Heimsmynd - 01.11.1990, Blaðsíða 50

HERMANN GUNNARSSON I TAKT VIÐ TILFINNINGARNAR
_ ermann Gunnarsson, dagskrárgerðarmaður, far-
g arstjóri og lífskúnstner, er í augum margra
i kvenna hinn dæmigerði sjálfsöruggi og sjarmer-
\ andi maður sem fáar konur fá staðist. Sjálfur seg-
M/ M ist hann hins vegar vera feiminn í návist kvenna
§ þó hann víli ekki fyrir sér að standa fyrir framan
alþjóð og láta gamminn geysa í beinni útsendingu. „Nú orð-
ið er ég tiltölulega fljótur að yfirvinna þessa feimni,“ segir
hann. „Ég ber mun meiri virðingu fyrir konum en ég
gerði hér áður fyrr og lít þá á þær fyrst og
fremst sem manneskjur. Útlitið er ekki
lengur það sem helst heillar mig í fari
konu, þó vissulega ætli ég ekki að neita
því að útlit skiptir máli. Það er hins veg-
ar fyrst og fremst sú manneskja sem að
baki býr sem ég er að leita eftir.“
Hermann hefur ólíkt mörgum öðrum
þeim mönnum sem við þekkjum af
skjánum talað óspart um tilfinningar
og önnur þau málefni sem til skamms
tíma þótti ekki sæma sönnum karl-
mönnum að ræða. „Að mínu mati
fer það saman að tala um tilfinning-
ar sínar og að vera karlmannlegur.
Ég hef ekki nokkrar minnstu
áhyggjur af því að missa karlfmynd
mína þó að ég láti tilfinningar mín-
ar í ljós í stað þess að liggja á
þeim eins og ormur á gulli. Að
mínu mati er það hreint alls ekki
karlmannlegt að byrgja tilfinn-
ingar sínar inni.“
Hermann er mjög rómantísk-
ur inn við beinið. „Ég myndi
gefa konu rósir hvar og hvenær
sem er ef ég fyndi hjá mér
löngun til þess. Ég hef mjög
gaman af því þegar ég get
komið vel fram við konur.
En það að koma vel fram
við konur er hins vegar ekki
hluti af karlímynd minni
heldur hluti af sjálfsvirðing-
unni. Það gefur mér mikið að
geta spjallað við konu og sýnt henni kurteisi
án þess að vera með neinn leikaraskap."
Hlutverkaskipting á heimilum hefur í seinni tíð vafist fyr-
ir mörgum og eru sumir karlmenn meiri jafnréttissinnar í
orði en á borði. Hermann kveðst ekkert sjá því til fyrir-
stöðu að karlar taki til hendinni á heimilinu til jafns við
konur. „Annars tel ég allt tal um jafnrétti inni á heimilinu
bull því þar er um tvo vini að ræða sem komast að sam-
komulagi um að gera hlutina eins og best hentar en ekki
samkvæmt kenningum fólks úti í bæ. Ég vil að konan sé
fyrst og fremst vinur minn, ekki mér undirgefin. Ég þarf
miklu heldur konu sem sparkar í rassinn á mér þegar ég er
latur og leiðinlegur."
Karlmenn hafa lengi lagt sig í líma við að hlífa eyrum
kvenna við hvers kyns klúryrðum. Hermann hefur hins veg-
ar sannreynt að þetta er misskilin tillitssemi. Tvívegis lenti
hann í þeirri aðstöðu að vera að skemmta gríðarstórum
kvennahópum, fimm hundruð konur voru í salnum í hvort
skiptið. Honum til mikillar undrunar linntu þær ekki látum
fyrr en hann hafði látið fjöldann allan af klúrum bröndurum
vaða og það mun svæsnari en þeir sem hann hafði kryddað
sambærileg karlakvöld með. „Þegar öll kurl eru til grafar
komin held ég að mér sé óhætt að segja að ég hagi mér ekk-
ert öðruvísi í návist kvenna en karla.“ Að vel ígrunduðu
máli bendir hann þó á að sennilega eigi hann
auðveldara með að ræða hrein-
skilnislega við kon-
ur um tilfinningar.
„Ég held að karl-
ímyndin sé miklu
meira á reiki en
kvenímyndin. Það er
til dæmis afar sjald-
gæft að karlar ræði sín
á milli um karl-
mennsku. Fyrirmynd-
irnar, sem oft eru
fengnar úr kvikmyndum
eða poppheiminum, eru
í mörgum tilvikum löngu
dauðar eða illa farnar á
sál og líkama."
Samband milli karl-
mennsku, stælts líkama og
hvers kyns íþróttaiðkana
hefur lengi þótt sjálfgefið.
Hermann lagði stund á
íþróttir árum saman og var
lengi einn landsliðsmanna
okkar í fótbolta. Að eigin
sögn taldi hann sér lengi vel
trú um að íþróttaiðkun og
karlmennska væru nánast eitt
og það sama. „Þetta reyndist
hinn mesti misskilningur. Það
að púla daginn inn og daginn út
í íþróttum átti ekkert skylt við
karlmennsku mína. Ég sé nú að
ég var í einhvers konar hetjuleik
þar sem ég reyndi eftir fremsta
megni að byrgja tilfinningar mínar
inni og leika einhvern allt annan en ég í raun er.“
Föðurhlutverkið er Hermanni mikils virði og hann segist
ekki kæra sig um að vera börnum sínum einhver hetjuí-
mynd úti í bæ eins og oft vill verða hlutskipti „umgengnis-
feðra“. „Ég vil þurfa að takast á við uppeldismálin,“ segir
hann. Framfærsla fjölskyldu var til skamms tíma alfarið í
höndum karlmanna. Hermann bendir á að enn hvíli krafan
um að standa sig á þeim vettvangi þungt á karlmönnum.
„Margir telja sig mikil karlmenni vegna þess að þeir skaffi
vel til heimilisins. Að mínu mati er þetta hæpinn mæli-
kvarði á karlmennsku.“
50 HEIMSMYND