Gríma - 01.11.1929, Síða 60

40
HAFMAÐUR HEFNIR SÍN
viðbúinn að ráðast á ófreskjuna, ef hún sýndi fjand-
skap af sér, en að öðrum kosti ætlaði hann að láta
hana í friði fara. Allt 1 einu datt logandi skar af
Ijósinu niður á gólfið, rétt við fótinn á hafmannin-
inum; hrökk hann við og sneri við það út úr bað-
stofunni og fram göngin. f baðstofunni voru þrír
karlmenn, sem stunduðu sjó, ásamt bónda og fóru
þeir allir út með honum til þess að grennslast eftir,
hvað um hafmanninn yrði. Bærinn stóð á sjávar-
bakka og sáu þeir á eftir honum ofan í fjöruna.
Einn þeirra félaga hafði hlaðna selabyssu og vildi
skjóta á eftir hafmanninum, en bóndi bannaði það
harðlega, sagði sem svo, að þeir mættu þakka guði
fyrir að ekki hafði verið á þá ráðizt í baðstofunni;
»efast eg einnig um, að skot vinni á húð hans eða
hvelju, svo þykk sem hún sýnist, og þó svo væri, tel
eg það ólánsverk að bana slíkri skepnu, að nauð-
synjalausu«. »Engum verður þetta að bana«, sagði
sá, sem byssuna hafði og hleypti af skotinu út í
buskann. »Það má vel vera«, svaraði bóndi, »en
engum verður það að liði og sízt þér«. Sneru þeir
við það inn og lokuðu bænum rammlega.
Daginn eftir var gott sjóveður og reri bóndi með
menn sína. Þegar maður sá, er skotinu hafði hleypt
úr byssunni kvöldinu áður, var að draga færi sitt
inn, varð það snögglega svo þungt, að hann mátti
hafa sig allan við; spyrnti hann í borðstokkinn til
þess að neyta sín betur, en þá skrikaði honum fótur
og í sama bili steyptist hann út úr bátnum. Sáu fé-
lagar hans boðaföll mikil fyrir framan stefnið, en
manninum skaut ekki upp aftur. Það var trú manna,
að hafmaðurinn hefði banað honum til hefnda fyrir
skotið.