Gríma - 01.11.1929, Blaðsíða 54

34 TILBÉIU
en kvölds og morguns lagðist tilberinn á búrglugga
kerlingar og bablaði: »Fullur beli, móa«. Svo spýtti
hann mjólkurgusunni ofan í fötuna. Kerling var nú
í sjöunda himni, þegar svona vel hafði til tekizt.
Nágrannakonunni fór nú ekki að lítast á nyt bú-
smalans hjá sér; þetta var sama sem engin mjólk,
sem hún fékk, og fór að verða þröngt í búi hjá
henni, sem von var. Kom hún að máli við bónda
sinn og sagði, að þetta gæti ekki verið einleikið;
nú skyldi hann fylgja kúnum og ánum einn dag í
haganum til þess að komast fyrir, hvort nytinni væri
ekki stolið á einhvern hátt. Bóndi féllst á þetta og
fylgdi búsmalanum í hagann og varð einskis var lengi
dags, en um miðaftansbil sótti hann svo mikill svefn,
að hann vallt út af og svaf lengi. Þegar hann vaknaði
aftur, var sín skepnan í hverri áttinni, hann átti i
mesta basli með að koma þeim á stöðul og þegar
farið var að mjólka, var nytin sama sem engin.
Bónda þótti súrt í broti og hét því að gæta sín bet-
ur næsta dag; en það fór alveg á sömu leið, hann
gat ekki varizt svefni og allar skepnur voru þurrar
um kvöldið. Leitaði nú bóndi ráða konu sinnar og
þóttist hún vita, að hér væri eitthvað óhreint að
verki, svo að þriðja morguninn kom hún með lítinn
náttúrustein, sem hún átti, og festi hann í bandi um
háls manni sínum. »Stein þenna gaf mér móðir
mín«, mælti hún, »og hefur hann þá náttúru, að
hann varnar hverjum svefns, sem hefur hann við
brjóst sér«. Fór bóndi síðan út í hagann, eins og
dagana á undan og sótti hann nú enginn svefn.
Samt lagðist hann þar á milli þúfna, er leið á dag-
inn og lézt sofna, en hafði gát á búsmalanum. Eftir
miðaftan kom styggð að hópnum,ærnarfóru að blása