Litli Bergþór - des. 2018, Síða 48

48 Litli-Bergþór
strax aftur og um leið plantað út matarrófum í
raka moldina. Og aftur þótti ekki gott ef margar
plöntur dóu í spildunni, sem maður hafði plantað í.
Oft vorum við þreytt eftir erfiðan dag og gott þótti
að skrölta heim í hægðum okkar á kúavögnunum.
Þrátt fyrir það tókum við oft sprettinn seint á
kvöldin og syntum okkur til hressingar í ánni.
Kartöflurnar tóku svo fljótlega við. Aðallega í
september, þó að einstaka bóndi byrjaði að taka
upp jafnvel í júnílok eða í júlí, eitthvað sem hafði
hlotið sérstaka meðferð. Þegar búið var að sækja
allt af ökrunum á haustin, tóku þreskingar við. Það
var erfitt og rykugt verk og allt þurfti að ganga
óskaplega hratt. Núna er víst (allt) mikið breytt
heima. Stórbændurnir tóku aftur til sín akurlönd
þau sem höfðu verið leigð og þar er ekki unnið
að ráði með handafli. Smábændum hefur fækkað
svo að ég veit ekki hvort nú til dags sjáist nokkur
mjólkurkýr draga vagn.
En ekki má ég gleyma fénu. Enn eiga nokkrir
bændur kindur, „grátt stuttrófufé“, segir Sighvatur
ég eigi að kalla það, og fylgir því stöðugt fjármaður
og hundur, sem gætir þess að féð gangi ekki í
annarra manna landi. En fé er aðeins á stórbýlum
sem liggja utan við þéttbýlið. Víða sjást gömul
fjárhús, sem gefa heiðinni sinn sérstaka svip.
Ég hef hér reynt að lýsa umhverfinu, en núna
skulum við litast um heima hjá mér. - Áður en
allt fór úr skorðum á stríðsárunum. - Þar voru
heima afi og amma, pabbi og mamma, við fjögur
systkinin og tveir föðurbræður, sem unnu með á
verkstæðinu. En pabbi minn var húsgagnasmiður.
Hann smíðaði sófa og hægindastóla og þess-
háttar. Tónlist æskuáranna var vélarsöngur og
hamarshögg nema í frítímunum. Þá settist pabbi
minn við píanóið. Yfirleitt var öll æskan einn
söngur. Það var sungið við
vélavinnu og inni í bænum og
á kvöldin voru oft kóræfingar,
því að pabbi minn var organisti
og æfði kirkjukór. Ég held ég
hafi fáa tíma dags ekki verið
með lag í huga eða á vörum.
Tónlistaráhugamenn safna sjald-
an auði og ekki gat pabbi minn
það. En við krakkarnir fundum
ekki til þess. Það var svo margt
sem hægt var að hlakka til og
ætla ég að byrja á (að segja ykkur
frá) jólunum. Laugardagskvöldin
Stuttrófa?
Er það ekki sama
og dindill?
fyrir aðventusunnudagana fægðum við skóna
vandlega og settum þá í gluggann. Morguninn
eftir hafði jólasveinninn komið með eitthvað gott
í þá, innpakkað í fallegan pappír. Óskalistinn
var líka settur í skóinn og jólasveinninn hirti
hann um leið. Snemma byrjuðum við að pukra í
laumi við að útbúa eitthvað sem enginn mátti sjá.
Nokkrum dögum fyrir jól kom jólatréð og enginn
sá það nema móðir okkar, sem skreytti það og
útbjó stofuna. Aðfangadag var farið í kirkju kl 5.
Börnin sátu í þrem hópum fremst í kirkjunni. Ég
finn ennþá eftirvæntinguna, sem lá í loftinu. Eftir
fyrsta sálminn var byrjað að kveikja á kertunum
á jólatrénu, þau voru ekki færri en hundrað og
tréð eftir því stórt. Sóknarnefndarmennirnir gerðu
það og höfðu til þess langar stangir með logandi
kerti á endunum og börnin stóðu á öndinni af
eftirvæntingu hvort öll kertin fyndust og hvenær
englarnir byrjuðu að svífa, en þeir voru í hring efst
á trénu. Svo þegar því var lokið röðuðu börnin sér
upp við altarið í þrem hópum og sungu jólalög,
sem þau höfðu æft. Eftir það söng svo kórinn.
Grátt stuttrófufé með hirði sínum.