Fréttablaðið - 28.12.2019, Side 66

ÞAÐ VAR ÁRSHÁTÍÐ
HÚSMÆÐRASKÓLANS Á
LAUGARVATNI OG MIKIÐ
KVENNAVAL Á ÞESSU
BALLI. ÉG VAR EKKI FYRR
SESTUR EN ÉG SÁ UNGA
DÖMU VIÐ BORÐ NÁLÆGT
MÉR OG ÉG VISSI SAM-
STUNDIS AÐ ÞETTA MUNDI
VERÐA KONAN MÍN.
Ljúfir orgeltónar berast til okkar Ernis ljósmyndara er við stígum út úr bíl að Forsæti í Flóa. Þar standa húsin þétt en við göngum á hljóðið. Í galleríinu Tré
og list hittum við fyrst fyrir Berg-
þóru Guðbergsdóttur húsfreyju. Það
er maður hennar, Ólafur Sigurjóns-
son, sem er að spila á eigið pípuorg-
el í afmörkuðu rými innst í húsinu.
Þar er orgelstofan með fimm hljóð-
færum. Hún var vígð með viðhöfn
fyrr á þessu ári, að sögn Bergþóru.
„Ég reyni að æfa mig á hverjum
degi. Þetta er gamla orgelið úr
Landakirkju sem var þar fyrir gos,“
útskýrir Ólafur þegar hann hefur
lokið leik sínum. Hann segir þetta
tilkomumikla hljóðfæri hafa árum
saman verið í bílskúrsenda hjá
honum, þar hafi hann líka spilað á
það. „Við opnuðum galleríið 2007
og það var orðin sterk löngun hjá
mér að fá orgelið hingað inn, svo
við ákváðum að stækka húsið með
viðbyggingu sem væri helguð tón-
listinni.“
Ólafur neitar því ekki að f lutn-
ingur og uppsetning hljóðfærisins
hafi tekið á. „Bara pípurnar eru
1.033, stórar og smáar. En ég reif
orgelið niður og varð að gjöra svo
vel að setja það upp aftur. Það var
auðvitað í annað sinn því ég fór með
tveimur bræðrum mínum og einum
frænda til Eyja með Herjólfi að
sækja það í nóvember 1977, í alveg
kolbrjáluðu veðri. Við rifum orgelið
niður á einum og hálfum sólarhring,
sváfum mjög lítið, vorum aðþrengd-
ir með tíma því Herjólfur gekk ekki
daglega.“
Áður segir hann tvo menn hafa
komið frá verksmiðjunni til Eyja
og dæmt hljóðfærið þannig að ekki
svaraði kostnaði að gera við það svo
ákveðið hafi verið að kaupa nýtt
í Landakirkju. Hann hafi þekkt
orgelið eftir að hafa spilað á það í
nokkrum athöfnum í Eyjum eftir
gos. „Ég bauð 500 þúsund og því
boði var tekið.“
Býst hann við að Eyjamenn sjái
eftir því nú?
„Ég veit það ekki. Það hafa komið
gestir hingað sem tárfella þegar þeir
sjá gamla hljóðfærið sem þeir voru
skírðir og fermdir og giftir við. En
orgelið fór þó ekki fyrir björg.“
Smíðað og spilað
Ásamt því að vera byggingarmeist-
ari í fullri vinnu kveðst Ólafur hafa
verið organisti og kórstjóri í hjá-
verkum nánast alla ævi. „Ég spilaði
hér í Villingaholti, eitt ár á Selfossi
og þó nokkur ár í Hveragerði, eitt ár
í Skálholtsdómkirkju og svo í for-
föllum um allt héraðið og í Eyjum.
Á sumrin var ég flestar helgar bund-
inn yfir að spila við jarðarfarir hér
í sýslunni á laugardögum. Það voru
ekkert margir sem vildu fyrirvara-
lítið spila við stórar jarðarfarir.
Vissulega gat það verið erfitt og
átakanlegt en það veitti mér ánægju
að gera þetta fyrir fólk.“
Hvernig fór saman að vera smiður
og organisti? Varstu ekki stöðugt
hræddur um að skaða puttana?
„Ég ber náttúrlega virðingu fyrir
vélum en ég er svo heppinn að
hafa alla fingur heila. Auðvitað gat
verið erfitt að vera í steypuvinnu
allan föstudaginn og fara svo beint
að spila í tveimur jarðarförum og
brúðkaupi á laugardegi og messu á
sunnudegi.“
Bergþóra skýtur því inn í að hann
Ólafur sé rosalegur orkubolti.
„Plúsinn var að þetta voru svo
ólík störf,“ segir maður hennar.
„Ég stjórnaði Karlakór Selfoss í tíu
ár og þegar ég var búinn að vera í
smíði allan liðlangan daginn gat
ég hent mér í sturtu, sofnað smá
stund, horft á veðurfréttir og farið
svo á Selfoss, þá var eins og byrjaði
nýr dagur. Andinn var svo góður í
kórnum og það var svo gaman að ég
kom minna þreyttur heim en þegar
ég fór. Ég þurfti heldur ekki að hafa
áhyggjur af því að eiga ekki hreina
skyrtu í skápnum, nærföt eða sokka
eða fá ekki mat á réttum tíma. Mitt
starf var að hálfu leyti starf konunn-
ar minnar líka, í raun og veru. Við
Orgelið fór
þó ekki
fyrir björg
Hjónin Ólafur Sigurjónsson og Bergþóra
Guðbergsdóttir í Forsæti í Flóa eiga saman
farsæl fimmtíu ár að baki. Meðal verkefna
þeirra er gallerí sem þau nefna Tré og list.
Orgelstofan er þar nýjasta viðbótin.
Ólafur og Bergþóra eiga um fimmtíu ára samleið að baki og hjálpast að við safnvörsluna í Tré og list. FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
Verkstæðishorn
til minningar
um Sigurjón
Kristjánsson,
föður Ólafs.
Næstar eru
hinar nettu
spunavélar sem
náðu miklum
vinsældum.
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
2 8 . D E S E M B E R 2 0 1 9 L A U G A R D A G U R26 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð