Morgunblaðið - 02.11.2019, Qupperneq 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER 2019
✝ Valdimarfæddist 26.
október 1966 á Sel-
fossi. Hann lést að
heimili sínu 21.
október 2019.
Foreldrar hans
eru Bjarni Valdi-
marsson, f. 1941,
og Guðfinna Karls-
dóttir, f. 1945. Syst-
ur hans eru Þóra, f.
1965, maki Guð-
mundur S. Áskelsson, f. 1956,
Emma Dröfn, f. 1971, maki Guð-
mundur Jensson, f. 1969, og
Sandra Björk, f. 1976, maki
Steinþór Ingi Þórsson, f. 1977.
og eiga þau eina dóttur, Sölku
Liljan, f. 10. febrúar 2016, Bryn-
dís Ósk, f. 25. apríl 1993, og
Magnús Þór, f. 18. október 1997,
maki Lilja Margrét Sigurðar-
dóttir, f. 18 desember 1997.
Valli ólst upp í Þorlákshöfn
og bjó þar alla tíð. Fór ungur út
á vinnumarkað, fljótt eftir
grunnskólanám. Hann var hand-
laginn og vann við ýmis störf,
sótti sjóinn í nokkur ár, vann við
smíðar og síðustu árin vann
hann í laxeldinu Ísþór í Þorláks-
höfn. Fjölskyldan var honum
hjartfólgin. Valli átti mörg
áhugamál, hafði mikinn áhuga á
tónlist, hestum, hlaupum, hjól-
reiðum ásamt annarri útivist og
sást hann sjaldan öðruvísi en
með myndavélatöskuna á bak-
inu.
Útför hans fer fram frá Þor-
lákskirkju í dag, 2. nóvember
2019, klukkan 13.
Árið 1983 kynnt-
ist Valdimar Þor-
björgu Jónínu
Magnúsdóttur frá
Bolungarvík, f. 30.
október 1966, og
gengu þau í hjóna-
band 12. apríl 1997.
Foreldrar hennar
eru Magnús
Snorrason, f. 1946,
og Friðgerður Pét-
ursdóttir, f. 1943.
Valli og Bogga, eins og þau eru
alltaf kölluð, eignuðust þrjú
börn: Bjarni Már, f. 19. mars
1987, maki Eva María Hilm-
arsdóttir, f. 24. nóvember 1981,
Nú er kominn tími til að
kveðja þig, elsku pabbi minn.
Það verður ansi erfitt að
kíkja í heimsókn í Básahraunið
og fá ekki að hitta afa Valla.
Þess í stað munum við hlýja
okkur við allar þær frábæru
stundir sem við áttum saman.
Það var alltaf hægt að leita
til þín ef það vantaði að laga eða
gera við eitthvað. Þú kunnir og
gast einhvern veginn allt.
Við gátum setið tímunum
saman og hlustað á vínylplötur
sem þú áttir og þú last bækl-
ingana fyrir mig og kenndir
mér að meta tónlist.
Í seinni tíð höfum við svo far-
ið á ófáa tónleikana saman og
skemmt okkur konunglega.
Áhugi þinn á íþróttum smit-
aðist fljótt yfir á mig og það
voru óteljandi íþróttamót og
fótboltaleikirnir sem þið
mamma fóruð á, til þess að
fylgjast með mér, vítt og breitt
um landið.
Þú varst dásamlegur afi og
þið Salka Liljan alltaf að brasa
eitthvað saman, hvort sem það
var að gera við hjól, fara með
gras á hjólbörunum eða kubba
saman.
Við skulum reyna að vera
dugleg að fara í fjallgöngur, því
það fannst þér svo skemmtilegt.
Ég skal læra á myndavélina
þína svo hægt verði að taka
sómasamlegar myndir af fjöl-
skyldunni við öll helstu tilefni.
Ég mun halda áfram að
sækja tónleika með flytjendum
þér að skapi. Síðan verðum við
dugleg að brasa nógu mikið með
Sölku og „litla barninu“ og
halda minningu þinni á lofti
með myndum og leik.
Elsku pabbi minn, við á Ás-
vallagötunni elskum þig og
munum alltaf gera.
Þinn sonur,
Bjarni Már.
Elsku pabbi.
Ég veit ekki hvar ég á að
byrja eða hvað ég á að skrifa til
þín. Það er svo óbærilega sárt
að horfa á eftir þér og hugsa til
þess að geta aldrei verið með
þér aftur. Ég gæfi allt sem ég á
og allt sem ég á eftir að eignast
til þess að geta hitt þig og
spjallað við þig um allt og ekk-
ert.
Ég hef alltaf verið mikil
pabbastelpa, fann það snemma
að þú myndir seint fara að neita
litlu stelpunni þinni og nýtti ég
mér það óspart á yngri árum
þegar mig vantaði eitthvað eða
langaði í eitthvað fallegt.
Við höfum alltaf verið svo góð
saman, aldrei neitt vesen á okk-
ur og við gerðum alltaf það sem
okkur langaði þegar okkur
hentaði. Ég hef alla tíð elskað
útivistardelluna í þér og þá sér-
staklega kunnað vel að meta
hana síðustu árin, ég væri ekki
búin að labba eða hjóla helm-
inginn af því sem ég hef gert ef
það væri ekki fyrir þig.
Þú varst mér alltaf efstur í
huga ef ég fór á nýja staði eða
fann nýjar leiðir og alltaf sá
fyrsti sem ég varð að segja frá
ferðunum mínum. Við áttum
samt eftir að skoða svo margt
og ferðast svo margt saman.
Ég var ekki búin að vera
lengi í Þýskalandi en allan tím-
ann var ég að skipuleggja hvað
þú yrðir að sjá og upplifa þegar
þið mamma kæmuð að heim-
sækja mig.
Pabbi, þú ert besti pabbi í
heimi og betri ferðafélaga í
gegnum lífið er varla hægt að
hugsa sér. Takk fyrir allt.
Ég veit að þú veist að við
elskum þig.
Þín
Bryndís.
Ég hitti Valla áður en ég hitti
Bjarna. Hann var kynntur fyrir
mér sem ákjósanlegur tengda-
faðir. Mér hefur greinilega litist
nokkuð vel á, þar sem ég þurfti
ekki mikillar sannfæringar við
þegar ég kynntist syninum
nokkrum mánuðum síðar. Mér
var vel tekið af fjölskyldunni og
á góðar minningar frá dýrmæt-
um samverustundum: bústaða-
ferðum, fimmtugsferð til Berl-
ínar og tónleikum. Valli var
mikill áhugamaður um tónlist,
hafði góðan smekk og lét flotta
viðburði ekki framhjá sér fara.
Hann reyndist mér svo sann-
arlega góður tengdafaðir.
Dásamlegast var þó að fylgjast
með honum í afahlutverkinu.
Þar blómstraði hann. Salka Lilj-
an dýrkar afa sinn og ég veit að
það er gagnkvæmt. Hún naut
góðs af því að Vallafi átti oft
erfitt með að sitja kyrr. Hann
þvældist með hana í vinnuna að
kíkja á fiskana, í sveitina að
skoða hestana, út að hjóla og í
aparóluna á leikvellinum. Það
var alltaf hægt að finna sér eitt-
hvað að brasa. Ljósmyndirnar
sem til eru frá ævintýraferðum
litlu manneskjunnar, sem og
fjölskyldunnar allrar, eru ómet-
anlegar.
Það er stórt skarðið sem við
hin munum gera okkar besta
við að fylla.
Við höfum minningarnar.
Sögurnar. Ljósmyndirnar.
Takk, Valli.
Eva María Hilmarsdóttir.
Vertu sæll kæri vinur, ég kveð þig nú
með sorg í hjarta og tár á kinn
þótt fenni í sporin þín þá lifir lag þitt
enn
þú löngum spannst þín draumaljóð
á hverjum morgni rís sólin
og stafar geislum inn til mín.
Hún lýsir upp daginn
og þerrar öll mín tár
breiðir úr sér um bæinn og heilar öll
mín sár.
Þó að nóttin klæðist myrkri
sem móðir dagsins hún þér ann
og þegar skuggar leita á þig
kæri vinur mundu að
á hverjum morgni rís sólin
og stafar geislum inn til þín
Hún lýsir upp daginn
og þerrar öll þín tár
breiðir úr sér um bæinn
og heilar öll þín sár
Elsku mamma, pabbi, Bogga
okkar, Bjarni Már, Eva María,
Bryndís Ósk, Maggi Þór, Lilja
og Salka Liljan, megi guð og
góðir vættir hugga okkur öll og
styrkja á þeim erfiðu tímum
sem fram undan eru.
Elsku Valli bróðir, við gleym-
um þér aldrei.
Þínar systur,
Þóra, Emma Dröfn og
Sandra Björk.
Þegar mér barst sú harma-
fregn að Valli væri látinn var
mér ljóst að með honum væri
horfinn sjónum kær vinur, sem
mun lifa með mér alla tíð. Ég á
ekki marga vini, en nokkra góða
og Valli var einn af þeim. Frá-
fall hans er mér þungbært og
virkilega erfitt að horfast í augu
við þann veruleika að hitta hann
aldrei aftur. Stuðningur minn í
sorginni er hins vegar góðar
minningar og samverustundir
sem ég átti með honum.
En hvar skal byrja þegar
kynnin ná svo langt sem
bernskuminnið nær. Við Valli
kynntumst því aldrei formlega,
hann var einfaldlega strákurinn
í næsta húsi og örlögin gripu
þannig í taumana að við höfum
verið vinir frá barnæsku. Þegar
við komumst á skólaaldur feng-
um við þá skemmtilegu flugu í
höfuðið að gefa hvor öðrum
jólagjafir, en þær máttu ekki
kosta mikið.
Ein jólin gaf hann mér lítinn
myndaramma með hvítum bak-
grunni þar sem hann hafði
skrifað„rauður hestur“. Ég
skildi ekki þá að hin raunveru-
lega spaugsemi var vandlega
geymd fram að næstu jólum, en
þá gaf hann mér aftur lítinn
myndaramma sem á stóð „sami
hesturinn, annað sjónarhorn“.
Þetta minningarbrot er til
marks um þá einstöku sköpun-
ar- og kímnigáfu sem alla tíð
einkenndi Valla.
Við Valli höfðum mörg sam-
eiginleg áhugamál og fórum oft
saman á tónleika, kvikmyndahá-
tíðir og myndlistasýningar.
Ljósmyndaferðirnar voru
einkar skrautlegar og litríkar.
Auk þess eyddum við löngum
tíma á malbikaða vellinum við
félagsheimilið þar sem við æfð-
um körfuboltahittni með mjög
svo undarlegum kastaðferðum,
stundum þarf ekki meira til
þegar markmiðið er að eiga
gæðastund með vini sínum.
Hlaupin voru Valla í blóð bor-
inn enda var hann einstakur
hlaupari.
Mér er það minnisstætt þeg-
ar við fórum saman til að
hlaupa maraþon í Amsterdam.
Ég var búinn að skrifa niður ná-
kvæma áætlun varðandi upp-
byggingu hlaupsins, taktík,
hraða og næringu. Valli hafði
enga áætlun, ekkert markmið
en hélt á einu orkugeli sem
hann ætlaði kannski að nota.
Hlaupið gekk ágætlega hjá mér
en miklu betur hjá Valla. Hann
hljóp einfaldlega eins hratt og
hann taldi sig komast upp með
og lauk maraþoninu rétt við
þrjár klukkustundir – það var
nýtt HSK-met sem stendur enn
í dag.
Friðrik Pétursson var einn af
hans allra bestu vinum. Við þrír
höfum marga fjöruna sopið og
félagsskapurinn við þá miklu
sómadrengi var ávísun á
ógleymanlegar stundir. Ég veit
fyrir víst að við Friðrik munum
báðir sárlega sakna þeirra
stunda sem við þrír áttum sam-
an og hefðum átt að eiga saman.
Þótt heimsóknum fækkaði
með árunum hittumst við Valli
alltaf reglulega eða töluðum
saman í síma.
Þá var ómissandi hefð á
hverju ári að heimsækja Valla
og Boggu á aðfangadag, jólin
byrjuðu ekki hjá mér fyrr en
þeirri heimsókn var lokið.
Dauðinn fer sannarlega ekki í
manngreinarálit og ég á stund-
um erfitt með að skilja heim-
sóknir hans.
Ég minnist Valla með þakk-
læti og hlýju. Hann var góðum
gáfum gæddur, hugmyndaríkur,
ljúfur og spaugsamur vinur. Við
fráfall hans er vandfyllt skarð
höggvið í hópinn. Hans verður
sárt saknað.
Gunnar Víðir Þrastarson.
Við hittumst flest haustið
1973 til að setjast í fyrsta bekk
Grunnskóla Þorlákshafnar. Ein-
hver bættust seinna í hópinn og
önnur hurfu á braut. Árgang-
urinn var stór og fór mest í 33
börn í bekknum sem á þeim ár-
um var ekki skipt upp heldur
kennt í einu lagi. Hópurinn var
líflegur, einhverjir myndu jafn-
vel segja að hann hafi verið há-
vær og enn aðrir myndu jafnvel
nota orðið erfiður. Flesta daga
skemmtum við okkur hins vegar
vel.
Að jafnaði var félagi okkar
Valli hrókur alls fagnaðar í
þessum hópi, enda mikill húm-
oristi. Meðal námsgreina í
grunnskólanum voru „drama-
tímar“ hjá Vernharði Linnet,
þar sem við þurftum að setja
upp leikrit, búa til sögusvið,
semja handrit og skipa í hlut-
verk. Þeir sem lentu í hópi með
Valla þurftu lítið fyrir þessu að
hafa, þar sem sköpunargleði
hans og leikrænir hæfileikar
tryggðu árangurinn.
Þessir eiginleikar gerðu Valla
að vinsælum félaga, hrekklaus
húmor hans og fjörleiki settu
svip á bekkinn og kennslustund-
ir.
Að loknu grunnskólanámi fór
Valli að vinna. Hann vann við
fiskvinnslu og sjómennsku, en
lengst vann hann við fiskeldi
hjá Ísþór í Þorlákshöfn. Hann
var eftirsóttur starfskraftur,
duglegur og útsjónarsamur
starfsmaður sem kunni sín störf
til hlítar.
Valli var góður íþróttamaður.
Hann fór öll sumur í sveit,
þannig að hann tók ekki þátt í
knattspyrnu eða öðrum íþrótta-
greinum sem stundaðar voru í
Þorlákshöfn.
Það kom þó nokkrum sinnum
fyrir að hann kæmi með að spila
útileiki í 3. og 4. flokki UMF
Þórs í knattspyrnu í uppsveit-
um Árnessýslu.
Var þá náð í hann í sveitina
og hann settur beint í bakvörð-
inn. Það sem e.t.v. vantaði á í
tækni var bætt upp með þrótti
og vilja. Valli fór hins vegar að
hlaupa langhlaup eftir þrítugt,
var frábærlega þolinn og fór
hratt yfir. Það þótti saga til
næsta bæjar þegar Valli slóst í
hóp íslenskra maraþonhlaupara,
til að hlaupa sitt fyrsta mara-
þonhlaup í Amsterdam. Hann
var fyrstur í mark af íslensku
hlaupurunum, sem langflestir
höfðu meiri reynslu en Valli af
slíkum hlaupum og hlupu sín
hlaup eftir ákveðnu plani.
Valli hafði hins vegar það
plan eitt að hlaupa hratt. Síðan
færði hann sig í hjólreiðar og þá
voru líka valdar langar vega-
lengdir og farið út í hvernig
veðri sem var.
Valli fann hana Boggu sína
snemma og hófu þau búskap um
tvítugt. Þau eignuðust börnin
sín þrjú og barnabarn og
bjuggu alla tíð í Þorlákshöfn.
Þau voru mjög samrýnd og ann-
að þeirra sjaldnast nefnt án
þess að nafn hins fylgdi með.
Okkur bekkjarsystkinunum
fannst alltaf gaman að hitta
Valla, hvort sem var á förnum
vegi eða í hópi gamalla bekkjar-
félaga.
Hann hafði afar þægilega
nærveru, húmor og alltaf gam-
an að ræða við um heima og
geima. Í okkar hóp er höggvið
skarð sem ekki verður fyllt,
hans verður sárt saknað.
Að leiðarlokum kveðjum við
góðan vin og þökkum allar sam-
verustundirnar. Minningar um
góðan mann ylja. Við viljum
senda innilegar samúðarkveðjur
til Boggu og fjölskyldu. Einnig
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur til foreldra hans, systra
og fjölskyldna þeirra.
Fyrir hönd bekkjarsystkina
úr árgangi 1966,
Björgvin Jón Bjarnason.
Hann var fyrsti maðurinn
sem ég heilsaði þegar ég mætti
til starfa sem ungur fiskeldis-
nemi hér í Þorlákshöfn árið
1988. Með því handabandi hófst
samleið og samstarf okkar
Valdimars, samstarf sem hélst
til hinsta dags, með fárra ára
hléi vegna gjaldþrota og kreppu
í fiskeldisbransanum.
Á þetta samstarf bar aldrei
skugga, enda var hann með ein-
dæmum úrræðagóður, bóngóð-
ur, ljúfur í samskiptum og sam-
viskusamur. Það var því engin
tilviljun þegar fiskeldisstöðin
Ísþór var endurreist árið 2009
að nafn Valla kom fyrst upp í
hugann þegar kom að manna-
ráðningum. Hann var maðurinn
sem gott var að hafa sér við hlið
í amstri dagsins og fyrstur til
að mæta á vettvang ef það var
eitthvert „bras og vesen“. Það
voru einmitt orð sem við gripum
oft til að gamni okkar þegar
hlutirnir gengu ekki alveg að
óskum; að fiskeldi væri bara
óttalegt bras og vesen!
En örlögin höguðu því þannig
að í fiskeldi varð okkar sameig-
inlegi vettvangur í áratugi og
ófáar stundirnar sem við stóð-
um tveir við bólusetningarvél-
ina og ræddum saman um
heima og geima. Það var gef-
andi, því Valli var vel að sér um
marga hluti og viðræðugóður.
Við fórum líka í ógleyman-
legar ferðir á fiskeldissýningar í
Noregi, dvöldum þá saman allan
sólarhringinn og þá var sko
ekkert bras og vesen. Þessar
minningar eru nú einstaklega
dýrmætar.
Valli var áhugamaður um
hjólreiðar og útivist og sinnti
því áhugamáli alla tíð. Fyrst og
fremst var hann þó fjölskyldu-
maður og duldist það engum
sem þekkti hann að Bogga og
börnin þeirra, barnabarnið, for-
eldrar hans og systur voru það
fólk sem stóð hjarta hans næst.
Mikill harmur er nú kveðinn að
þessari samheldnu fjölskyldu,
auk vina, vinnufélaga og sam-
ferðafólks í bænum okkar.
Ég þakka Valla Bjarna far-
sæla samfylgd og trygga vin-
áttu frá fyrstu kynnum og við
vinnufélagarnir í fiskeldisstöð-
inni Ísþór sendum fjölskyldunni
allri innilegar samúðarkveðjur.
Sigurður Örn.
Valdimar
Bjarnason
✝ Reynir Guð-bjartsson
fæddist í Sælings-
dal í Dölum 21.
október árið 1934.
Hann lést á Dval-
arheimilinu
Barmahlíð á
Reykhólum 17.
október 2019.
Foreldrar hans
voru Guðbjartur
Jónas Jóhannsson
og Karítas Hannesdóttir.
Reynir var næstelstur af átta
systkinum.
eiga þrjá syni. 5) Bjarka,
sambýliskona Þórunn Elva
Þórðardóttir. Alls eru afkom-
endurnir 32.
Reynir og Helga Björg hófu
búskap á Kjarlaksvöllum og
ráku þar sauðfjárbú. Auk bú-
starfanna stundaði Reynir ým-
is störf, var mjólkurbílstjóri,
skólabílstjóri, ökukennari og
rak eigið vélaverkstæði og
saumastofuna Karítas. Einnig
gegndi hann trúnaðarstörfum
fyrir Kaupfélag Saurbæinga
Skriðulandi og var sláturhús-
stjóri í nokkur ár.
Útför Reynis fer fram frá
Staðarhólskirkju í dag, 2. nóv-
ember 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Reynir giftist
20. maí 1956
Helgu Björgu Sig-
urðardóttur frá
Kjarlaksvöllum í
Dölum. Þau eign-
uðust fimm börn:
1) Úlfar Rúnar,
maki Svanborg
Einarsdóttir, þau
eiga tvo syni. 2)
Sigurð, hann á
tvo syni, 3) Þröst,
sem á tvo syni og tvær dæt-
ur. 4) Hugrúnu, maki Guð-
mundur Gunnarsson, þau
Elsku bróðir minn, Reynir
Guðbjartsson, er dáinn. Hann
lést 17. október 2019, fjórum dög-
um fyrir áttatíu og fimm ára af-
mælið sitt. Ég er svo glöð að hafa
getað heimsótt hann og náð hon-
um svo skýrum, ekkert rugl, bara
gleði.
Nokkrar minningar um þig og
mig, til dæmis kom það í þinn
hlut að passa mig, þú átta árum
eldri. Þú varst góður félagi.
Fermingardaginn minn giftist þú
fallega klettinum þínum Helgu
Björgu og frumburðurinn ykkar
var skírður. Á Kjarlaksvöllum
þar sem þú bjóst lengst af ævi
þinnar var heimavistarskóli.
Tengdamóðir þín var bæði skóla-
stjóri og kennari. Barnahópi
skipt aldurstengt. Eitt sinn er þú
sóttir mig til dvalar, við þurftum
að vaða yfir á. Við vorum að
leggja af stað yfir ána, þá allt í
einu birtist svakalega skær og
hnöttótt birta svo stutt frá okkur,
við spurðum okkur: sástu þetta?
Sástu þetta? Þetta fyrirbæri stóð
yfir kannski í eina mínútu. Er við
sögðum frá þessu trúði okkur
enginn. Síðar töldu einhverjir
spekingar að þetta hefði verið
loftsteinn.
Þú bæði bóndi og ökukennari.
Allt lék í höndunum á þér. Þú
gerðir ýmislegt um ævina en
fyrst og fremst varstu góður eig-
inmaður, faðir, afi, bróðir og vin-
ur og ráðagóður leiðeinandi. Í
seinni tíð þurftir þú oft að leggj-
ast á sjúkrahús, ýmislegt kom
upp, oftast nær náðir þú ótrúlega
vel heilsu en hefur nú kvatt okk-
ur. Þú fékkst að kveðja í svefni,
elsku bróðir minn. Takk fyrir líf-
ið. Hvíldu í friði. Þessi kveðja er
frá systur þinni Svanhildi. Ég
vona að þú takir á móti mér þegar
ég kem og þú passir mig og leið-
beinir.
Svanhildur Guðbjartsdóttir.
Reynir Guðbjartsson