Morgunblaðið - 05.05.2019, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. MAÍ 2019
✝ Sigrún Péturs-dóttir fæddist
31. ágúst 1920 á
Mel í Skagafirði.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
23. apríl 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Kristjana
Sigfúsdóttir, hús-
móðir frá Brekku í
Svarfaðardal, f.
1897, d. 1955, og Pétur Sigurðs-
son, smiður, tónskáld og söng-
stjóri frá Geirmundarstöðum í
Sæmundarhlíð, f. 1899, d. 1931.
Bræður Sigrúnar voru: Sig-
urður Hlíðar, f. 1919, d. 1952,
Haraldur Björn, f. 1922, d. 1985,
Halldór Viðar f. 1928, d. 2009.
Sigrún giftist árið 1941 Val-
berg Gíslasyni, f. 1918, d. 2012,
frá Hafnarfirði (þau skildu).
Þeirra börn eru: a) Pétur, f.
1942, flugstjóri í Lúxemborg,
kvæntur Bjargeyju Eyjólfs-
dóttur athafnakonu. Börn
þeirra: 1) Sigrún, f. 1965, maki
Þorsteinn Marteinsson (þau
skildu), þeirra börn eru Sara,
Davíð og Bjargey. 2) Dögg, f.
1972, maki Shane Bennett (þau
skildu). Þeirra börn eru Alex-
ander Pétur, Jenný Dögg og
Óskar Viktor. 3) Tinna, f. 1981,
maki Jökull Guðjónsson (þau
árkróki og gekk þar í barna-
skóla. Ekki varð um frekari
skólagöngu að ræða vegna fá-
tæktar þar sem faðir hennar lést
þegar hún var tæplega 11 ára.
Hún fór að heiman eftir ferm-
ingu og vann ýmis störf öll ung-
lingsárin, var í vist á Akureyri
og í Hafnarfirði, í kaupavinnu í
Línakradal og tvö sumur í síld á
Siglufirði. Í Hafnarfirði vann
hún við framreiðslustörf. Tvö
sumur rak hún hótel á Hellu,
hún var matráðskona á Stúd-
entagörðunum í Reykjavík, Hót-
el Borgarnesi og hótelinu í
Kvennaskólanum á Blönduósi.
Einnig rak hún Hótel Fell í
Grundarfirði sumrin 1963-1968.
Á vetrum stundaði hún ýmis
störf tengd matargerð. 1968
réðst hún að Bessastöðum til ný-
kjörins forseta, herra Kristjáns
Eldjárns, og frú Halldóru og
hélt þar áfram störfum með frú
Vigdísi Finnbogadóttur frá 1980
til loka starfsævinnar 1990. Sig-
rún spilaði brids með mörgum
klúbbum og félögum. Hún var í
stjórn Bridgefélags kvenna um
árabil. Eftir sjötugt gekk hún í
leikfélagið Snúð og snældu og
lék með því í tuttugu ár. Hún var
formaður félagsins 1994-1999.
Frásögn hennar af sögu leik-
félagsins var skrásett og gefin
út 2013. Sigrúnu bregður fyrir í
mörgum kvikmyndum, tónlist-
armyndböndum, grínþáttum og
auglýsingum sem gerðar voru á
árunum 1990-2010.
Útför Sigrúnar verður gerð
frá Neskirkju í Reykjavík í dag,
6. maí 2019, klukkan 15.
skildu). Þeirra börn
eru Arnór og Jara.
Fyrri kona Péturs
var Guðbjörg
Björnsdóttir (þau
skildu). Þeirra dótt-
ir er Oddný, f. 1961,
maki John Fuller
(látinn). Þeirra syn-
ir eru Oliver Blake
og Cody Cox.
Barnsmóðir Péturs
er Margrét Ólafs-
dóttir. Þeirra sonur er Ólafur, f.
1965. Maki Elín Kristinsdóttir.
Þeirra börn eru Anna Margrét,
Eyþór, Elín Ósk og Valberg. b)
Sigrún, f. 1948, leikstjóri og leið-
sögumaður. Maki Gísli Már
Gíslason, verkfræðingur og
bókaútgefandi. Börn þeirra: 1)
Kári, f. 1969, maki Hjördís
Björg Tryggvadóttir. Þeirra
dætur eru Halla og Katla. 2)
Vala, f. 1980, maki Þórður Örn
Kristjánsson. Þeirra synir eru
Fróði og Óðinn. Sigrún var í
sambúð með Magnúsi Sigurjóns-
syni, f. 1918, d. 2009, í nokkur
ár. Þeirra sonur er Sigurjón, f.
1955, rithöfundur, kvæntur
Helgu Lilju Tryggvadóttur
hjúkrunarfræðingi. Börn þeirra:
1) Kristín, f. 1984. 2) Magnús
Jökull, f. 1989. Langalang-
ömmubörnin eru níu talsins.
Sigrún ólst upp á Sauð-
Þegar manneskja sem hefur
verið hluti af lífi manns í marga
áratugi hverfur á brott skapast
tómarúm í tilverunni. Þannig er
mér nú innanbrjósts þegar ég
skrifa þessar línur til að minnast
kærrar tengdamóður minnar.
Það fór alltaf mjög vel á með
okkur og það var unun að vera
samvistum við hana. Hún var
margfróð og talaði fallegt mál
með yndislegum skagfirsk-svarf-
dælskum framburði. Hún unni
skáldskap, bæði í lausu máli og
bundnu. Vel ortar vísur voru
hennar ær og kýr, smátvíræðni
sakaði ekki!
Tengdamamma var með af-
brigðum dugleg og rösk til allra
verka. Dugnaður hennar og fram-
takssemi sýndu sig í öllum hennar
verkum og ævikjörum þrátt fyrir
bág efni í æsku og stutta skóla-
göngu. Hún var með afbrigðum
stundvís og var ekkert að tvínóna
við hlutina. Þessi kraftur, sem
jaðraði við hvatvísi, olli því að
stundum var ég hálffeginn að
standa upp úr farþegasætinu
frammi í bílnum hennar að lokinni
ökuferð með henni. Einu sinni
sendi hún dóttur sinni gullúr í
pósti til Þýskalands. Það komst til
skila þótt það glitti í gullið gegn-
um rifur á snjáðu bláu umslaginu
sem var viku á leiðinni par avion.
Þegar ég kynntist tengda-
mömmu spilaði hún bridds eins og
hver annar heimsmeistari og tók
reglulega þátt í keppnum í þeirri
list og vann til margra verðlauna.
Líklega hefur álit hennar á
tengdasyninum dalað eitthvað
þegar í ljós kom að hann rétt gat
bjargað sér í ólsen-ólsen og
manna. Til að hressa upp á ímynd-
ina keypti ég mér því fljótlega
briddskennslubók en því miður
reyndust námsgeta mín og hæfi-
leikar á þessu sviði takmörkuð og
hornafjarðarmanni varð enda-
punktur minn á spilabrautinni.
Mörgum árum síðar tókum við að
spila þetta ágæta þriggja manna
spil og áttum saman óteljandi
ánægjustundir, tengdamóðirin,
dóttirin og ég. Sigrún amma (eins
og við vorum farin að kalla hana
til aðgreiningar frá Sigrúnu „dótt-
ur sinni“) var ævintýralega góð
spilamanneskja; ég tapaði oftast
en var nokkuð góður í að setja úr-
slitin upp í línurit í kartesísku
hnitakerfi og verkfræðinámið því
ekki til einskis!
Seinna náði ég mér stundum
niðri á henni eftir að við byrjuðum
að spila scrabble. En hún var fljót
að læra og stóð uppi í hárinu okk-
ur hjónunum árum saman. Í mörg
ár leið varla sú vika að við ekki
skröfluðum eða spiluðum horna-
fjarðarmanna, stundum oft í viku.
Alltaf jafngaman!
Svo komst tengdamamma upp
á lagið með að spila bridds á net-
inu. Þá var ég alveg mát, fylgdist
stundum með hvernig hún sveifl-
aði tölvumúsinni með leifturhraða
svo að mig svimaði við að horfa á.
Ég minnist þess að hún sagði mér
einu sinni að það væri miklu
skemmtilegra að spila við Tyrki
en Kanadamenn!
Sigrún amma, eða „amma
lang“, eins og langömmubörnin
kölluðu hana gjarna, náði einstak-
lega góðu sambandi við þau, bæði
þau sem eru í útlöndum og hér
heima. Þar var ekkert kynslóða-
bil. Þau sem búa á Íslandi horfðu
með henni á enska boltann í sjón-
varpinu og héldu öll með Arsenal.
Ég kveð tengdamömmu með
söknuði og þakklæti fyrir ljúfar
og verðmætar samverustundir.
Gísli Már Gíslason.
Nú er elsku amma mín látin.
Hvílík gæfa að eiga allar þessar
góðu minningar um hana og að
hafa notið samverustundanna
með henni allt til hins síðasta. Ég
man hve það var skemmtilegt að
vera með henni á Bessastöðum,
hjálpa til við ráðskonustörfin,
spila á spil í frítímanum og drekka
Sinalco. Á hverju sumri barnæsku
minnar fór hún með okkur fjöl-
skyldunni í Hofsárkot í Svarfað-
ardal að njóta sumarleyfis. Jóla-
dagsboðið var fastur liður í
jólahaldi, matarboðin á Kapla-
skjólsvegi voru ófá og nú hin síð-
ustu ár sunnudagsmaturinn hjá
mömmu með ömmu í öndvegi.
Hvílík forréttindi að eiga hana
ömmu að fyrirmynd. Hún var
dugnaðarforkur, eldklár, snör í
snúningum, létt í lund og þvílíkur
húmoristi. Hún vann alla tíð úti og
fann sér að auki áhugamál til að
sinna í frístundum, bridge-spila-
mennskan, leiklistin, prjón, bók-
lestur, golf og enski boltinn svo
eitthvað sé nefnt. Amma kom mér
inn í enska boltann og það er á
hennar ábyrgð að öll fjölskyldan
heldur með Arsenal. Hún kunni
sko að lesa í leikinn og láta leik-
mennina og Wenger heyra það
þegar illa gekk.
Amma var góð vinkona mín.
Við töluðum saman í síma og hitt-
umst reglulega. Hún fylgdist vel
með öllu sem var um að vera í
mínu lífi, sýndi áhuga og um-
hyggju. Hún talaði alltaf svo fal-
lega um mig og strákana mína. Sá
ófæddi mun svo sannarlega fá að
heyra sögur af henni. Ég kveð
elsku ömmu með þakklæti og
söknuði – með kærleik, sólskini og
söng, plingplong.
Vala Gísladóttir.
Þegar ég var á unglingsaldri
átti ég ömmu sem var aðeins
öðruvísi en flestar ömmur. Flest-
ar ömmur voru einhvern veginn
svona: þær gengu með göngu-
grind eða staf, þjáðust af gigt og
voru oft komnar inn á einhverja
stofnun. Þær hressustu gátu í
besta falli setið heima hjá sér og
prjónað og hlustað á Gufuna. En
þannig var ekki mín amma. Mín
amma var vissulega gömul eins og
hinar ömmurnar (hún var á ní-
ræðisaldri), en hún var í leikfélagi,
hún spilaði bridds á netinu, hún
las og las og las bækur og var á
stöðugu flandri um bæinn að
heimsækja fólk á bílnum sínum.
Og hún var aldrei lengi á milli
staða því hún var vön að stíga all-
hressilega á bensíngjöfina.
Mér fannst þetta nú býsna þétt
dagskrá hjá henni ömmu minni og
lét mig dreyma um að ná því ein-
hvern tímann að lifa svona aktívu
lífi. Hún vildi þó taka sér enn
fleira fyrir hendur og einn daginn
hringdi hún og tjáði mér að hún
væri búin að fá sér golfsett, skrá
sig í klúbb og bað mig um að fara
með sér upp á Korpúlfsstaðavöll
„svona til að kenna mér þetta
helsta“. Þegar upp á völl var kom-
ið héldum við á æfingasvæðið og
þar tókst okkur í sameiningu að
hanna einhverja undarlegustu
sveiflu í sögu golfíþróttarinnar.
Amma fór að spila af fullum krafti
dag eftir dag og það söng í dri-
vernum þegar hún sló teighöggin
og boltinn skoppaði sína 20-25
metra. Að því kom þó um síðir að
gamli skrokkurinn þreyttist á öllu
þessu golfstandi og sendi henni
víst eftirfarandi skilaboð í gegn-
um vöðva og liðamót: „Ekki meira
golf, takk fyrir!“
Þessu varð hún auðvitað að
hlýða og hætta í golfinu. Og þegar
það var úr sögunni þá vatt hún sér
úr hlutverki íþróttaiðkandans yfir
í hlutverk áhorfandans og gerðist
(að ég held) elsta fótboltabulla
landsins. Hún keypti sér risastórt
sjónvarp (sjónin var farin að bila)
og sat ískyggilega nálægt því til
að sjá hvað væri að gerast og fór
að halda með Arsenal (eins og ég).
Um þær mundir var að hefjast
mikið niðurlægingartímabil í sögu
félagsins og ég fékk ófá símtöl frá
ömmu þar sem stjórinn og leik-
mennirnir fengu það óþvegið (í
einu símtalinu kallaði hún stjór-
ann „mannfýlu“ þrisvar, sem var
persónulegt met, en ég tek það
fram að hún var óvenjureið þann
dag).
Já, hún var svo sannarlega eng-
um lík, hún Sigrún Pétursdóttir,
og ég dáðist alla tíð að hennar
heillandi mannkostum: kímnigáf-
unni, lífsgleðinni og þessum krafti
og vilja til að prófa nýja hluti og
lifa lífinu lifandi. Mér þótti gríð-
arlega vænt um hana, hún var vin-
ur minn og ég mun sakna hennar.
Magnús Jökull Sigurjónsson.
Ég hitti Sigrúnu, sem ég kall-
aði alla tíð ömmu, þegar við Kári,
barnabarn hennar, vorum að
draga okkur saman. Amma hafði
boðið honum og Völu systur hans í
mat. Kári stakk upp á því að ég
kæmi með í matinn. Ég var eitt-
hvað tvístígandi með þetta. Sér-
staklega hafði ég áhyggjur af því
að mæta í rifnu gallabuxunum
sem ég var í. Þegar ég svo kynnt-
ist ömmu áttaði ég mig fljótt á því
að rifnar gallabuxur eða heilar
væri aldrei eitthvað sem amma
myndi staldra við. Það var ætíð
manneskjan sem klæddist galla-
buxunum sem amma hafði áhuga
á.
Amma hafði einlægan áhuga á
öllu sem fólkið hennar tók sér fyr-
ir hendur. Hún hafði líka þann
einstaka hæfileika að vera alltaf
jafningi þeirra sem hún spjallaði
við hverju sinni. Dætur okkar
Kára, Halla og Katla, nutu þessa
ríkulega, hvor á sinn hátt enda 14
ár á milli þeirra.
Þegar Halla var lítil var amma
lang enn eldhress. Þær áttu sam-
eiginlegt áhugamál sem var spila-
mennska og spilamennskan var
tekin alvarlega á þeim bænum.
Ég minnist þess eitt sinn að amma
lang kom til að passa Höllu. Halla
var búin að undirbúa komu henn-
ar og hafa til spilastokkinn og sat
tilbúin við eldhúsborðið. Þegar
amma lang mætti var gefið og
byrjað að spila. Tveimur tímum
seinna sátu þær enn við og amm-
an hafði ekki enn gefið sér tíma til
að fara úr yfirhöfninni. Amma
lang kallaði Höllu alltaf hjarta-
drottninguna sína, sem sennilega
kom til af þessum mikla spila-
áhuga þeirra.
Katla og amma lang áttu líka í
mjög ástríku sambandi, þó á ann-
an hátt en stóra systir. Það helg-
aðist af því að enginn yngist með
árunum og ekki amma lang held-
ur þótt hún héldi sannarlega vel í
við ellikerlingu alla tíð. Katla fór
mikið með Sigrúnu tengda-
mömmu minni að sinna ömmu
lang. Það var til dæmis fastur lið-
ur að amma lang kom með í bíltúr
þegar Sigrún keyrði Kötlu í dans-
tíma. Þá var mikið spjallað og
meðal annars var tíminn í bílnum
nýttur til að rifja upp margföld-
unartöfluna. Amma lang tók ekki
síður en Katla virkan þátt í þeirri
upprifjun og þá var víst oft mikið
hlegið. Amma lang kallaði Kötlu
alltaf snúlluna sína, með innilegri
hlýju í röddinni.
Amma var rösk í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur og það átti
ekki síst við um ýmis verk í eld-
húsinu. Þar náðum við amma vel
saman. Ég man til dæmis eftir
einu gamlárskvöldi. Þá var amma
hjá okkur Kára og við ákváðum að
elda nautalund. Amma kom með
kjötið í annarri hendi og kutann
sinn í hinni. Hún mætti alltaf með
hann ef mikið stóð til í elda-
mennsku. Hún þoldi ekki að lenda
á bitlausum hnífi. Hún kom
stormandi inn í eldhús, enn í pels-
inum, og spurði um bretti sem ég
rétt náði að skjóta undir lundina
áður en hún brá kutanum á kjötið.
Það mátti engan tíma missa enda
amma vön að halda utan um stór-
veislur fyrir þjóðhöfðingja þar
sem allt þurfti að vera upp á
punkt og prik. Lundin var hárfínt
elduð og síðan elda ég alltaf lund
eins og amma gerði þetta gaml-
árskvöld.
Það er ómetanlega verðmætt
að hafa fengið að verða samferða
ömmu þessi rúmu 28 ár. Hún var
einlægur vinur, bæði mér og
stelpunum okkar Kára. Takk fyrir
allt, elsku amma.
Hjördís Tryggvadóttir.
Að eiga sér góðar fyrirmyndir í
lífinu er ómetanlegt en Sigrún var
og er ein af mínum bestu fyrir-
myndum. Þrátt fyrir rúmlega 30
ára aldursmun sem ég fann aldrei
fyrir vorum við alla tíð miklar vin-
konur. Sjálfstæðari, víðsýnni og
klárari konu hef ég ekki kynnst.
Móðir mín, Borghildur Magnús-
dóttir, og Sigrún voru systradæt-
ur en litu meira á sig eins og syst-
ur. Þegar móðir mín, þá 19 ára,
útskrifaðist af Vífilsstaðahæli eft-
ir margra ára legu með berkla-
veiki átti hún hvergi heima þar
sem fjölskyldan hafði verið leyst
upp og mamma hennar dáið úr
berklum. Það var ekki sjálfgefið
að fólk byði berklasjúklinga vel-
komna inn á heimili sín í þá daga,
slík var hræðslan við sjúkdóminn,
en Sigrún frænka var ekki að
velta sér upp úr því heldur gal-
opnaði heimili sitt fyrir mömmu.
Þannig byrjuðu náin tengsl okkar
Sigrúnar því þegar mamma byrj-
ar að slá sér upp með pabba þá
var hann jafn velkominn og þann-
ig byrjuðu foreldrar mínir sam-
búð sína á heimili Sigrúnar. Þar
fæddist ég 1952 og systir mín
Steinunn ári síðar. Við fluttum frá
Sigrúnu þegar ég var þriggja ára
en áfram héldust náin tengsl sem
entust út alla ævi hennar. Bestu
og nánustu sambönd mín og Sig-
rúnar mótuðust þó þegar hún tók
mig með sér þá nýfermda í
Grundarfjörð þar sem hún rak
sumarhótel í nokkur ár. Þar vann
ég í þrjú sumur hjá henni og naut
handleiðslu og náinnar samveru
sem ég er svo óendanlega þakklát
fyrir. Þegar hún varð síðan ráðs-
kona á Bessastöðum fylgdi ég
með og var þar eitt sumar og síð-
an í stöku veislum eftir það.
Það eru til margar skemmtileg-
ar sögur af þessari góðu frænku
minni því hún var engin venjuleg
kona. Góð saga úr Grundarfirðin-
um er að ef vel viðraði og hún fann
smugu frá annríki dagsins þá
stökk hún út í Daf-inn sinn, keyrði
aðeins út fyrir þorpið, fann sér
góða laut sem hún lagði sig í jafn-
vel ofan í svefnpoka með húfu og
vettlinga því hún var svo kulvís á
þeim árum. Hún var mikill
bridgeáhugamaður og þegar hún
komst að því að hún gæti alltaf
haft spilafélaga þegar henni hent-
aði ef hún lærði á tölvu þá gerði
hún það bara. Hana hafði alltaf
dreymt um að verða leikkona og á
efri árum lét hún þann draum
rætast með leikfélaginu Snúð og
Snældu. Ekki má gleyma áhuga
hennar á enskri knattspyrnu allt
til síðasta dags en Arsenal var
hennar lið. Eitt sinn þegar við
mamma heimsóttum hana feng-
um við að vita það í upphafi heim-
sóknar að við mættum ekki
stoppa lengi því hún þyrfti að
hvíla sig áður en strákarnir
(barnabarnabarn og vinur hans)
kæmu að horfa á leik með sér.
Svona var hún, hrein og bein, ekk-
ert að skafa af hlutunum. Nú er
komið að leiðarlokum og kveð ég
elsku Sigrúnu mína með miklum
söknuði en þó mest þakklæti fyrir
allt. Ég var svo lánsöm að sitja hjá
henni á Grund stuttu áður en hún
dó og þá ræddum við um gamla
góða tíma og er þessi samvera
mér mjög dýrmæt í dag. Foreldr-
ar mínir og við afkomendur þeirra
erum sérstaklega þakklát Sig-
rúnu fyrir að hafa tekið á móti
mömmu á sínum tíma og gert
henni kleift að hefja líf utan hæl-
isins. Við vottum fjölskyldunni
allri innilega samúð.
Anna Ólafsdóttir.
Í dag kveðjum við elskulega
föðursystur mína Sigrúnu Péturs-
dóttur, sem lokið hefur viðburða-
ríku og giftudrjúgu lífshlaupi
sínu. Þar með hafa öll systkinin
fjögur horfið á vit forfeðra og for-
mæðra sinna og í hugskotinu
bregður fyrir mynd af glaðværum
hópi, sem þrátt fyrir erfiðleika í
æsku og uppvexti hafði yndi af líf-
inu. Nú eru þau sameinuð í ljósinu
eilífa, Sigurður, Sigrún, Haraldur
og Halldór Pétursbörn. Og ef okk-
ur gæfist færi á að gægjast þang-
að inn myndum við eflaust heyra
fjörugar samræður í bland við
hlátur …
Ó, já, hún Sigrún frænka var
einstaklega lífsglöð kona og átti
auðvelt með að fá samferðafólk
sitt til að sjá björtu hliðarnar á öll-
um málum. Minningarnar eru all-
ar á einn veg, hávaxin var hún og
stórglæsileg með sitt dökka hár
og kviku hreyfingar, gædd ein-
stakri kímnigáfu og hafði þennan
smitandi hlátur, hún var eiginlega
fjörkálfur fram í fingurgóma alla
tíð og hélt í æskufjörið langt fram
á efri ár. Hvílík gæfa að hafa þá
afstöðu til lífsins að aldur sé ein-
ungis hugarfar. Jafnvel þótt heils-
an hafi ekki alltaf verið eins og
hún hefði kosið var þakklætið fyr-
ir líðandi stund ævinlega í for-
grunni, sem fyllti samverustund-
irnar með henni undraverðri
hlýju og ánægju.
Örlæti er líka eiginleiki sem
einkenndi hana og raunar þekki
ég þann eiginleika líka frá föður
mínum og dreg þá ályktun að þau
systkinin, sem misstu dugmikinn
og hæfileikaríkan föður sinn barn-
ung og þurftu að fara að bjarga
sér svo miklu fyrr en æskilegt
hefði verið, hafi snemma hlotið
skilning á því hvað raunverulega
skiptir máli í lífinu. Þannig man
ég þau bæði, gjafmild á tíma sinn
og full umhyggju fyrir velferð
sinna nánustu.
Sigrún þakkaði forsjóninni
hvern dag fyrir sína stóru fjöl-
skyldu og það verður mér ævin-
lega hulin ráðgáta hvernig henni
tókst að muna allt um það sem
börnin hennar, barnabörnin og
barnabarnabörnin höfðu fyrir
stafni á hverjum tíma, hvar sem
þau voru stödd í veröldinni. Því ef
eitthvað einkennir föðurfólkið
mitt umfram þá eiginleika sem ég
þegar hef talið, þá er það útþráin,
þessi einstaka þörf og ánægja
sem hafa má af því að vera á ferð-
inni.
Þegar líða tók á ævina og heim-
sóknum til vina og ættingja fór
fækkandi tók tölvan við því hlut-
verki að tengja hana frænku mína
við fólkið sitt og lagði henni lið við
að mynda ný tengsl, þannig
skrapp heimurinn saman, nokkuð
sem hún nýtti sér óspart, meðal
annars til að spila bridds við fólk í
öllum heimshornum. Já, alveg
rétt, ef við hefðum tök á því að
gægjast bak við tjöldin í himna-
ríki og heyra glaðværðina í þeim
systkinum, þá er líklegt að þau
sitji yfir spilum – nema kannski
Sigurður, ætli hann sé ekki með
gítarinn í fanginu spilandi lögin
hans afa.
Þegar Sigrúnu frænku minni
er þökkuð samfylgdin og ástvin-
um hennar vottuð einlæg samúð
er viðeigandi að kveðjunni fylgi
tilvitnun í Sóleyjarkvæði Jóhann-
esar úr Kötlum:
Hóglega, hæglega
hnígur þar sól að viði
– tíminn líður líður
með ljúfum niði
og fegurðin andar á vöggu lífsins
friði.
Vertu kært kvödd og hafðu
þökk fyrir allt.
Kolbrún K. Halldórsdóttir.
Við systkinin af Melabrautinni
og Guðmundur viljum minnast
Sigrúnar frænku okkar með
nokkrum orðum.
Hún var í okkar huga alltaf
hress og mjög skemmtileg. Helst
minnumst við heimsókna hennar
til foreldra okkar um helgar. Þá
var spilað af miklu kappi enda var
Sigrún
Pétursdóttir