Morgunblaðið - 05.05.2019, Blaðsíða 26

✝ Atli HeimirSveinsson
fæddist í Reykja-
vík 21. september
1938. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Grund 20.
apríl 2019.
Foreldrar hans
voru Sveinn Þórð-
arson, f. 22. ágúst
1898, d. 27. nóv-
ember 1982, og
Kristín Guðmundsdóttir, f. 14.
september 1909, d. 9. janúar
1998. Systir Atla er Ingibjörg,
f. 23. janúar 1945.
Árið 1968 kvæntist hann
Sigríði Hönnu Sigurbjörns-
dóttur, f. 23. október 1943. Þau
skildu. Synir þeirra eru: 1)
Teitur, f. 23. mars 1969,
kvæntur Bryndísi Bjarna-
dóttur, f. 26. ágúst 1972. Börn
Teits eru Auður, f. 2. júní
1998, Bessi, f. 14. mars 2006,
og Leó, f. 10. júlí 2007. 2) Auð-
unn, f. 4. febrúar 1971, kvænt-
ur Sigríði Rögnu Jónsdóttur, f.
20. janúar 1970. Börn þeirra
eru: Illugi, f. 17. mars 1992,
sambýliskona hans er Kristjana
Zoëga, f. 30. nóvember 1992,
Þorkell, f. 25. júní 2003, Ólafía
Kristín, f. 5. september 2006,
og Ásta Sóllilja, f. 19. septem-
ber 2009. Árið 2005 kvæntist
Hamrahlíðarkórinn, og tónverk
hans við ljóð Jónasar Hall-
grímssonar, Halldórs Laxness
og fleiri skálda eru þjóðþekkt.
Hann samdi margvíslega leik-
hústónlist, þ.á m. Dimmalimm,
Ofvitann, Ég er gull og ger-
semi, Sjálfstætt fólk og söng-
leikinn Land míns föður.
Kvæðið um fuglana, við ljóð
Davíðs Stefánssonar, var flutt
við vígslu Hörpu árið 2011.
Árið 1976 hlaut Atli
Tónskáldaverðlaun Norð-
urlandaráðs fyrstur Íslendinga,
fyrir flautukonsert sinn. Árið
1978 hlaut hann L’ordre du
merite culturel frá Póllandi og
var kjörinn meðlimur í Kon-
unglegu sænsku tónlistar-
akademíuna 1993. Atli var
lengi kennari í tónsmíðum og
tónfræðum við Tónlistarskól-
ann í Reykjavík, og annaðist
tónlistarþætti fyrir RÚV. Hann
hélt fyrirlestra við háskóla
víða um heim og var gesta-
kennari við CalArts í Los Ang-
eles og Brown-háskóla í Provi-
dence. Hann var formaður
Tónskáldafélags Íslands 1972-
1983 og formaður Norræna
tónskáldaráðsins 1974-1976.
Hann skipulagði tónlistarhátíð
hins alþjóðlega félags nútíma-
tónlistar 1973 og Norræna
músíkdaga 1976, og stofnaði
Myrka músíkdaga árið 1980.
Atli Heimir var staðartónskáld
Sinfóníuhljómsveitar Íslands
2004-2007.
Útför hans fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 6. maí
2019, klukkan 13.
Atli Heimir Sif
Sigurðardóttur, f.
23. nóvember
1943. Hún lést 10.
maí 2018.
Atli Heimir ólst
upp í Reykjavík.
Hann lauk stúd-
entsprófi frá MR
og stundaði nám í
píanóleik við Tón-
listarskólann í
Reykjavík. Hann
lauk lokaprófi í tónsmíðum og
tónfræði frá Staatliche Hochsc-
hule für Musik í Köln árið
1963. Hann nam raftónlist í
Hollandi 1964 og sótti Kölner
Kurse für neue Musik í fyrsta
skipti sem þeir voru haldnir
árið 1965.
Atli Heimir var einn af upp-
hafsmönnum nútímatónlistar á
Íslandi og afkastamikið tón-
skáld. Eftir hann liggur mikill
fjöldi tónverka, tíu einleiks-
konsertar og sex sinfóníur, auk
fjölda einleiks- og kammer-
verka. Hann samdi fimm óp-
erur, þ.m.t. Silkitrommuna,
sjónvarpsóperuna Vikivaka og
Tunglskinseyjuna. Ballett-
óratórían Tíminn og vatnið við
ljóðabálk Steins Steinars var
frumflutt á Listahátíð 1997.
Atli Heimir samdi fjölda söng-
laga og kórverka, m.a. fyrir
Ég veit ekki hvað ég var göm-
ul þegar ég vissi að frændi minn
var frekar frægur, þekkt tón-
skáld. En það skipti mig svo sem
engu máli. Fyrir mér var hann
fyrst og fremst Atli frændi,
bróðir hennar mömmu og pabbi
frænda minna, Teits og Auðuns.
Við Atli höfðum alltaf miklar
mætur hvort á öðru og mikil vin-
átta myndaðist á milli okkar,
sérstaklega eftir að ég komst til
vits og ára.
Þegar ég hóf háskólanám leit-
aði ég mikið í viskubrunn Atla
frænda og þar var af nægu að
taka. Við rýndum m.a. í Woy-
zeck eftir Büchner, Krítarhring-
inn eftir Brecht og ljóð eftir Go-
ethe. Hann las ritgerðirnar
mínar yfir, kom með uppbyggi-
lega gagnrýni og gaukaði að mér
bókum sem honum fannst bráð-
nauðsynlegt að ég læsi. Seinna
snerist þetta við. Þá lásum við í
sameiningu hans texta á þýsku,
lagfærðum þá og ræddum um
þýsk orðasambönd og málnotk-
un. Oftar en ekki yfir rjúkandi
kaffibolla og smá sætabrauði.
Atli frændi var nefnilega mikill
sætabrauðskarl og lifnaði allur
við ef slíkt var á boðstólum.
Já, það er margs að minnast.
Vikulangt þramm um París.
Dagur í Köln. Tónleikar, bóka-
búðir og aspas (og örugglega
gómsætur eftirréttur) á Hac-
kescher Hof í Berlín. Það var
Atli frændi sem kom mér á
bragðið með Berlín. Hann var
afar hrifinn af borginni og vildi
að ég yrði það líka og sparaði
ekki lýsingarorðin og fróðleikinn
um sögu Berlínar – alltaf með
smá slettu af kaldhæðni, ýkjum
og flissi. Húmornum sem við
bæði kunnum að meta.
Allar góðu minningarnar um
þessar gæðastundir ylja á
kveðjustundu og fyrir þær er ég
þakklát. Ég ætla að gæta þeirra
vel. Ég mun alltaf sjá frænda
minn fyrir mér með blik í augum
og glettið bros alveg að fara að
segja eitthvað „spot on“.
Kristín Luise.
Kynni okkar Atla Heimis hóf-
ust í átta ára bekk í Melaskól-
anum haustið 1946. Þá vorum
við báðir í bekk hjá Valdimar
Össurarsyni. Við vorum Vest-
urbæingar, hann átti heima á
Túngötu, ég á Reynimel. Fram
að þeim tíma hafði athafnasvæði
mitt takmarkast við Reynimel,
Grenimel og Víðimel. Nágrann-
arnir voru varasamir. Við Víði-
mel bjuggu hrekkjusvín svo að
það var hættuför að vera sendur
í mjólkurbúðina. Strákarnir á
Grenimel áttu það til að vinna
okkur í fótbolta.
Sú vinátta sem tókst með
okkur Atla Heimi varð til þess
að þetta athafnasvæði stækkaði
og leið mín lá upp á Túngötu,
þar sem hann átti heima og
beint á móti honum annar skóla-
bróðir okkar, Pétur H. Snæland.
Þetta var skemmtileg veröld.
En námið var ekki bundið við
Melaskólann einan. Við vorum
báðir sendir í tónlistarnám til dr.
Heinz Edelsteins, þýzks gyð-
ings, sem hafði flúið til Íslands
undan ofsóknum nazista. Hann
kenndi börnum að spila á blokk-
flautu svo og tónfræði. Dr. Edel-
stein var eftirminnilegur kenn-
ari, sem hafði mikil áhrif á
nemendur sína. Þótt segja megi
að þarna höfum við Atli Heimir
hafið tónlistarferil okkar saman
kom fljótt í ljós, að hann var mér
fremri á því sviði. Ég féll að
loknu fyrsta ári og varð að taka
það aftur. En eftir það ár var
tónlistarferill Atla Heimis
óstöðvandi.
Leiðir okkar skildi um skeið
að loknum 10 ára bekk hjá Axel
Kristjánssyni, þegar ég fluttist á
milli borgarhverfa og hóf nám í
Laugarnesskólanum. En lágu
saman á ný í 3. bekk í MR. Þá
vildi svo skemmtilega til að
gamlir vinir og vinkonur úr
Melaskóla og klíka okkar úr
Skeggjabekk í Laugarnesskóla
með viðbótum úr landsprófi í
Gagnfræðaskóla Austurbæjar
runnu saman í klíku, sem enn er
til og hefur staðið af sér öll póli-
tísk og menningarleg áföll á lífs-
leiðinni.
Á þessum árum held ég að við
höfum flest staðið í þeirri trú, að
Atli Heimir ætlaði sér að verða
píanisti, eins og Árni Kristjáns-
son og Rögnvaldur Sigurjóns-
son, stjörnur þeirra tíma. En
það kom í ljós að hann vildi frek-
ar skapa sjálfur en túlka sköp-
unarverk annarra.
Þegar horft er til baka um 60
ár verður ljósara en þá, hvað
samfélag okkar hefur verið
þröngsýnt. Atli Heimir var þá
þegar byltingarmaður í margvís-
legum skilningi og borgarastétt-
in átti erfitt með að þola hann. Í
þeim samfélagshópum sem ég
var í daglegri umgengni við þeg-
ar komið var fram á háskólaár
lágu þeir sem töldust til vina
Atla Heimis undir ámæli fyrir
það.
Æskuvinir okkar Atla Heimis,
Bryndís Schram og Jón Baldvin,
hafa sagt að borgarastéttin hafi
ekki tekið þennan byltingar-
mann í tónlistarsköpun í sátt
fyrr en hann fékk viðurkenningu
að utan, þ.e. tónlistarverðlaun
Norðurlandaráðs og það er satt.
Atli Heimir var trúaður. Þeg-
ar hann hafði lesið bók mína
Ómunatíð - saga um geðveiki,
hringdi hann og sagði: En hvar
er Guð í þessari sögu, Styrmir?
Hvar er Guð? Mér varð svara-
fátt og hef ekki fundið svarið
enn.
Þrátt fyrir fyrirferð okkar
vina hans og félaga frá æsku-
dögum í dægurumræðum sam-
tímans munu verk hans lifa okk-
ur öll.
Styrmir Gunnarsson.
Við munum það, eins og gerst
hafi í gær. Seinasta lag fyrir
fréttir. Þulurinn sagði hátíðlegri
röddu: Ljóðið er eftir Jóhannes
úr Kötlum, en lagið eftir Atla
Heimi Sveinsson tónskáld.
Hann var 15 ára. Þar með var
þessi bráðgeri bekkjarbróðir
stiginn upp á Ólympstind, þar
sem fyrir sátu höfuðsnillingar
mannsandans. Alla tíð síðan hef-
ur Atli Heimir staðið við fyr-
irheit æskumannsins. Höfundar-
verk hans er svo mikið og
fjölskrúðugt að furðu sætir. Að
baki bjó skapandi hugur og óbil-
andi viljastyrkur.
Að loknu stúdentsprófi lá leið
hans til Þýskalands, landsins
sem kennt er við Heine og Hit-
ler, Göthe og Göbbels. Þjóðverj-
ar voru að skríða upp úr rústum
stríðsins, eftir að hafa tapað
glórunni í sjálfstortímingaræði
nasismans. Atli varð innvígður í
tónlistarhefð þýska menningar-
heimsins, sem stendur engum að
baki. En hann var einskis manns
hermikráka. Atli var skapandi
hugsuður undir aga tónlistar-
formsins og kenndi til í tilfinn-
ingaróti tvíræðrar tilveru, sem
einkenndist af ofsa og hraða. En
leitaði að lokum hjálpræðis í
hinu fagra og friðsæla.
Helförin var Húnunum í
fersku minni. Menntaðasta þjóð
Evrópu hafði hrokkið af hjör-
unum og hrasað út í botnlausa
villimennsku. Stockhausen,
meistari Atla Heimis, skildi sam-
tíma sinn: Öld öfga, ofbeldis og
tortímingar. Atli skildi það líka.
Og funi og fjör æskumannsins
bauð ekki upp á neinar mála-
miðlanir.
Þess vegna gátu margir land-
ar vorir ekki tekð Atla Heimi í
sátt, fyrr en frægð hans barst að
utan með tónskáldaverðlaunum
Norðurlandaráðs árið 1976. Upp
úr því varð Atli dús við sína
elskulegu þjóð, rétt eins og Hall-
dór Kiljan að fengnum Nóbels-
verðlaunum.
Höfundarverk Atla Heimis er
ótrúlegt. Sex sinfóníur, fimm óp-
erur, ballettóratórían Tíminn og
vatnið, tónlist fyrir leikhús, són-
ötur, kammermúsík, ljóðasöng-
ur, allt frá epískum söguljóðum
til hinnar lágværu vögguvísu, út
í rapp og ról og búgívúgí. Bara
þegar við töldum seinast.
Atli Heimir kom okkur einatt
á óvart. Hann bjó til kliðmjúk
lög við vögguvísur og barnagæl-
ur; söng tregablandna man-
söngva og hástemmda lofsöngva.
Hann fann til andlegs skyldleika
við höfuðskáldin og léði ljóðum
þeirra vængi.
„Nú finnst mér það allt svo
lítið og lágt, sem lifað er fyrir og
barist á móti,“ eins og Einar
Ben. yrkir í Norðurljósum og
Atli Heimir léði vængi tónlistar-
innar. Einhvern veginn segir
mér svo hugur, að löngu eftir að
verk okkar hinna eru gleymd og
grafin verði enn uppi fólk á Ís-
landi, sem leitast við að skilja
aldarfar okkar tíma með því að
hlusta á tónlist Atla Heimis.
Jón Baldvin og Bryndís.
Nú er góður vinur, Atli Heim-
ir Sveinsson, til moldar borinn í
dag. Ég sá hann síðast á Grund
nokkrum dögum áður en hann
dó. Honum var aftur farið. En
samt brugðum við á glens og
það brá fyrir gamalkunnum
glampa í augum hans. Húmorinn
var þarna og hans skarpi skiln-
ingur á hinu mannlega með þeim
takmörkunum sem veikindi hans
settu.
Það tókst vinátta með okkur á
menntaskólaárunum og rofnaði
ekki. Þegar ég hugsa til hans
núna vakna minningarnar hver
af annarri:
Atli samdi tilbrigði við Gamla
Nóa og gaf föður mínum sem
honum þótti mjög vænt um.
Einnig samdi hann lag við sálm
föður míns „Hver stýrir veröld
styrkri hönd“ sem frumflutt var
við jarðarför konu hans og
stjúpmóður minnar Margrétar
Ólafsdóttur.
Þegar Kristrún kona mín varð
sextug bauð hún kynsystrum
sínum til fagnaðar en engum
karlmanni, – ekki einu sinni
mér. Ég gaf henni ástarljóð í af-
mælisgjöf og Atli kompóneraði
lag við það, sem Sigurður
Bragason söng við það tækifæri
við undirleik Atla og góðar und-
irtektir kvennanna.
Ég segi frá þessu hér til gam-
ans og til þess að sýna, hversu
traustur og góður vinur Atli var
vinum sínum.
Mér eru minnisstæðar ferð-
irnar norður þar sem Fífil-
brekkuhópurinn flutti Jónasar-
lögin m.a. á Bakka í Öxnadal og
í Grímsey. Þá naut Atli sín, enda
fann hann sig í þessum hópi
meðal sjómanna og bænda. Und-
irtektirnar voru frábærar og var
það að verðleikum. Atli var
gagnkunnugur íslenskum skáld-
skap og hér tókst honum sem
svo oft endranær að láta laglín-
una falla að hrynjandi ljóðsins,
skýra inntak þess og dýpka með
því boðskap þess. Og svo tókst
honum að hafa léttleika eða
húmor í laglínunni, þegar við
átti. Þetta færði ljóðið nær þeim,
sem á hlýddu, sem fyrst lærðu
laglínuna og síðan vísuorðin eitt
af öðru. Þannig var um fleiri
skáld. Ég nefni lög Atla við ljóð
Davíðs Stefánssonar, Halldórs
Laxness, Steins Steinarr og Þór-
bergs Þórðarsonar. Þau eru
hvert með sínu sniði eftir þeirri
tilfinningu sem Atli hafði fyrir
textanum og skáldinu og boð-
skap þess.
Nú á kveðjustundinni er ég að
hugsa um það, hvílíkt lán það
hefur verið mér að hafa átt Atla
Heimi fyrir vin og kynnast hon-
um. Við töluðum minnst um póli-
tík en oft um eftirminnilegar
persónur og auðvitað um skáld-
skap og tónlist. Þar kenndi Atli
mér margt. Hann er án vafa ein-
hver sterkasti persónuleiki sem
ég hef kynnst, heilsteyptur og
heill í því sem hann gerði. Mikill
listamaður og sannur í list sinni.
Þessar línur færa sonum Atla
Heimis, Teiti og Auðuni, og fjöl-
skyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur. Guð blessi minn-
ingu Atla Heimis Sveinssonar.
Halldór Blöndal.
Atli Heimir Sveinsson tón-
skáld er látinn. Hann er eitt af-
kastamesta og stórbrotnasta
tónskáld sem Ísland hefur alið af
sér og liggja eftir hann fleiri
hundruð verk af öllum stærðum
og gerðum. Sem listamaður var
hann ekki maður málamiðlana –
hann hafði skýra listræna sýn og
gaf aldrei neitt eftir til að ná
listrænum markmiðum sínum.
Atli Heimir var jafnvígur á flest-
ar gerðir tónlistar, hvort sem
voru margslungin nútímaverk,
hljómblíð kórverk, leikhústónlist
eða tónlist af léttari gerð þá náði
hann til áheyrenda með sinni list
án þess nokkurn tímann að slá
af listrænum gæðum.
Sem fræðimaður skrifaði Atli
Heimir fjölda greina um tónlist
og tónlistartengd efni bæði á
innlendum sem og á erlendum
vettvangi, og hélt fyrirlestra
víða um heim. Þá gerði hann
fjölmarga útvarpsþætti þar sem
hann tók áheyrendur með sér í
óvænt ferðalag um heim tónlist-
ar og gerði flókna hluti samtíma-
tónlistar einfalda, áheyrilega og
skiljanlega fyrir bæði lærða og
leika.
Atli Heimir starfaði bæði sem
kennari og leiðbeinandi fyrir
ungt tónlistarfólk. Hann hvatti
okkur nemendurna til að takast
á við það óvænta og hika ekki
við að fara inn á nýjar slóðir,
hvort sem menn voru að fást við
gervigreind eða glundroða í tón-
sköpun sinni. Meginmarkmiðið
var að skapa góða list án tilslak-
ana og ná fram persónueinkenn-
um hvers og eins. Hann opnaði
fyrir okkur sýn á ný listform
tónlistar og skoðaði eldri tónlist
frá nýju sjónarhorni. Hann veitti
nemendum sínum og samtíma-
mönnum innblástur og hugrekki
til að takast á við krefjandi verk-
efni og hvatti alla til að fara sín-
ar eigin leiðir í listsköpun og
starfi.
Árið 1980 stofnaði Atli Heimir
ásamt Þorkatli Sigurbjörnssyni
Myrka músíkdaga, sem var
fyrsta nútímatónlistarhátíðin á
Íslandi, einnig tók hann þátt í að
stofna ErkiTíð 1994 sem var
fyrsta íslenska raf- og tölvutón-
listarhátíðin hér á landi. Með
þessum hátíðum opnuðust ótal
möguleikar á að flytja nýja ís-
lenska tónlist ásamt því að
stuðla að útbreiðslu og kynningu
á íslenskri tónlist og tónlistar-
mönnum á erlendum vettvangi.
Atli Heimir tók auk þess virkan
þátt í félagsstarfi listamanna
[ÁGG2] alla sína starfsævi, bæði
sem formaður Tónskáldafélags
Íslands og sem stjórnarmaður í
STEFi og fleiri samtökum sem
berjast fyrir réttindum lista-
manna.
Við fráfall Atla Heimis
Sveinssonar myndast mikið
tómarúm sem erfitt er að fylla
upp í en víst er að tónlist hans
mun hljóma að eilífu.
Með þakklæti og virðingu,
Kjartan Ólafsson tónskáld
og fv. formaður Tónskálda-
félags Íslands.
Sumarið var komið og Sif stóð
á tröppunum í sólinni þegar við
komum gangandi til þeirra Atla.
Hún var búin að baka vöfflur,
hann spilaði lítið lag á píanóið og
Pétur Vésteinn, barnabarnið
mitt, fékk dót að leika sér við á
stofugólfinu. Við töluðum um
heima og geima, þar á meðal
brottfarir og heimkomur. Menn-
ingarástandið bar skiljanlega á
góma en þarna hafði Sif lagt allt
í sölurnar til að tryggja varð-
veislu og skráningu nótnahand-
rita Atla og reri einnig lífróður í
því efni. Það munaði um hollvin-
ina. Við veltum því hins vegar
fyrir okkur hvers vegna burð-
arstoðir menningarinnar á Ís-
landi væru jafn veikburða og
raun ber vitni þegar kæmi að
umhirðunni í eilífðargarði hinna
fögru lista.
Á sólríku síðdeginu töluðum
við einnig um liðna tíð en það
var eitt af skáldum útlegðar sem
leiddi okkur saman á sléttunni
miklu, árið sem íslenskudeild
Manitóbaháskóla hélt upp á 200
ára fæðingarafmæli Jónasar
Hallgrímssonar með dagskrá í
Johnson Hall á Gimli, helguð
tónlist Atla Heimis við ljóð Jón-
asar í flutningi Fífilbrekkuhóps-
ins. Ekki er gott að lýsa þessum
atburði með orðum. Sagan segir
að þennan dag hefði akurinn
orðið iðjagrænn, þökk sé klaka-
brynjum áheyrenda sem runnu
sitt skeið.
Árið 2012 komu þau Sif og
Atli aftur siglandi vestur um haf.
Þetta var í byrjun febrúar og
Winnipeg skartaði þá vetrar-
skrúða, líkust upplýstri dóm-
kirkju á myrkri sléttu. Tilefnið
var hin árlega vetrarhátíð sin-
fóníunnar þar í borg og Atli
Heimir Sveinsson var viðstaddur
flutning á verki sínu Sinfónía nr.
2 í Centennial Concert Hall á
Main Street. Áður en tónleik-
arnir hófust tók hann þátt í pall-
borðsumræðu um íslenskar nú-
tímabókmenntir í tilefni af
útgáfu bókar á ensku um fag-
urfræði Guðbergs Bergssonar.
Tónskáldið kunni að fóta sig í
víðernum nútímabókmennta.
Hann þekkti einnig viðbrögð
samlanda sinna við því sem er
sannarlega nýtt en byggist engu
að síður á aldagömlum menning-
ararfi. Væri ég málari, hefði ég
dregið skissu af þeim Guðbergi
þetta kvöld í mannhafinu.
Minningin um eitt af lykiltón-
skáldum íslenskrar tónlistar er
samofin reynslunni af þessum
atburðum vestan hafs. En minn-
ingin er einnig samofin reynsl-
unni af sólríku síðdegi í Reykja-
vík fyrir ekki svo löngu og þeim
trega sem greip mig þegar ég
hugsaði um fegurðina sem væri
við það að hverfa úr jarðlífinu
með Sif og Atla.
Votta fjölskyldu og vinum
mína innilegustu samúð.
Birna Bjarnadóttir.
Á efri árum velta menn fyrir
sér samferðamönnunum. Hve
mörgum svokölluðum séníum
hef ég kynnst. Fyrstan ber að
kalla til dr. Sigurð Nordal, en
ungur skólapiltur heimsótti ég
hann og bað hann að árita þær
bækur hans sem ég hafði þá
eignast. Sá var fyrsta séníið.
Hann bauð mér til stofu á Bald-
ursgötunni, bauð mér í nefið og
Ólöf bar okkur heitt kakó og ör-
lítið konjak. Síðar á lífsleiðinni
átti það fyrir mér að liggja að
sitja í nokkra mánuði í bókastof-
um Nordals og meta verkfæra-
safn hans – þar á meðal áritaðan
Fjölni. Vegna kynna okkar við
landsbókavörðinn Þóri Ragnars-
son kynntist ég granna hans
Atla Heimi Sveinsyni og hans
góða fólki. Sá drengur var al-
gjört séní og þegar hann var 12
ára gamall voru lögin hans fyrst
sungin af Einari Sturlusyni í út-
varpi. Kynnin hafa staðið í nær
70 ár og þar hafa skipst á skin
og skúrir – þótt oftast hafi birta
leikið um kynnin. Hann kompó-
neraði nokkur lög við ljóð konu
Atli Heimir
Sveinsson
26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. MAÍ 2019