Heimsmynd - 15.01.1990, Blaðsíða 77

lítið af sjálfum okkur. Það er til dæmis
ótrúlegt að öll þau atvik sem þú hefur
upplifað eru geymd einhvers staðar í
undirmeðvitundinni og það er hægt að
endurvekja þau lið fyrir lið með dá-
leiðslu og láta þig upplifa nákvæmlega
sömu tilfinningar. Það versta við dauð-
ann er söknuðurinn. Það að einhver
sem skipti svo miklu máli er ekki leng-
ur. Sama upplifa margir við skilnað.
Einhvers konar dauða. Eitthvað sem
verður aldrei framar. En ég trúi ekki á
aldrei framar.“
Samt ætlar hún aldrei framar í sam-
búð. Hún segir það sjálfstætt fjöl-
skylduform að vera ein með tvö börn
og þótt það sé yndislegt að vera ást-
fangin, þá sé sambúð eða hjónaband
allt of heftandi fyrir sig: „Mér finnst
karlmönnum hafa farið geysilega fram
tilfinningalega undanfarin ár. Þeir eru
opnari, hlýrri, mannlegri. En kannski
eru þeir bara búnir að læra hvemig
konur vilja að þeir séu og leika ákveðið
hlutverk í upphafi sambands, sem þeir
síðan detta út úr þegar til sambúðar
kemur. Kannski vilja þeir ennþá að
konur séu litlar og heimskar og dáist
að þeim. Ég veit það ekki og ég ætla
aldrei að komast að því. Ég nenni ekki
alltaf að vera að láta heimsmynd mína
hrynja, kenningarnar um að allt sé svo
gott og gaman. En ég trúi því í alvöru
að fólk sé meira gott en vont. Það eru
öll þessi óskrifuðu lögmál sem við lif-
um eftir sem eyðileggja fyrir okkur
samskiptin. Við erum alltaf að reyna
að stjórna ástinni hagfræðilega. Setja
tilfinningarnar í ákveðin hólf í stað
þess að leyfa þeim að flæða. Við erum
svo hrædd við að brjóta normin. Að
verða asnaleg í augum hins aðilans. Að
gefa meira en við fáum. Láta tilfinn-
ingarnar hlaupa með okkur í gönur
eins og það er kallað. Tilfinningar
hlaupa aldrei með mann í gönur. Ein-
hvern tímann ætla ég að leyfa tilfinn-
ingunum að taka yfirhöndina, leyfa
þeim að flæða. Hætta að fylgja norm-
unum. Það hefur mér ekki tekist hing-
að til. Ég er svo trufluð af öllum þess-
um óskrifuðu lögmálum. Ber svo mikla
virðingu fyrir því sem ég fyrirlít!"
Hún er örg út í þjóðfélagið,
þótt hún neiti því í fyrstu.
Örg út í yfirborðsmennsk-
una, hraðann, tengslaleys-
ið. „Allt það sama og mig
langar að laga hjá sjálfri
mér,“ segir hún hlæjandi,
„farðu bara í Þjóðleikhús-
kjallarann ef þú vilt sjá
þjóðfélagið í hnotskurn. Það má eng-
inn vera að því að stoppa og tala við
þig. Það eru allir svo mikið að flýta sér
áfram hringinn! Það eru allir lokaðir
inni í sínum klefa eins og ísbjörg. Og
það er enginn sem nennir að hlusta í
tólf stundir. Fólk hlustar ekki. Sér
ekki. Vill ekki heyra. Við þykjumst lifa
framhald á bls. 92