Heimsmynd - 01.11.1990, Blaðsíða 93

„Pó svo að kvenfólk kæmi í spilið breytti það ekki
neinu með vináttuna. “
Tómas Már Sigurdsson verkfrædinemi og Jónmundur Gudmarsson
heimspekinemi.
g á marga góða vini og einn þeirra er Jónmundur.
Við kynntumst þegar ég var níu ára og fluttist út á
Seltjarnarnes. Þegar ég fór í Mýrarhúsaskóla lenti ég
með honum í bekk. Það kom fljótlega í ljós að við
höfðum sama áhugamál, sem var fótbolti, og í gegnum
hann kynntumst við.
Við bjuggum sitt hvorum megin á Nesinu og þá var mað-
ur svo lítill að Seltjarnarnesið, sem er lítið og lágt, var risa-
stórt í augum manns og þrátt fyrir að við værum saman í
bekk hittumst við lítið fyrir utan skólatímann.
En vináttan óx smám saman og aðallega í gegnum
íþróttirnar.
Jonni byrjaði að æfa handbolta með Gróttu þegar hann
var ellefu ára og var stöðugt að reyna að plata mig með
sér. Mér fannst handbolti alltaf frekar lítilfjörlegt sport en
dróst einhvern veginn með og byrjaði að æfa af krafti. Við
fórum oft í keppnisferðir út um land og eyddum miklum
tíma saman.
Alla tíð höfum við haft íþróttirnar að sameiginlegu
áhugamáli og eiginlega dregið hvorn annan út í alls konar
vitleysu.
Þegar ég var fjórtán ára fór ég að spila golf af miklum
áhuga og reyndi að draga Jonna með mér. Það tókst nú
ekki nema í nokkur skipti. Þegar hann svo aftur á móti fór
að æfa skylmingar reyndi hann að ota þeirri íþrótt að mér.
Það gekk svo langt að ég keypti mér sverð en ég er búinn
að lána það fyrir löngu.
Við höfum alltaf stutt hvorn annan. Upphaflega var það
í íþróttunum en seinna færðist það yfir á önnur svið og við
fórum að gefa hvor öðrum ráð í einkalífinu þegar okkur
fannst þess þurfa með.
Þó svo að kvenfólk kæmi í spilið breytti það ekki neinu
með vináttuna.
Við fórum báðir í Menntaskólann í Reykjavík og lentum
í sama bekk. Námið gekk allt stórslysalaust, þrátt fyrir að
við værum til vandræða fyrir skæruhernað og kjaftagang,
en eftir stúdentspróf skildi leiðir.
Ég var kannski mest hræddur um að missa sambandið
við hann þegar ég fór í jafnjarðbundið nám og verkfræði
en hann aftur á móti í heimspeki. Ég hræddist þá nokkuð
að við myndum þróast hvor í sína áttina og að hann veldi
sér hreinlega nýja vini. Við höfðum alltaf verið að sýsla við
álíka hluti, en þarna fórum við í algerlega ólíka heima. En
sem betur fer hefur það eiginlega æxlast öfugt. I stað þess
að fjarlægjast höfum við reynt að mennta hvorn annan dá-
lítið.
Hann eignaðist nýlega son og ég veit að mikið liggur á
honum þar sem hann vill taka föðurhlutverkið alvarlega.
Við höfum reyndar báðir verið mjög önnum kafnir í allt
sumar. Hann að þýða bók og ég hef unnið úti á landi.
Það sem ég met einna mest hjá Jonna er hvað hann er
heill og tekur þátt í gleði og sorg.
Þrátt fyrir að miklar breytingar eigi sér stað í lífi okkar
beggja um þessar mundir, við flytjum báðir að heiman og
hann eignast barn, helst vináttan óbreytt.
HEIMSMYND 93