Morgunblaðið - 05.05.2019, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. MAÍ 2019
Sálm. 16.1-2
biblian.is
Varðveit mig, Guð,
því að hjá þér leita
ég hælis. Ég segi
við Drottin: „Þú ert
Drottinn minn, ég
á engin gæði nema
þig.”
✝ Þórir Geir-mundarson
fæddist í Stykk-
ishólmi 8. október
1927. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Droplaug-
arstöðum 18. apríl
2019.
Þórir giftist
hinn 27. desember
1952 Kristrúnu
Skúladóttur, f. 8.
febrúar 1927 í Reykjavík, d. 24.
apríl 2014.
Börn Þóris og Kristrúnar,
sem alltaf var kölluð Dúna,
eru: 1) Geir Jón, f. 1952, giftur
Guðrúnu Ingveldi Traustadótt-
ur, börn þeirra eru: a) Þórir
Rúnar, giftur Guðrúnu Maríu
Jónsdóttur og eiga þau tvö
börn en Þórir Rúnar á tvo
drengi af fyrra hjónabandi. b)
Narfi Ísak, giftur Guðrúnu Hlín
Bragadóttur og eiga þau þrjú
börn. c) Símon Geir, var giftur
Eydísi Berglindi Baldvins-
dóttur og eiga þau tvö börn. d)
Ragnheiður Lind, gift Brynjari
Ólafssyni og eiga
þau þrjú börn og
fjórða á leiðinni. 2)
Rakel, f. 1954, gift
Gísla Þórerni
Júlíussyni, börn
þeirra eru: a) Vala
Rún, í sambúð með
Árna Leó Stef-
ánssyni. b) Jón
Símon, giftur Dag-
möru Adamsdóttur
og eiga þau tvö
börn. c) Tumi Snær, en hann er
í sambúð með Berglindi Guð-
brandsdóttur.
Þórir flutti ungur frá
Stykkishólmi til Reykjavíkur
enda var lítið um atvinnu þá í
Stykkishólmi. Hann vann
verkamannavinnu á ýmsum
stöðum, s.s. Sogsvirkjun, Öl-
gerð Egils Skallagrímssonar
og um 1957 hóf hann störf hjá
Reykjavíkurborg við sorphirðu
og starfaði þar lengst af sem
bílstjóri og flokksstjóri.
Þórir var jarðsunginn frá
hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu
26. apríl 2019 í kyrrþey.
Ég vil minnast föður míns í fá-
einum orðum. Hann var ávallt
traustur og góður fjölskyldufað-
ir. Þegar ég fæddist bjuggu for-
eldrar mínir á Grettisgötu 55c
hjá fósturforeldrum mömmu
sem voru alltaf afi minn og
amma. Fljótlega eignuðust þau
sína eigin íbúð á Leifsgötu 5 og
síðan var stækkað við sig og flutt
að Leifsgötu 9. Lengra var ekki
hægt að flytja sig um set enda
líkaði okkur óskaplega vel að
búa á Leifsgötunni. Ég minnist
þess að ekki voru mikil efni á
heimilinu en þeim mun meira af
kærleika og væntumþykju. Ég
man á yngri árum mínum að
stopult var um vinnu fyrir pabba
enda oft verkföll og lítið um
vinnu. Hann átti þó alltaf auðvelt
með að komast aftur í vinnu
enda harðduglegur og ósérhlíf-
inn. Lengst af eða í um 40 ár
vann hann við sorphirðu hjá
Reykjavíkurborg og þá mest
sem bílstjóri og flokksstjóri.
Hann var afskaplega vel liðinn í
stöfum sínum og hefur það verið
afskaplega ánægjulegt að hitta
fyrrverandi starfsfélaga hans
sem hafa lokið á hann lofsorði og
borið honum vel söguna.
Pabbi gerði allt sem hann gat
til að gleðja okkur systkinin og
tók hann okkur oft með sér til
veiða. En hann hafði mikla unun
af því að standa við vatn með sil-
ungsveiðistöng eða í laxveiðiá
með laxastöng. Þá naut hann sín
vel við rjúpnaveiðar og gæsa-
veiðar. Hann var alinn um við
veiðiskap í Stykkishólmi og
minnist ég ánægjulegra stunda
með honum við lundaveiðar í
einni eyju Breiðafjarðar. Á
hverju ári og jafnvel oftar var
farið í Stykkishólm en þegar afi
Geirmundur lést ungur að árum
og amma Gíslína flutti til
Reykjavíkur urðu ferðir okkar í
Hólminn strjálli en aldrei sjaldn-
ar en einu sinni á ári. Pabbi elsk-
aði Hólminn sinn og naut þess að
sýna okkur æskustöðvar sínar,
Þorsteinshús sem stendur á Ytri
Höfða. Hólmurinn varð okkur
systkinunum líka mjög kær og
er það enn.
Ég vil þakka pabba mínum
fyrir þau 67 ár sem við áttum
samleið. Allt sem hann gerði
með mér og fyrir mig gleymist
aldrei. Pabbi og mamma tóku á
móti Jesú sem frelsara sínum og
þá breyttist heimilið mikið. Litla
fjölskyldan eignaðist nýja vini til
æviloka í Fíladelfíukirkjunni og
þar gengum við systkinin í
sunnudagaskóla og síðan tókum
við þátt í unglingastarfinu. Fíla-
delfíukirkjan var kletturinn og
fastur punktur í tilveru okkar og
voru ekki allir sáttir við það. Á
þeim árum þótti það ekki fínt en
foreldrum mínum var algjörlega
sama um það og fyrir það er ég
afar þakklátur. Ég vil nota hér
tækifærið og þakka safnaðar-
meðlimum Fíladelfíukirkjunnar
fyrir vináttu og væntumþykju
við foreldra mína. Sérstaklega
vil ég þakka Eggerti Gíslasyni,
sem starfaði lengi með pabba í
sorphirðu Reykjavíkurborgar,
fyrir einstaka vináttu og hjálp-
semi við pabba minn. Það skipti
pabba miklu máli ekki síst eftir
að mamma dó og hann bjó á
hjúkrunarheimilinu Droplaugar-
stöðum að Eggert kom margoft í
viku hverri til að gera lífið létt-
bærara fyrir pabba. Það var
ómetanlegt kærleiksverk sem
hann sýndi honum. Við fjölskyld-
an viljum einnig þakka starfs-
fólki Droplaugarstaða fyrir alla
þess umönnun við pabba okkar.
Nú er pabbinn minn farinn
heim til Drottins saddur lífdaga.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
elsku pabbi minn.
Geir Jón Þórisson og fjöl-
skylda.
Þórir
Geirmundarson
✝ Hermann FossIngólfsson
fæddist í Árósum í
Danmörku 28.
september 1936.
Hann lést 24. apríl
2019.
Foreldrar hans
voru Ingólfur Jör-
undsson frá Vatni í
Haukadal í Dala-
byggð og Minna
Jörundsson (fædd
Christiansen) frá Horsens í
Danmörku. Þau eignuðust tvo
syni og er yngri bróðir Her-
manns Foss Hartvig Ingólfur.
Eiginkona hans er Alda Guð-
mundsdóttir.
Eiginkona Hermanns Foss er
Hanne Foss. Sonur þeirra er
Martin Foss, f. 25.
júní 1973. Hann er
kvæntur Anne Bli-
dorf. Synir Martins
og Anne eru Jonas,
Kristoffer og Lu-
kas.
Hermann Foss
var menntaður
byggingatækni-
fræðingur frá
Tækniskólanum í
Horsens og vann
sem arkitekt á mörgum teikni-
stofum í Danmörku. Þegar
hann flutti aftur til Íslands
fékk hann vinnu sem bygginga-
tæknifræðingur hjá Pósti og
síma.
Útförin fór fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
Góðar minningar hrannast
upp við andlát Foss frænda.
Hann var hress og skemmti-
legur en gat einnig verið
þrjóskur þegar þannig lá á hon-
um. Hann fór sínar leiðir í líf-
inu, þótt veikindin sem herjuðu
á hann síðustu árin hafi tak-
markað valkostina. Foss fór
ungur til Danmerkur í nám og
eyddi þar fyrri hluta starfsæv-
innar. Þar kynntist hann og
kvæntist Hönnu sinni og saman
eignuðust þau augasteininn
sinn, hann Martin. Það var allt-
af gaman að heimsækja Foss og
Hanne. Farið var í dýragarðinn
og göngutúra með hundinum
Lappa. Mörgum góðum stund-
um var eytt við matarborðið.
Hlaðborðin á morgnana og
grillsumrin eru sérstaklega
minnisstæð.
Foss stundaði sund, ræktaði
líkamann og ætíð var stutt í
brosið þegar við hittumst. Hann
gat líka verið stríðinn. Vatns-
orrustan mikla uppi á húsþaki á
milli Foss og pabba er föst í
minningu minni. Eldri bróðir
minn færði þeim báðum fötur
og lengdi þannig í baráttunni.
Ég var líklegast sjö ára og varð
víst eitthvað hneyksluð yfir
hegðun þeirra bræðranna Foss
og Hartvigs, krakkinn að lesa
yfir hausamótunum á fullorðna
fólkinu. Foss minntist á þetta
reglulega síðan þegar við hitt-
umst og hlógum mikið saman.
Foss var afar handlaginn, hann
smíðaði handa mér heilt dúkku-
hús sem var mikið notað af mér
og vinkonunum. Hann lét eftir
sig mörg falleg verk í útskurði
sem hann tók upp á efri árum.
Bræðurnir byggðu einnig sam-
an bústað við gamla bæjarstæð-
ið á Vatni en við Bræðrabúð
ríkir hamingjan og mikil nátt-
úrufegurð. Foss var með ein-
staklega ljúfa lund og eru okkur
afar kærar minningar frá jól-
unum, þegar hann fagnaði þeim
með okkur og foreldrum mín-
um, Öldu og Hartvig.
Erfið og langvinn veikindi
Ingólfs afa hafa eflaust haft
mótandi áhrif á Foss og pabba
og gert bræðraböndin þeim
mun sterkari og nánari. Ástúð
og hlýju Minnu ömmu og Ing-
ólfs afa fengu þeir báðir í arf og
uppeldi. Elsku mamma, þú hef-
ur veitt þeim báðum þinn óbug-
andi styrk og kærleika. Elsku
pabbi minn, ég get ekki fært í
orð það sem hjartað mitt vill
segja þér. Elsku Hanne, ég
samhryggist þér innilega. Elsku
Martin, Anne, Jonas, Kristoffer
og Lukas, ég bið allt hið góða
að vernda ykkur og varðveita
minninguna um hann Foss.
Minna Hartvigsdóttir
og Ólafur Ragnar Ólafsson.
Hermann Foss
Ingólfsson
✝ Kristín Ósk-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 16.
júlí 1981. Hún lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans 24.
apríl 2019 eftir
stutt veikindi.
Foreldrar Krist-
ínar eru Óskar
Sveinn Gíslason, f.
26.9. 1951, og Vil-
borg Heiða Waage,
f. 21.6. 1952. Kristín var næst-
elst þriggja systkina. Elstur er
Guðmundur Arnar, f. 4.10.
1974. Eiginkona hans er Sig-
urborg Matthíasdóttir, f. 16.3.
1974, og eiga þau þrjú börn;
Þorvarð, Þórunni og Kristínu
Fríðu. Yngst systkinanna er
Anna Aurora Waage, f. 7.7.
1983. Sambýlis-
maður Önnu er
Hreinn Heiðar
Oddsson, f. 24.1.
1974, og börn
þeirra eru Sara
Ósk, Embla Ósk,
Haraldur Stefnir,
Mikael Máni og
Hendrikka Lea.
Kristín ólst upp í
Mosfellsbæ og
gekk í Öskjuhlíð-
arskóla. Eftir Öskjuhlíðarskóla
lá leið hennar í Borgarholts-
skóla þar sem hún stundaði
nám í tvö ár. Kristín var síðast
til heimilis í þjónustuíbúð í
Þverholti 19 í Mosfellsbæ.
Útförin fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag, 6. maí 2019,
klukkan 13.
Aldrei mun gleymast sá dag-
ur þegar við urðum að kveðja
þig, elsku Stína mín. Orð fá
varla lýst þeim sársauka og
sorg okkar. En okkur langar til
að minnast þín með þessum
orðum:
Grátið mig ekki, því ég er frjáls,
ég fylgdi veginum sem Guð lagði
fyrir mig.
Ég tók hans hönd, þegar kallið kom,
sneri við og yfirgaf allt.
Ég gat ekki dvalið lengur,
til að hlæja, elska, vinna eða
gleðjast.
Ókláruð verk mín verða eftir hér,
ég fann þennan stað minn síðasta
dag.
Hafi brottför mín skilið eftir
tómarúm,
fyllið það með góðum minningum.
Vináttu og gleðistunda,
ó já, ég á eftir að sakna líka.
Berið ekki þungar byrðar
sorgarinnar.
Ég óska ykkur bjartra daga.
Líf mitt var fyllt af gleðistundum,
í samför ástvina og annarra.
Kannski virtist dvöl mín hér allt of
stutt.
En lengið hana ekki með djúpri sorg.
Léttið á hjarta ykkar og samgleðjist
mér,
Guð vildi mig núna og tók móti mér.
(Irvin R. Karon)
Þín fjölskylda,
Óskar, Vilborg,
Guðmundur, Sigurborg,
Anna, Hreinn og börn.
Hún Kristín bróðurdóttir
mín náði aðeins 37 ára aldri en
lifði þó lengur en búast mátti
við. Hún fæddist með svokallað
Smith-Magenis heilkenni, sem
er galli í 17. litningi og veldur
margvíslegum einkennum í
miðtaugakerfi sem tengjast
þroska og hegðun, útlitssér-
kennum og missmíð á líffærum.
Sem ungbarn átti hún erfitt
með að nærast og það kom
fljótt í ljós að hún þroskaðist
ekki eðlilega en enginn virtist
geta sagt hvað var að. Það var
ekki fyrr en hún var orðin 15
ára að íslenskur læknir á ráð-
stefnu erlendis heyrði um
Smith-Magenis heilkennið, sem
var fyrst opinberlega viður-
kennt árið 1986, og áttaði sig á
því að það ætti við um Kristínu.
Þar með var greiningin fengin,
sem var óneitanlega léttir því
þá var hægt að vinna sig út frá
henni og skýring fékkst á sér-
kennilegu andlitsfalli, smágerð-
um höndum og fótum, svefnörð-
ugleikum og skapofsaköstum.
Það breytti hins vegar ekki
miklu um stöðu Kristínar, sem
aldrei fékk þann stuðning eða
þjálfun sem hún þurfti á að
halda.
Fötlun Kristínar var vissu-
lega mikil og mótaði allt hennar
líf en hún átti líka sína styrk-
leika og var mikill karakter.
Hún var einstaklega ættrækin,
fylgdist vel með sínu fólki og
lagði áherslu á að við værum
frænkur hennar og frændur.
Hún vissi hvenær allir áttu af-
mæli og fylgdist vel með ef von
var á nýju barni í fjölskyldunni
enda var hún einstaklega hænd
að börnum. Hún var líka mikill
dýravinur en það hentaði henni
betur að eiga við fullorðna
hunda og ketti en smádýr því
hún áttaði sig ekki alltaf á styrk
sínum og þá gat farið illa. Þeg-
ar hún kom í heimsókn til okkar
tók hún Kela kött traustataki
og af því hann vissi af langri
reynslu að hann kæmist ekki
upp með neitt múður reyndi
hann ekki að berjast á móti
þegar hún sótti hann undir sófa.
Stínu fannst gaman að fara í
búðir og í sérstöku uppáhaldi
var Góði hirðirinn, en þangað
fór hún reglulega með pabba
sínum, sem gat þá rólegur feng-
ið sér sæti meðan Stína fór um
og skoðaði án þess að amast
væri við henni. Það var sterkur
þráður á milli þeirra feðginanna
og oft á dag hringdi hún í pabba
sinn, sem var með sérstaka
hringingu í símanum fyrir hana.
Hann var líka yfirleitt kallaður
til ef þurfti að skakka leikinn
þegar hún reiddist starfsfólkinu
þar sem hún bjó hverju sinni.
Fötlunin var Kristínu mjög
erfið en þyngstan bagga báru
þó foreldrar hennar, Óskar og
Heiða, sem hafa verið á stöð-
ugri bakvakt í 37 ár og hafa
aldrei tekið sér sumarfrí tvö ein
eins og við flest hver teljum
sjálfsagt. Það er í raun ótrúlegt
að fylgjast með hvernig fólk,
sem lendir í þeim örlögum að
eignast verulega fatlað barn, er
hneppt í áratuga fjötra og getur
aldrei um frjálst höfuð strokið.
Það þarf einstakt geðslag og
æðruleysi til að takast á við
slíkan dóm. Systkini hennar,
Guðmundur og Anna Aurora,
hafa líka þurft að bera sinn
skerf. Stína tók mikið en hún
gaf líka og nú þegar hún er far-
in verður mikil breyting hjá
þeim öllum og örugglega tals-
vert tómarúm. Við Hjölli og
strákarnir sendum þeim inni-
legar samúðarkveðjur og þökk-
um Stínu samfylgdina.
Ingibjörg Sólrún
Gísladóttir.
Það er skammt stórra högga
á milli í fjölskyldunni, en hinn
16. apríl lést kær bróðir og
mágur, Kjartan Gíslason, eftir
langa baráttu við krabbamein
og var hann jarðsunginn frá
Dómkirkjunni 2. maí síðastlið-
inn.
Hinn 24. apríl lést kær
bróðurdóttir og vinkona, Krist-
ín Óskarsdóttir, á Landspítal-
anum eftir stutt veikindi. Stína
hlaut í vöggugjöf mikinn kross
að bera en hún greindist með
Smith-Magenis-heilkenni, en
það varð henni ekki að aldur-
tila.
Stína hafði þá náðargáfu að
muna alla afmælisdaga frænd-
systkina sinna og þegar við
hittumst byrjaði hún ávallt að
spyrja frétta af börnum okkar
og barnabörnum. Hún var mikil
fjölskyldukona, og átti náið og
gott samband við systkini sín
og systkinabörn, sem hún
gladdi með gjöfum og góðu at-
læti. Hún var mikill dýravinur
og voru hundar í sérstöku uppá-
haldi og ég held að flestir
hundar í nágrenni hennar hafi
líka verið sérstakir vinir henn-
ar. Mér er minnisstæð saga
sem ég heyrði af henni. Maður
nokkur í nágrenni hennar hélt
tvo doberman-hunda og eins og
flestir vita eru þeir ekki allra,
en þeir voru vinir hennar og
með þeim gat hún setið inni í
garði og rætt við þá.
Fyrir nokkrum árum lenti
Stína í slysi er ekið var á hana
þegar hún var á leið heim til sín
úr búðinni og meiddist alvar-
lega. Þau meiðsl gréru en
meiðslin á sálinni voru ekki að
fullu gróin er hún féll frá.
Um páskana fór Stína með
foreldrum, systur og frænd-
systkinum í sumarbústað við
Skorradalsvatn. Tilhlökkunin
hafði verið mikil, en bústaða-
ferð var eitt af því skemmtileg-
asta sem Stína gerði, en þar
veiktist hún og það áður en hún
gat opnað sitt páskaegg.
Við söknum Stínu og munum
minnast hennar um ókomin ár,
mestur er þó söknuður foreldra,
systkina og systkinabarna. Við
kveðjum nú Stínu að sinni og
erum þess viss að hún sé komin
í sumarlandið og Kjartan föð-
urbróðir hennar hafi tekið á
móti henni þar.
Kristinn og fjölskylda.
Er þetta satt? Er þetta búið?
Tíminn var stuttur við kveðjustund.
Framhaldið verður skrítið og snúið,
þú haldin ert á feðranna fund.
Karakter þinn prýddur regnbogans
litum
sýndir af þér gleði, kjark og þor.
Við sem eftir sitjum ein það vitum,
að Stína – þú sannarlega skildir eftir
spor.
Þú sagðir okkur þínar fjölbreyttu
sögur,
um dýrin, fjölskylduna og húsið sem
brann.
Þó frásögnin væri falleg eða ekki svo
fögur,
hvenær á góð saga að líða fyrir
sannleikann?
„Gúddós“ og „monsi“ voru orðin þín
heima,
„papa“ og „súpsúp“ heyrðist einnig
oft sagt.
Þessi orð munum áfram með okkur
geyma,
þér var svo sannarlega margt til lista
lagt.
Pepsi max var drykkurinn þinn,
við elduðum kvöldmatinn saman.
Frændsystkin munu eiga erfitt um
sinn,
en þegar líður á muna þau hvað var
gaman.
Pabbi var uppáhald – veitti öryggi og
gleði,
með ofur-konu sinni í bústaðinn
gekk.
Undirbúningur langur – heilsan varð
að veði,
hann þakkar víst nú þann tíma sem
hann fékk.
Þú varst sótt til að fara á annan
stað,
horfir mót sólu með brosið þitt hýra.
Við öll erum alveg handviss um það,
að fljúgir þú nú á vit nýrra ævintýra.
Nú er það okkar að bíða og vona,
biðja þess heitt að vel þér líði.
Þó þetta hafi nú allt farið svona,
þá sjáumst við aftur í næsta stríði.
Fljúgðu frjáls, elsku vinan.
Fyrir hönd vina þinna úr
Þverholti 19,
Elva Hjálmarsdóttir.
Kristín
Óskarsdóttir