Heimsmynd - 01.03.1990, Side 91

hefur jafnan þótt vegsauki og oft reynst
stökkpallur til áhrifa annars staðar. Við
kosningu manna í ráðið er leitast við að
hafa jafnvægi milli sem flestra greina
kaupsýslunnar. Atkvæðatölur eru því
kannski ekki nákvæmur mælikvarði á
vinsældir manna og virðingu innan
kaupsýslustéttarinnar, en til gamans
setjum við hér nokkrar atkvæðatölur.
Tryggvi Pálsson hafði afgerandi
forystu með yfir 7600 atkvæði og sá
eini sem var á áttunda þúsundinu.
Næstir voru Kristinn Björnsson (Nói,
Síríus), Hörður Sigurgestsson
(Eimskip), Jóhann J. Ólafsson, Einar
Sveinsson (Sjóvá Almennar) og
Sigurður Helgason (Flugleiðir) með yfir
6 þúsund atkvæði. Sigurður Gísli
Pálmason var yfir 5 þúsund atkvæða
markinu. Haraldur Haraldsson, Hildur
Petersen, Orri Vigfússon og Ólafur B.
Ólafsson (Miðnes) yfir fjórum
þúsundum. Aðrir í stjórninni eru Ólafur
Ó. Johnson, Júlíus S. Ólafsson, Eggert
Hauksson, Kristján Jóhannsson, Þorgeir
Baldursson, Þorvaldur Guðmundsson,
Gunnar Helgi Hálfdánarson og Jóhann
Bergþórsson. Af þessu má sjá að nýir
menn eru á örri uppleið.
LIÐSMAÐUR
KHOMEINIS SÁLAÐA
Sænska akademían biður
Rithöfundasamband íslands samkvæmt
árlegri venju að stinga upp á höfundi
verðugum nóbelsverðlauna. Stjórn RSÍ
samþykkti í nóvember síðastliðnum að
tilnefna Salman Rushdie, höfund
Söngva Satans, sem orðið hefur að fara
huldu höfði á annað ár vegna
fordæmingar Khomeinis sálaða á
bókinni og dauðadóms yfir höfundinum.
íranska klerkavaldið lagði mun ríflegri
dollaraupphæð til höfuðs Rushdie en
nóbelsverðlaununum nemur og arftakar
Khomeinis hafa haldið fast við þessa
afstöðu. Um allan heim er framferði
klerkanna fordæmt sem svívirðilegasta
árás seinni tíma á ritfrelsið. Svo
undarlega bar samt við á félagsfundi
RSÍ í janúar að Leifur Jóelsson bar fram
tillögu um að draga tilnefninguna til
baka. Sagðist hann að vísu ekki hafa
lesið verkið, en hins vegar vera kunnugt
um að þar væru árásir á Islamstrú og
svívirðilegar rangtúlkanir á orðum og
gerðum spámannsins Múhameðs. Leifi
var auðvitað kröftuglega mótmælt, enda
hvar ætti að draga mörk ritfrelsis, ef
kerfishlunkar trúmála og pólitísks
ofstækis gætu dauðadæmt hvern þann
sem færi í taugarnar á þeim með
gagnrýni sinni. Jafnvel á íslandi koma
öðru hverju fram kröfur um að banna
bækur sem ráðast á einhverjar heilagar
kýr. Hvað sem verðleikum bókar
Rushdies líður er hún orðin tímanna
tákn um rit-, tjáningar- og skoðanafrelsi,
á borð við þær bækur frumherja
vestrænna bókmennta, sem á sínum
tíma risu gegn kirkju-, klerka- og
kóngavaldi. Því veldur jafnvel ein
hjáróma rödd innan
Rithöfundasambands íslands furðu.n
VOR — SUMAR ’90
JILSANDER COLOUR PURE
HEIMSMYND 91