfinu, átti eftir að
verða örlagaríkt. Hann spurði
mig hvort ég ætlaði ekki örugg-
lega að starfa áfram með honum í
Eimskip. Við Hörður áttum síðan
eftir að vinna náið saman í 20 ár
þar til hann lét af störfum árið
2000.
Á nokkrum árum réð Hörður
inn nýja stjórnendur samhliða
því að nýta áfram reynslu þeirra
sem fyrir voru. Herði tókst alveg
sérstaklega vel til að byggja upp
sterkan samstæðan stjórnenda-
hóp. Minna fór fyrir daglegum
samskiptum við almenna starfs-
menn félagsins og sjálfur skil-
greindi hann stjórnunarstíl sinn
prússneskan, nokkuð sem ekki
þykir kræsilegt samkvæmt
kokkabókum nútímastjórnunar.
Eitt af fyrstu verkefnum
SJÁ SÍÐU 22