Gríma - 01.11.1929, Blaðsíða 49

HAMFARA-SAGA ÁSRÚNAR FINNSKU
29
að drepa þann mann, sem aldrei hefur gert mér
nema gott eitt«. »Þá veizt þú, hvað við liggur«,
mælti kerling og varð illileg; »sýnir þú mér litla
dótturást, er þú villt að mannfjandi sá drepi mig,
áður en eg kem honum fyrir kattarnef«. Ásrún hörf-
ar þá út úr kofanum, en Þorsteinn felur sig í einu
horni. Hann sér þá hvar öxi ein liggur, tekur hana
og snarast að kerlingu og heggur af henni hausinn,
gengur síðan út úr kofanum og er Ásrún þá að fara
í haminn. Hún hefur sig þá til flugs, en Þorsteinn
nær í hana, sem fyr. Halda þau þannig til íslands
aftur og lenda í hlaðvarpanum á heimili Þorsteins.
Hún fer þá úr hamnum og segir við Þorstein: »Því
fórstu með mér til Finnlands?« »Af því að eg vildi
grennslast eftir högum þínum«, svarar hann, »eða
því vildi móðir þín láta drepa mig?« »Móðir mín«,
segir Ásrún, »var hin mesta galdra-norn, sem til var
á Finnlandi og notaði galdur sinn til ills eins. Ilún
kenndi mér og galdur, en eigi var hann mér svo
geðfeldur sem henni. Hana hafði dreymt, að þú ætt-
ir að verða henni að bana, og þessvegna vildi hún
að eg dræpi þig«. »Villtu fyrirgefa mér eitt, sem eg
hef gert á hluta þinn?« segir Þorsteinn. »Það skal
eg gera«, segir Ásrún, »því að varla muntu hafa
gert það á hluta minn, sem eg get eigi fyrirgefið
þér«. »Eg drap móður þína«, mælti Þorsteinn. »Víst
mun eg fyrirgefa þér það«, mælti Ásrún, »því að
þótt hún væri móðir mín, þá átti eg henni fátt gott
upp að unna, og frekar villdi eg að þú yrðir henni
að bana, en að eg yrði að drepa þig, því að frá því
fyrsta, er eg leit þig, hef eg borið ástarhug til þín«.
Er ekki að orðlengja það, að þau hétu hvort öðru
tryggðum þarna, Þorsteinn og Ásrún finnska.