Heimsmynd - 01.11.1990, Síða 91

„Eftir að við eignuðumst börnin hélst þetta
vináttusamband og styrktist. “
Salóme Þorkelsdóttir alþingismaður og Ingibjörg Árnadóttir þýðandi.
mínum huga hefur það djúptæka merkingu, þá á ég
við vin sem hægt er að tala við um hvað sem er,
trúnaðarvin.
Margir eiga fleiri en einn vin, jafnvel marga, og
getur verið erfitt að taka einn fram yfir annan. Vinátta get-
ur enst ævilangt eða tímabundið. Hún getur orðið til í
gegnum starfið. Þannig getur myndast trúnaður og góð
vinátta milli starfsfélaga á vinnustað.
Ég hef eignast góða vini í mínu starfi sem stjórnmála-
maður og get rætt við þá í trúnaði á því sviði og ég met það
mikils. Stjórnmálavafstur gleypir tíma manns, tómstundir
meðtaldar. Fyrir það verður ýmsu að fórna, meðal annars
því að rækta vináttusambönd sem eru manni mikils virði
og hafa verið jafnvel frá barnæsku.
Pú biður mig um að nefna einn góðan vin. Ég ætla að
nefna vinkonu mína Ingibjörgu Árnadóttur, Ingu frænku.
Við erum bræðradætur á svipuðum aldri og aldar upp í
stórfjölskyldu sem var mjög samheldin. Við erum dálítið
andlega skyldar, eins og það er stundum orðað, og þóttum
ekki óáþekkar, enda héldu margir að við værum systur.
Við vorum mjög samrýmdar og hittumst nær daglega þegar
við vorum ungar stúlkur og fórum að vinna úti.
Eftir að við giftum okkur og eignuðumst börnin hélst
þetta vináttusamband og styrktist, því þá náði það einnig
til barna okkar og eiginmanna.
Þrátt fyrir að fjarlægðin milli heimila okkar væri nokkur
eftir að við stofnuðum heimili, þar sem ég settist að í Mos-
fellssveit og hún bjó áfram í Reykjavík, héldum við áfram
að hafa daglegt samband í gegnum síma eða með heim-
sóknum hvor til annarrar. Það truflaði okkur ekki að hafa
börnin með. Þau undu glöð við sitt og sóttust eftir að hitt-
ast. Ég þykist viss um að þau eiga góðar minningar og
skemmtilegar frá þessum tíma. Við vinkonurnar gátum
setið og skrafað saman daglangt, höfðum alltaf nóg að tala
um. Þegar ég lít til baka finnst mér þetta tímabil, auk þess að
vera skemmtilegt, hafa verið uppbyggilegt og þroskandi.
Eiginmenn okkar voru sennilega mjög umburðarlyndir
við okkur, ég held að þeir hafi jafnvel dáðst að því hvað
við gátum skrafað endalaust. Ef okkur fannst við ganga
um of á þolinmæði þeirra, drógum við okkur bara í hlé,
jafnvel inn á baðherbergi, og héldum hljóðskrafinu áfram
um stund.
Nú eru breyttir tímar, við Inga vinkona mín höfum ekki
lengur dagleg samskipti, samt líður ekki sá dagur að mér
verði ekki hugsað til hennar. Hún er geymd en ekki
gleymd. Það er held ég merki um hina sönnu vináttu.
HEIMSMYND 91