Morgunblaðið - 05.05.2019, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. MAÍ 2019
✝ Grímur Sig-urgrímsson
húsasmíðameistari
fæddist 16. ágúst
1935 í Holti Stokks-
eyrarhreppi. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
28. apríl 2019. For-
eldrar hans voru
Sigurgrímur Jóns-
son bóndi, f. 5. júní
1896 í Holti, og
Unnur Jónsdóttir, f. 6. janúar
1894 á Íshóli í Bárðardal, Suð-
ur-Þingeyjarsýslu.
Grímur er næstyngstur níu
systkina. Þau eru: Jón, f. 6. maí
1922, d. 29. júní 2008, Hörður, f.
29. júní 1924, d. 9. júní 2011,
Ingibjörg Þóra, f. 17. júlí 1925,
d. 24. desember 2010, Áslaug, f.
30. júlí 1927, d. 29. september
2015, Jóhann Vernharður, f. 23.
janúar 1929, d. 5. febrúar 2000,
Skúli Birgir, f. 11. apríl 1931,
Ragnheiður, f. 21. nóvember
1933, d. 29. nóvember 2017, og
Hákon Gamalíel, f. 15. ágúst
1937.
Þann 28. desember 1957 gekk
hann að eiga Elínu Frímanns-
dóttur, f. í Reykjavík 26. nóv-
ember 1935, d. 29. júní 2002.
Sonur hennar er Hallgrímur
Georg Guðbjörnsson, f. 16. des-
ember 1953, d. 1976.
Börn þeirra eru: 1) Frímann,
f. 20. desember 1958, maki Mar-
grét Á. Hrafnsdóttir, f. 29.
ágúst 1960. Börn þeirra eru:
Guðni Þór, f. 1981, maki Sara
Dögg Svansdóttir, f. 1988.
Þeirra dóttir er Ólafía Ella, f.
2014. Elín, f. 1988, maki Helgi
Karlsson, f 1986. Þeirra sonur
er Henning Smári, f. 2014. 2)
Jón, f. 8. desember 1959, maki
Sigríður P. Guðmundsdóttir, f.
4. mars 1958. Börn þeirra eru:
Grímur, f. 1986, maki Ásrún
Eva Harðardóttir,
f. 1983. Þeirra börn
eru Helga Katrín, f.
2011, Jón Daníel, f.
2015, og Sunna
Þórey, f. 2018. Una
Björg, f. 1989, maki
Benóný Jens Ben-
ónýsson, f. 1988.
Dóttir hans er Val-
dís Margrét, f.
2011. Guðmundur
Ingi, f. 1996. 3)
Hrafnhildur, f. 13. febrúar 1961,
maki Þorgeir Sæberg, f. 4.
ágúst 1961. Börn þeirra eru:
Linda, f. 1982, maki Steinar Ingi
Þorsteinsson, f. 1983. Dóttir
Lindu er Anja, f. 2006, dóttir
Steinars er Móeiður Mist, f.
2009, saman eiga þau Esjar, f.
2016. Agnes, f. 1991, maki Jó-
hann Óli Ólafsson, f. 1990.
Þeirra börn eru Júlía Fanney, f.
2011, og Elísa Fönn, f. 2015. 4)
Ingibjörg, f. 8. nóvember 1964,
maki Gísli Haraldsson, f. 9. júní
1955. Þeirra börn eru Róbert
Már Stefánsson, f. 1983, maki
Kristen Stefansson, f. 1984.
Þeirra börn eru Nevaeh Elín, f.
2007, og Isabella Marie, f. 2009.
Kristín Guðbjörg, f. 1993, maki
Dustin Atchley, f. 1979. Júlía, f.
1995.
Grímur lauk námi í húsasmíði
hjá K.Á. og Iðnskólanum á Sel-
fossi 1958. Grímur vann við iðn
sína til 1970, hjá Volvo-
verksmiðjunum 1971-1972, yf-
irverkstjóri hjá Olíumöl 1972-
1978 og hjá Fasteignamati rík-
isins frá 1978 til starfsloka 2005.
Grímur bætti síðar við sig námi
í matstækni þegar það varð til.
Eftir starfslok fór Grímur að
sækja til Kanaríeyja og dvaldi
þar allt árið síðustu árin.
Útför hans fer fram frá Selja-
kirkju í dag, 6. maí 2019, klukk-
an 15.
Elsku pabbi og tengdapabbi.
Nú er kallið komið og mamma
búin að taka á móti þér, ég sé
ykkur alveg fyrir mér saman
með rauðvínsglas að spjalla. Þú
varst umvafinn fólkinu þínu
þegar þú kvaddir, allir vildu
strjúka þér og hugga og gera
þér síðustu andartökin auðveld,
sem þú virtist alveg tilbúinn að
stíga.
Það togast á í okkur tilfinn-
ingar um að þetta hafi verið það
eina rétta, þú orðinn svo veikur
og lélegur og týndur, og á næstu
mínútu erum við systkinin bara
lítil að missa pabba. Það er allt-
af erfitt að kveðja.
Pabbi var skemmtilegur
pabbi og tengdapabbi, sérvitur
og þrjóskur en alltaf með húm-
orinn á sínum stað. Hann var
ekki orðmargur maður, frekar
dulur og talaði nú ekki af sér.
Síðustu ár sótti hann á suð-
rænar slóðir, hann elskaði sól-
ina og hitann á veturna þar og
heimsótti Ingibjörgu og Gísla á
sumrin í Bandaríkjunum. Við
áttum góðar stundir með honum
á þessum stöðum. Við söknum
þín óendanlega elsku pabbi.
Nú komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið,
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ókunnur)
Hvíldu í friði, elsku pabbi og
tengdapabbi.
Hrafnhildur, Þorgeir,
Ingibjörg, Gísli og börn.
Elsku hjartans afi okkar! Nú
ertu loksins kominn til ömmu
aftur, þar sem við vonum að þið
sitjið með rauðvínsglas við hönd
og njótið ykkar saman.
Þetta voru erfið síðustu ár
hjá þér, elsku afi, en við erum
þakklátar fyrir að hafa fengið að
vera til staðar fyrir þig og eytt
tíma með þér.
Þær eru margar minningarn-
ar sem við eigum og höldum upp
á um ókomna tíð. Má þar nefna
allar útilegurnar með dúnsæng-
urnar og þykka teppið yfir okk-
ur, rauða tjaldvagninn þegar þið
amma tókuð á móti Lindu opn-
um örmum fyrstu tvö árin henn-
ar í Reykjavík og tókuð við öllu
sem því fylgdi að fá 18 ára
stelpu inn á heimilið (þú þó að-
eins meira fussandi og sveiandi
yfir þessu öllu saman, en glottir
þó út í annað), heimsóknirnar til
þín til Kanarí þar sem við eydd-
um ógleymanlegum tíma í hlát-
urskasti yfir sérvisku þinni
ásamt öllum samtölunum okkar
í gegnum tíðina um málefni sem
við vorum ekki endilega alveg
sammála um. Aldrei var þó
hægt að hagga þér af þinni
skoðun. Sérviska þín fylgdi þér
fram á síðasta dag, elsku afi og
var það eitt af mörgu sem gerði
þig eins einstakan og dásamleg-
an og þú varst.
Þú hafðir ávallt mikið dálæti
á barnabörnunum þínum og
þótti það til marks um hjartalag
þitt að þú spurðir mikið um
„litla drenginn“ hann Esjar
lengi vel í veikindum þínum eft-
ir að hafa orðið vitni að miklum
óróleika hjá honum þegar hann
var nýfæddur. Hjarta þitt var
stórt og við komumst öll þar
fyrir með börnin okkar.
Elsku afi okkar. Nú er amma
komin að ná í þig og þið sam-
einuð á ný eftir öll þessi ár. Það
er sárt að segja bless, en minn-
ingunum höldum við á lofti og
segjum börnunum okkar frá þér
svo þau fái að kynnast þér.
Takk fyrir allt!
Þínar skottur,
Linda og Agnes.
Grímur
Sigurgrímsson
keppnisskapið áberandi þáttur í
skapgerð hennar. Oft var Stein-
unn móðursystir okkar með og
það var mikið hlegið og sögur
sagðar. Þetta hafði mikil og góð
áhrif á okkur krakkana. Mestu
samveruna hlaut Kári sem var
yngstur. Hann fylgdi ævinlega
með þegar farið var til Selfoss um
helgar til Steinunnar á hótel Þór-
istún og fylgdist hann með spila-
mennsku og kveðskap fram á
nætur.
Kynnin og samskiptin voru
margvísleg í gegnum árin. Það
var ekki eingöngu frændsemi
okkar í milli heldur mikill vin-
skapur. Heilan vetur bjó Siggi á
Hjallalandi þegar Hrafn bróðir
okkar var veikur. Guðmundur
frændi, sonur Steinunnar, segir
að Sigrún hafi verið góð fyrir-
mynd. Hann fékk mótorhjóladell-
una eftir að hann sá hana á mót-
orhjóli í auglýsingu í sjónvarpinu.
Eins var það með golfið. Árni og
Siggi hittu hana iðulega á golfvell-
inum á Nesinu eftir að hún hætti
að vinna, þá um sjötugt. Það var
nóg orka eftir og allt gert af kappi.
Það var að spila bridge, leika með
leikfélaginu Snúð og Snældu að
ekki sé minnst á enska fótboltann.
Dyggari stuðningsmaður Arsenal
er vandfundinn.
Við viljum þakka Sigrúnu
frænku okkar fyrir vináttuna og
allar góðar samverustundir um
ævina.
Ættingjum sendum við samúð-
arkveðjur. Minning hennar mun
lifa, megi hún hvíla í friði.
Anna Sigríður, Árni,
Sigurður, Kári, Guðmundur.
Í minningu góðrar grannkonu.
Fyrir um 22 árum keyptum við
gamla íbúð í Vesturbænum og
hófumst handa við að brjóta niður
veggi og breyta eins og stundum
vill verða. Á hæðinni fyrir neðan
okkur bjó fullorðin kona sem
fannst við heldur hávær rétt til að
byrja með enda búin að búa ein í
litla stigaganginum í nokkurn
tíma. Konan hét Sigrún Péturs-
dóttir og var fljót að venjast sín-
um nýju nágrönnum og öllu sem
þeim fylgdi. Við fjölskyldan höf-
um notið þeirrar gæfu að búa í
sama húsi og Sigrún þar til hún
flutti yfir götuna og á Grund fyrir
rúmu ári. Þá að nálgast tírætt og
farin að sjá illa. Á efri hæðinni
féllu óhjákvæmilega tár þegar
hún flutti enda var Sigrún órjúf-
anlegur hluti af því að búa á Víði-
melnum. Svo var hún næstum of
töff til að fara á heimili fyrir aldr-
aða, þó öldruð væri sjálf.
Við Ásgeir höfum alið upp
börnin okkar þrjú í miklu návígi
við Sigrúnu með tilheyrandi
hurðaskellum, veislum fyrir stór-
fjölskyldu og vini, keypt af Sig-
rúnu hálfa rishæð og verið haldin
nokkurri framkvæmdagleði á
þessum langa tíma. Aldrei höfum
við mætt öðru en kærleika frá
okkar umburðarlyndu nágranna-
konu. Ég reyndi eitt sinn að af-
saka strákana okkar, hlaupin og
lætin sem fylgdu, og var það í eina
skiptið sem Sigrún hvessti sig við
mig. Hún harðbannaði mér að af-
saka börnin, sagði að öll væru þau
englar og henni þætti ekkert
verra en að húsið væri líflaust.
Henni fannst sumarleyfin okkar
erlendis oft lengi að líða og spurði
mömmu þegar hún kom til að
vökva blómin hvort við værum að
framlengja ferðir okkar því við
værum jú búin að vera svo lengi
að heiman. Hún vildi hafa umgang
og líf í húsinu.
Sambúðin við Sigrúnu var fyr-
irhafnarlaus, ljúf og full af lág-
stemmdri væntumþykju á báða
bóga. Hún mátti reyndar lítið
vera að því að tala við okkur ef
hún var að spila brids á netinu en
það gerði hún meðan hún gat.
Hún var mikil fótboltaáhuga-
manneskja, horfði á enska bolt-
ann enda dygg stuðningskona
Arsenal og hringdi oft upp á efri
hæðina þegar fjarstýringin var að
stríða henni því ekki vildi hún
missa af marki. Sigrún bað aldrei
um neitt en vissi að við værum til
staðar og þáði þá helst aðstoð við
tölvuna ef eitthvað hökti.
Sigrún var merkileg kona,
sterk og sjálfstæð og starfaði sem
ráðskona á Bessastöðum um langt
skeið. Hún hafði mikinn leiklist-
aráhuga, var virk í leikfélaginu
Snúður og Snælda, spilaði golf og
keyrði bílinn sinn vel fram yfir ní-
rætt. Það var auðvelt að gleyma
því hversu öldruð hún var orðin
því hún var nútímaleg, pólitísk og
alltaf með á nótunum. Við vorum
stolt af því að þekkja Sigrúnu og
af því að búa í sama húsi og hún.
Hún var vönduð, hlý, glaðlynd og
hélt sinni einstöku reisn alla ævi.
Það fór ekki framhjá okkur að
Sigrún átti fallegt og gott sam-
band við börnin sín, barnabörnin
og allt sitt góða fólk. Við fjölskyld-
an vottum þeim okkar dýpstu
samúð og kveðjum vinkonu okkar
á neðri hæðinni með innilegu
þakklæti í hjarta fyrir öll okkar
góðu ár saman. Við hefðum ekki
getað verið heppnari með grann-
konu.
Ólöf, Ásgeir, Tómas Atli,
Viktor Örn og Íris Erla.
Það er mikið lífslán að eignast
trausta ævivini og ekki síst þegar
þannig vinátta myndast á miðjum
aldri. Við Sigrún Pétursdóttir
urðum miklir vinir í kjölfar þess
að ég kom til þeirra starfa sem
kalla á búsetu á höfuðbólinu að
Bessastöðum á Álftanesi. Þar
hafði hún verið ráðskona í 12 ár,
eða alla forsetatíð Kristjáns Eld-
járn, og séð um heimilishald og
tíðar gestamóttökur á því höfuð-
bóli, ómissandi á því annaríka
heimili. Hún bjó þá í gamla ráðs-
mannshúsinu á staðnum og á
kvöldin beislaði hún bílfákinn og
þeysti út í myrkrið til höfuðstað-
arins til að spila bridge. Einatt
glögg á allt er sneri að þeirri
íþrótt. Hún bjó til afbragðsgóðan
heimilismat, smurði snittur fyrir
móttökur á þann veg að það lýsti
af á gömlum silfurbökkum og á
þessum árum var oft setið í gamla
eldhúsinu á Bessastöðum og
spjallað um heimamál og heims-
mál. Hún sló í spil með mat-
reiðslumönnunum, vinum okkar,
sem komu til aðstoðar í kvöld-
verðarveislum. Æskunni á staðn-
um kenndi hún að leggja kapal og
spila kasinó við eldhúsborðið, –
sem jafnframt minnist þess að
hún hafi lagt á það ríka áherslu að
koma vel fyrir sig orði og að tala
fallegt mál, – íslenskan í öndvegi
og alltaf jafn skemmtileg. Ekki er
ólíklegt að það hafi verið með
skagfirsku ívafi, því Sigrún Pét-
ursdóttir var tónskáldsdóttir
Skagafjarðar enda þótt alveg eins
hafi mátt tengja hana Snæfells-
nesinu og Grundarfirði þar sem
hún um árabil á sumrin rak Hótel
Fell.
Við Sigrún létum af störfum á
Bessastöðum um sama leyti en þá
venti hún kvæði sínu í kross, sneri
sér að leiklistinni og varð hressi-
lega virk í áhugamannaleikhúsi
eldri borgara, leikfélaginu Snúði
og Snældu. Í því félagi varð hún
auðvitað formaður um skeið og
lék jafnframt litrík hlutverk, – og
afar minnisvert að sjá hana leika
með stæl gamanhlutverk á fjölun-
um í Iðnó.
Sigrún Pétursdóttir er okkur
Ástríði ógleymanlegur og kær
vinur. Við kveðjum hana með
trega við hlýju minninganna.
Vigdís Finnbogadóttir.
Sigrúnu Pétursdóttur, eða Sig-
rúnu Pé eins og við kölluðum hana
alltaf, kynntumst við fyrir rúm-
lega hálfri öld, 1968. Þá flutti fjöl-
skyldan til Bessastaða á Álftanesi
þegar faðir okkar tók við embætti
forseta en það olli, eðli málsins
samkvæmt, miklum breytingum á
okkar högum.
Það var okkur öllum til happs
og gæfu að fljótlega var Sigrún
ráðin til Bessastaða sem ráðs-
kona. Það starf fól í sér ekki að-
eins matseld og daglegt amstur,
heldur auk þess utanumhald og
undirbúning fyrir móttökur og
veislur í samráði við móður okkar.
Samstarf þeirra Sigrúnar var far-
sælt og hnökralaust alla tíð.
Sigrún settist að í gamla bú-
stjórahúsinu og varð strax sem
ein úr fjölskyldunni, eins konar
stórasystir eða aukamamma,
enda var henni einkar lagið að tala
við börn og unglinga eins og full-
gildar manneskjur og var óspör á
hrós og hvatningu. Barngæðin og
vinarþelið yfirfærðust svo á okkar
eigin börn og maka í áranna rás.
Tengslin héldust áfram og lengi
var hún fastagestur í fermingar-
og stúdentsveislum fjölskyldunn-
ar.
Hún var mikill dýravinur. Af
öllum tvífætlingum þótti Sámi
hundinum okkar líklega vænst um
Sigrúnu Pé.
Í starfi sínu virtist Sigrún ráða
við hvaða verkefni sem var, hvort
sem það var að elda hversdags-
mat handa heimilisfólki eða
veislumat fyrir heimsins hefðar-
menni sem til Bessastaða komu.
Og víst er um það að heppilegri
manneskja hefði verið vandfundin
í þetta starf sem hún sinnti síðan
áfram allt fram til þess að hún fór
á eftirlaun 1990. Árin hennar þar
syðra urðu þannig alls tuttugu og
tvö, svo forsetaembættið og
Bessastaðir eiga henni ekki lítið
upp að inna.
En Sigrún sinnti líka fleiru,
hún var sjálfstæð kona með sitt
einkalíf og átti sína eigin góðu fjöl-
skyldu, Sigurjón sonur hennar bjó
með móður sinni á Bessastöðum
og svo átti hún börn búsett í út-
löndum sem hún var dugleg að
heimsækja. Áhugamálin voru
mörg, ekki síst bridsið sem hún
stundaði af ákefð og ástríðu.
Við systkinin og okkar fólk
munum alltaf varðveita minn-
inguna um þessa glaðværu og
hláturmildu drengskaparkonu
sem okkur þótti öllum svo undur
vænt um. Nú þegar hún hefur
kvatt okkur í hárri elli færum við
börnum hennar, Pétri, Sigrúnu og
Sigurjóni, og fjölskyldum þeirra,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þórarinn, Sigrún og
Ingólfur Eldjárn.
Við kynntumst fyrst fyrir um
hálfri öld, sennilegast í eldhúsinu
á Bessastöðum, þar sem hún hafði
þá nýlega tekið við völdum sem
ráðskona á staðnum. Við Ólöf vor-
um í námi í Kaupmannahöfn með
frumburðinum, komum heim á
sumrin og fengum að búa í hjá-
leigunni. Við Sigrún vorum bæði
Skagfirðingar, þau einu á staðn-
um, það hjálpaði til. Mér fannst
hún vera sú manngerð sem átti í
manni hvert bein frá fyrstu kynn-
um, án þess að mikið bæri á eða
gert væri sérstakt veður út af því.
Hún var hrein og bein, hafði
áhuga á því sem við vorum að
gera, hafði áhuga á öllu mögulegu
utan við stað og stund og sumu
meira en öðru sem var mér hulin
ráðgáta, eitt það helsta var
briddsið. Bridds þurfti að spila
a.m.k. eitt kvöld í viku rækist það
ekki á við starfsskyldur en það var
þá algerlega óháð veðri og vindi
og hvort yfirleitt væri fært til og
frá Álftanesi það kvöldið. Í starfi
sínu hafði hún þessa fullkomnu yf-
irsýn fannst manni, hafði tilfinn-
ingu fyrir öllu sem var að gerast
hvort sem var í náttúrunni í kring
eða mannlífinu, innan hússins eða
utan, jafnvel pólitíkinni, hún var
sennilega það sem kallað er núna
mannþekkjari og orðið varla
þekkt á þeim tíma. Hún var glæsi-
leg á velli, brosandi, hló smitandi
hlátri en það sem situr svo ein-
kennilega í minningunni er þytur-
inn, þetta hvissandi hljóð, þegar
mikið var um að vera og hún þaut
eldsnöggt milli borða í eldhúsinu,
búin að opna skápana öðrum meg-
in áður en hurðirnar skelltust hin-
um megin, þrjár pönnukökupönn-
ur á lofti, fjórar kaffikönnur í
gangi og alltaf hægt eða yfirleitt
hægt að tala um daginn og veginn
á meðan. Hún stjórnaði hér, vin-
samlega og af kærleika en með
einbeitingu og fumleysi sem gerði
að öruggara var að halda sig í
dyragættinni ætti maður leið hjá.
Vináttan frá þessum sumrum,
sem urðu nú allnokkur, hefur enst
okkur alla tíð og engan skugga
borið á og ávallt fagnaðarfundir
þótt langt gæti liðið á milli og nú
síðast fyrir seinustu jól. En nú er
tíminn liðinn, þyturinn er þagn-
aður og minningin ein situr eftir.
Fyrir mína hönd og sona minna,
Kristjáns Andra og Stefáns Halls,
er bara eftir að kveðja og þakka
fyrir vináttu hennar alla tíð og
votta börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð
okkar.
Stefán Örn
Stefánsson.
Ég er tæplega 18 ára, stend í
eldhúsdyrunum á Bessastöðum
niðurlút og dauðfeimin. Á móti
mér tekur dökkhærð snaggaraleg
kona, hún brosir, tekur þétt í
höndina á mér um leið og hún seg-
ir: „Sigrún Pétursdóttir heiti ég.“
Þetta voru okkar fyrstu kynni.
Ekki veit ég hvernig henni leist á
þessa niðurlútu norðlensku
sveitastelpu, en með okkur tókst
traust og góð vinátta sem entist
fram á síðasta dag. Í þrjú ár unn-
um við þarna, og bjuggum saman í
svokölluðu starfsmannahúsi. Sig-
rún var dugleg, röggsöm og ætíð
með allt skipulag á hreinu. Lista-
kokkur var hún og það vafðist
ekkert fyrir henni að sjá um veisl-
ur fyrir hvaða stórhöfðingja sem
kom í Bessastaði. Ég lærði fljótt
að best var að gera öll verk fljótt
og vel, og aldrei man ég til þess að
okkur hafi orðið sundurorða. Sig-
rún elskaði að spila brids og hvert
mánudagskvöld fór hún í bæinn til
að spila, síðan las hún bridsbækur
og fylgdist með hverju móti sem
haldið var auk þeirra sem hún tók
þátt í. Ég held að ef ég hefði horft
í gegnum gleraugun hennar hefði
ég bara séð hjarta og lauf. Á
kvöldin sátum við oft og prjónuð-
um, og þá var nú margt spjallað
og oft mikið hlegið. Í stofunni átti
Sigrún píanó, og einhvern tímann
datt okkur í hug að það væri nú
gaman að geta spilað. Sigrún var
ekkert að tvínóna við hlutina; fann
gamlar nótur og stillti þeim upp á
píanóið og síðan æfðum við okkur.
Það skemmtilega við þetta var að
nóturnar voru að sálminum
„Heims um ból“ en utan við
gluggann sungu fuglarnir því það
var mitt sumar. Einn veturinn var
brunabjallan í húsunum sífellt að
fara í gang, með skelfilegum há-
vaða. Yfirleitt kom fram á þar til
gerðri töflu að eldur væri í kirkj-
unni. Eitt sinn var liðið langt fram
á kvöld, úti var leiðindaveður og
myrkur. Bjallan glumdi og við
Sigrún potuðum okkur í úlpu og
skröltum út í kirkju til að kanna
málið. Ég var skrefi á eftir henni
upp kirkjutröppurnar, og sé
hvernig Sigrún hnýtur í þrepun-
um, fleytir kerlingar en lendir að
endingu á kirkjudyrunum. Ekk-
ert meiddist hún, en ekki er nokk-
ur leið að birta á prenti orðin sem
frá henni komu og sú gamla kvað
sko fast að, með sterkum skag-
firskum hreim, og skeytti engu
þótt hún væri við sjálft guðshúsið.
Eitt sinn stóð ég við eldhúsbekk-
inn og flysjaði kartöflur, ég var
bálreið og æsti mig yfir bílavið-
gerðum. Allt í einu finn ég að Sig-
rún leggur höndina á öxlina á mér
og segir ákveðið og alvarlega:
„Silla mín, mundu að kurteisi
kostar aldrei neitt.“ Þessu augna-
bliki, og þessum orðum, gleymi ég
aldri. Þó að ég flytti frá Bessa-
stöðum héldum við alltaf sam-
bandi, hún var jú fóstra mín, eins
og við sögðum oft. Það var mikil
gæfa að fá að kynnast þessari eð-
alkonu, sem mótaði mig á svo
margan hátt og kenndi mér ótelj-
andi hluti sem ég bý að enn þann
dag í dag. Elsku „litla“ Rúna, Pét-
ur og Jonni, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Rúnu mína kveð
ég með söknuði og þakklæti fyrir
allt. Blessuð sé minning dásam-
legrar konu.
Signý
Sigtryggsdóttir.