Heimsmynd - 01.09.1989, Side 67

föðurstað. Þegar Davíð var á sjötta ári lét afi hans af embætti og saman
fluttust þau öll til Reykjavíkur. Nokkru síðar lést gamli héraðslæknirinn
og ólst Davíð upp frá því hjá móður sinni og ömmu.
Við tóku viðburðarrík æsku - og unglingsár. Davíð hélt sambandi við
föður sinn sem var þá starfandi læknir i Reykjavík en börn hans og hálf-
systkini Davíðs öll urðu sjö talsins áður en yfir lauk.
Líf föður Davíðs og barna hans var ekki dans á rósum á þessum árum.
Fjölskyldulífið var komið út í ógöngur á heimili Odds Ólafssonar þegar
Davíð greip í taumana aðeins tólf ára gamall. Hann gerði það með eftir-
minnilegum hætti og hafði sigur í viðkvæmu máli gegn barnaverndar-
nefnd.
Faðir Davíðs var þekktur maður í Reykjavík á sinni tíð. Oddur Ólafsson
þótti mjög efnilegur þegar hann brautskráðist frá Háskóla fslands. Hann
var einn af fyrstu sérfræðingunum í bamalækningum sem kom frá námi
erlendis. Þrátt fyrir ótvíræða mannkosti og mikla persónutöfra var hann
ekki gæfumaður í eigin lífi. Hann missti lækningaleyfi sitt. En fáir ef
nokkrir reyndust honum betur en Davíð sonur hans, að því er Ingibjörg
Lúðvíksdóttir segir. Þegar fokið var í flest skjól stóð drengurinn ,sem ólst
upp föðurlaus, þétt við hlið föður síns. Oddur Ólafsson lést árið 1977.
Það var fremur þröngt í búi á heimili Ingibjargar Lúðvíksdóttur og öll
unglingsárin þurfti Davíð að vinna með námi sínu. Hann starfaði við hvað
sem hönd á festi og var um skeið sætavísa í Austurbæjarbíói.
Æska hans einkenndist af vissu rótleysi vegna tíðra búferlaflutninga úr
einni leiguíbúðinni í aðra. Skólaganga hans var að sama skapi brösótt.
Eftir tvær atrennur í landsprófi settist hann i Menntaskólann í Reykjavík.
Þar þurfti hann að heyja tvær aðrar atrennur til að ná upp úr fyrsta bekk.
Skólafélagar hans minnast þess að Davíð var alltaf blankur í mennta-
skóla. Á miðjum skólaferli sínum sló hann skyndilega í gegn. Þá fór sól
Davíðs Oddssonar að skína af slíkum krafti að hún skyggði á allar aðrar.
Hann gerðist foringi uppreisnarmanna meðal nemenda í MR og sló auk
þess í gegn sem Bubbi kóngur í uppfærslu Herranætur.
Síðasta veturinn í menntaskóla var Davíð kosinn forseti skólafélagsins
og grunnurinn að hans pólitísku framtið lagður. Hann kvæntist skömmu
eftir stúdentspróf, Ástríði Thorarensen, og sonur þeirra Þorsteinn fædd-
ist.
Þegar Davíð var kominn með fjölskyldu urðu þeir draumar hans að
engu að fara til Japans og læra leiklist eða til Bretlands í hagfræði. Laga-
deildin í Háskóla (slands varð fyrir valinu. Samfara laganáminu var hann
á kafi í öðrum hlutum; útvarpi Matthildi með félögum sínum Hrafni
Gunnlaugssyni og Þórarni Eldjárn, skrifaði leikrit og revíur sem voru flutt
bæði í Þjóðleikhúsinu og Iðnó og gegndi starfi leikhúsritara um skeið.
Hann naut sín ekki í stúdentapólitíkinni þar sem Vökumenn voru í
minnihluta öll árin sem hann var í háskóla. Að námi loknu hóf hann störf
hjá Almenna Bókafélaginu og síðar hjá Sjúkrasamlaginu þar sem hann
endaði sem forstjóri.
Davíð Oddsson var kjörinn í Borgarstjórn Reykjavíkur árið 1974. Hann
varð borgarstjóri Reykjavíkur árið 1982, 34 ára gamall.
í Sjálfstæðisflokknum hefur honum af sumum verið líkt við Ólaf Thors.
Foringinn er fundinn, segja þeir hinir sömu.
I ágústmánuði 1989 situr Davíð Odddsson í stól sínum á skrifstofu
borgarstjóra við Austurvöll og bíður átekta. Landsfundur Sjálfstæðis-
flokks verður haldinn eftir nokkrar vikur. Hann er 41 árs gamall. Pólítískt
nef hans er næmt og sjálfur skynjar hann oft meðbyr á undan öðrum eða
hvenær rétta augnablikið er. Þá stekkur hann. Stundum öllum að óvör-
um.
(Söguþráður verksins í hnotskurn samkvœmt upplýsingum höfundar)
ast hafa dregið þessa ályktun, því til mín
hafa hringt menn og komið með ýmsar
upplýsingar á þeirri forsendu að ég væri
andstæðingur Davíðs. Það er ekki rétt.
Davíð Oddsson er sá stjórnmálamaður
sem ég hef haft mestar mætur á. Maður-
inn er svo fyndinn.
Mitt fyrsta verk eftir að ég hitti Davíð
var að hafa samband við móður hans.
Ingibjörg er kona á besta aldri og býr á
Seltjarnarnesi með manninum sínum.
Hún er bankaritari og giftist aftur þegar
Davíð var á unglingsaldri. Hún á einn
son með núverandi eiginmanni sínum.
Davíð er ekki líkur móður sinni í út-
liti. Honum svipar til föður síns. Að vísu
kann hann að líkjast henni í skapferli.
Hún er sögð snögg upp á lagið. Vinkon-
ur hennar segja að hún hafi alla tíð haft
lag á því að gera menn orðlausa.
Hún tók mér vel þegar ég heimsótti
hana, en með fyrirvara. Henni fannst
skrýtið að ég væri að skrifa bók um Dav-
íð svona ungan. Hún spurði mig hvort
það væri ekki best að hún skrifaði bók-
ina fyrir mig ef ég vildi hafa hana góða.
Hún sagði mér hvernig Davíð kom í
heiminn sem á þeim tíma var mjög
dramatískt.
Næst fór ég á Selfoss þar sem Davíð
ólst upp og ræddi við ótal aðila hér og
þar. Einn daginn þegar ég átti bæði
stefnumót við Björn Snorrason, mjólkur-
fræðing, sem er eldri bróðir Davíðs sam-
mæðra og Olöfu Runólfsdóttur píanó-
leikara sem var gift föður hans, kom ég
allt í einu að lokuðum dyrum. Þann dag
fór allt í baklás. Þessi tvö höfðu bæði tal-
að við Davíð og báru því við að Davíð
vildi ekki taka þátt í þessu.
Þá gekk ég á fund Davíðs öðru sinni.
Ég vildi fá að vita af hverju græna ljósið
var orðið rautt. Þetta var ákaflega
skemmtilegur fundur þar sem við skipt-
umst á skoðunum. Hann sagðist alls ekki
vilja að þessi bók yrði skrifuð. Ég sagði
honum að ég væri búinn að eyða miklum
tíma og fé í þetta, og ef hann hefði sýnt
þessi viðbrögð á okkar fyrsta fundi,
hefði ég aldrei hafist handa. Þá var hann
svo afslappaður, en þarna var það orðið
honum kappsmál að ég hætti við verkið.
Þessum fundi lauk með því að hann fór
þess á leit við mig að þessi bók yrði
aldrei að veruleika. Ég þrábað hann að
vera með f ráðum þó ekki væri annað en
að útvega mér myndir og fylla upp í eyð-
ur. Það væri ekki síður honum en mér
fyrir bestu. Þá sagði Davíð að um leið og
hann lánaði mér eina mynd eða segði
eina setningu væri hann farinn að bera
ábyrgð á þessari bók.
Þegar ég stóð andspænis honum þarna
á þessari skrifstofu, skynjaði ég engu að
síður hve tvístígandi hann var. Hann var
allan tímann heitur. En ég gekk út með
það veganesti að hann vildi þetta ekki.
Ekki var ég fyrr kominn heim en ég fékk
framhald á bls. 106
HblMSMYND 67