Gríma - 01.11.1929, Blaðsíða 42

22 FRÁ SÉRA JóNI GRAMÚNK
ætti að skammta í dag. »Ertu búin að flóa mjólk-
ina?« spurði prestur. Hún kvað nei við því. »Held-
urðu að það komi gellir núna?« spurði prestur. »Eg
get ekki sagt um það, fyr en eg er búin að flóa«,
svaraði hún. »Gerðu mér aðvart«, sagði prestur, »ef
gellir kemur; þú þarft ekki annað en láta mig sjá
þig gegnum stólsgluggann, og taktu svo eftir,
hvernig þú heyrir mig haga orðum í ræðunni«.
Prestur gekk í kirkju, en gellir kom hjá ráðskon-
unni. Gekk hún út að kirkju og heyrði að prestur
var kominn upp í stólinn; fór hún þá upp á kirkju-
garðsvegginn gagnvart stólglugganum og stóð þar
stundarkorn. Prestur kom auga á hana og byrjaði
hárri röddu nýja setningu í ræðu sinni: »Hvað eig-
um vér þá hér til að segja, elskuleg guðs börn, um
athæfi veraldarinnar? Og látum hana gera graut úr
því öllu saman«. Bústýra hagnýtti sér þessa úrlausn,
gerði graut úr gellinum og allt fór vel.
Sumir segja, að séra Jón grámúnkur hafi þótt
mjög íburðarmikill af líkingum í ræðum sínum, svo
sem þá er hann sagði: »Undarlegt er það, hvernig
guð fer með sín börn í þessu lífi. Hann fer líkt með
þau eins og konurnar fara með mjólkina; hann tek-
ur þau og dembir þeim í strokk mótlætisins og skek-
ur þau þar með bullu hörmungarinnar, þar til er
sál og líkami aðskiljast. Þá tekur hann smjörið, —
það kalla eg sálina, — og lætur á sína himnesku
smjörhyllu, það er: í eilífa gleði. Svo tekur hann
mjólkina, — hana kalla eg líkamann, — og lætur í
pottinn, það er: í gröfina«.
Annars þótti séra Jón oft komast furðuvel frá
líkingum sínum.