Gríma - 01.11.1929, Blaðsíða 71

LOÐINKINNA TKÖLLKONA 61
Hoppaðu ofan af hesti,
Helga, borin presti.
Fús var þig að finna
fjölvís Loðinkinna.
Ljúft mun honum Lappa
lipurt þér að klappa.
Beint til býla sinna
ber þig Loðinkinna.
Svo tók hún hana undir annan handarkrika sinn,
en klárinn undir hinn. Var sem hún héldi á tveimur
fífuvetlingum. Helga bað hana þá vægðar, sem bezt
hún kunni, en það var árangurslaust. »Hef eg«, seg-
ir skessa, »aldrei látið það laust aftur, sem eg hef
einu sinni náð í, og svo mun enn fara«. Gengur hún
svo um hríð, og stikar heldur stórum. Loks koma
þær að hamrabelti; gengur skessa meðfram því, unz
hún kemur að afarstórum helli, og fer þar inn. Eld-
ur logar á skíðum í hellinum, en jötunn situr við
eldinn, stór og illilegur. Tröllskessan heilsar hon-
um og kallar hann Lappa sinn, og segist færa hon-
um brúðarefni. Jötuninn verður glaður við það og
skrumskælir sig allan í framan. Sýndist Helgu hann
hinn ógurlegasti og lítt kyssilegur. Vill hann nú láta
vel að Helgu og leggur loppuna um mitti hennar. En
í því rekur hann upp skræk mikinn. Móðir hans
spyr hann, hvað slíku valdi, en hann kveðst hafa
brennt sig á glóanda á hálsi hennar. Þá tekur Heiga
eftir því, að hún hefir gullfesti langa um hálsinn og
við hana hékk gullkross, er náði niður að beltisstað;
hafði móðir hennar gefið henni hann að tannfé. Sér
hún nú, að krossinn einn muni geta orðið sér að liði
hjá þessu illþýði, og að minnsta kosti varið sig fyr-
ir áleitni jötunsins, ef hún léti krossinn eigi af
Qrlma 1
4