Heimsmynd - 01.05.1989, Qupperneq 110

Engeyjarætt
framhald af bls. 42
sat um árabil í kjörstjórn fyrir Alþýðu-
bandalagið. Kristinn Baldursson (f.1924)
lögfræðingur. Hann starfaði lengst af á
skrifstofu Sveins Benediktssonar frænda
síns og var um tíma framkvæmdastjóri
Síldarverksmiðja ríksins.
FÓLKIÐ Á KLEPPI
Hálfsystir Engeyjarsystra var Kristín
Bjarnadóttir (1894-1949). Hún fékk eins
og þær góða menntun og dvaldist meðal
annars erlendis á yngri árum. Öfugt við
systur sínar var hún hógvær og hlédræg
og vildi ekki taka þátt í opinberum mál-
um. Hún giftist 1927 Helga Tómassyni
geðlækni sem ári síðar tók við yfirstjórn
Kleppsspítalans. Það var einmitt hann
sem varpaði fram „stóru bombunni“
1930 er hann lýsti Jónas frá Hriflu geð-
veikan og var skömmu síðar vikið frá
embætti um stundarsakir. Þau hjónin
soguðust því ekki síður inn í heiftarlegar
pólitískar deilur en ýmsir aðrir af Eng-
eyjarætt. Börn þeirra hjóna á Kleppi
voru: Tómas Helgason, (f. 1927) núver-
andi yfirlæknir á Kleppi og prófessor,
sem margir telja einn valdamesta mann í
heilbrigðismálum á Islandi mörg undan-
farin ár. Ragnhildur Helgadóttir (f. 1930)
lögfræðingur. Hún hefur komist til æðstu
metorða í íslenskum stjórnmálum og
sver sig í ættina, þykir stjórnsöm og
skapheit. Hún var kosin á þing árið 1956
og var þá aðeins 26 ára gömul. Hún sat á
þingi til 1963 og svo aftur frá 1974. Hún
hefur tvívegis verið forseti neðri deildar
Alþingis, var forseti Norðurlandaráðs
1975 og menntamálaráðherra 1983 til
1987. Maður hennar er Þór Vilhjálmsson
hæstaréttardómari og situr þannig við
hlið Benedikts Blöndals, frænda konu
hans. Þór er sonur Vilhjálms Þ. Gísla-
f
sonar og voru þeir Vilmundur Gylfason,
maður Valgerðar Bjarnadóttur, því
bræðrasynir. Þriðja barn Kleppshjón-
anna er Bjarni Helgason (f. 1933), dokt-
or í jarðvegsfræði.
Það sem ég kalla hér Engeyjarættina
yngri er engin stórætt heldur öllu fremur
stór fjölskylda sem hefur verið býsna fyr-
irferðarmikil í Reykjavík alla þessa öld.
Hún er runnin úr búandlegu umhverfi
enda verður hún tæpast talin aristókrata-
ætt. Framgang hennar má kannski öllu
fremur þakka stórgerðri lyndiseinkunn
sem er ættarfylgja hennar, afburðadugn-
aði, greind og miklum forystuhæfileik-
um.D
Dustin Hoffman
framhald af bls. 67
og ég tel að það hafi laðað mig að þessu
hlutverki. Þegar ég kom fyrst til New
York árið 1958 til að læra leiklist, fékk
ég starf á geðsjúkrahúsi þar í bæ. Á
sama tíma var ég að lesa Gaukshreiðrið
og hugsaði með mér að ég væri að upp-
lifa þá sögu í mínu starfi. Eg bjó með
Robert Duvall í þá daga og við æfðum
okkur gjarnan heima með því að túlka
það fólk sem við umgengumst. Eg náði
að endurskapa sumt af þessu fólki en þó
að ekkert þeirra minnti á Raymond
Babbitt var þetta samt tækifæri til að
rifja upp þessa reynslu. Líklega er ég
kominn á þann aldur að ég vil ekki sóa
tímanum. Ég segist alltaf vera á miðjum
aldri þegar ég er spurður um þau mál.
En tengdafaðir minn gefur mér engin
grið. „Bull og vitleysa,“ segir hann, „eða
þekkirðu marga sem eru 102 ára?“ Þetta
gerir mann æstari í að reyna að koma
reynslu sinni á strigann áður en tjaldið
fellur.“D
VIÐBÓTARHÁR
sem er sérhannaö fyrir þig.
Þú syndir, þværö þér um háriö þurrkar
það og greiðir - svo eölilegt sem þitt
eigið hár.

RAKARA- 0G HÁRGREIÐSLUSTOFAN
,p GKKII LW
HRINGBRAUT 119 3 22077
Konurnar á bak ...
framhald af bls. 91
erlendis. Þær láta keppni manna í liðinu
ekki koma sér við. í Þýskalandi tók kon-
an alltaf upp þykkjuna fyrir eiginmann-
inn, ef honum fannst annar skyggja á sig.
Sérstaklega náðum við vel saman þegar
við komum saman í Lignano meðan
strákarnir voru að keppa í Júgóslavíu.
Við vorum saman í heila viku áður en
keppninni lauk og þeir komu til okkar
og allur hópurinn var svo saman í aðra
viku. Þessi vika, sem við vorum einar,
skipti máli. Forysta HSÍ hefur oft sakað
okkur eiginkonurnar um eigingirni og
frekju, en í þetta sinn átti hún frum-
kvæðið að þessari ferð með góðri aðstoð
Flugleiða og ég er sannfærð um að hún
hefur komið liðinu til góða. HSÍ er að
þessu leyti tillitssamara en þeir forystu-
menn liða, sem ég hef kynnst erlendis
eða íslenska knattspyrnuforystan, en hitt
er svo annað mál, hvort þar er nóg að
gert. íslendingar láta ekki fella sig inn í
stífar þjálfunarformúlur, eins og margar
aðrar þjóðir þar sem fólk hefur lært að
beygja sig og hlýða möglunarlaust, þótt
óánægjan sjóði og bulli undir niðri.
Óánægja í einkalífi hlýtur að koma niður
á frammistöðu þeirra og því hlýtur að
vera hyggilegast að forðast árekstra milli
íþróttarinnar og kröfu um eðlilegt líf.
Við konurnar höfum alltaf staðið mjög
vel saman ekki síður en strákarnir. Þetta
er búið að vera mikið til sami hópurinn
síðan í unglingalandsliðinu 1979, tiltölu-
lega fáir hafa bæst við. Við höfum
kynnst mjög vel og við í eldri kantinum
höfum reynt að miðla þeim nýkomnu af
reynslu okkar. Þetta getur oft orðið erf-
itt þegar maður verður var við öfund í
velgengninni og að það hlakki í mönnum
þegar illa gengur. Tíminn eftir ólympíu-
leikana í Sól var mjög erfið reynsla, en
V