Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1999, Side 7

Carl í skjóli trjánna í Hraunborginni. Hlín var í garðyrkjuskóla í Englandi og rak um árabil
ræktunarstöð í Laugardal. Þarna er hún með fangið
fullt af laukum sem þau rækta margar tegundir af.
Bárðarson, skipaskoðunarstjóri og
ljósmyndari, sem margir þekkja og
býr héma hinum megin við girðing-
una,” segir Carl.
“Við Hjálmar fórum í laugardags-
bíltúra að horfa í kringum okkur og
leist fljótlega best á þetta svæði.
Hjálmar var ríkisstarfsmaður sem
kannaði leiðina til að sækja um lóðir
til jarðeigna ríkisins. Ég fékk fyrst lóð
hinum megin við götuna, en Hannes
Davíðsson sagði það eina staðinn sem
Reykvíkingar hefðu fyrir berjatínslu,
svo að ég missti af þeirri lóð en tókst
að fá þessa í staðinn.
Hraunborgin var geysileg
viðbrigði frá Laugardalnum. Hér var
ekki stingandi strá og ekkert grænt
nema mosinn. Ég byrjaði á að planta
út 7 þúsund trjám og “stiklingum”
áður en ég byrjaði á húsinu, svo að
Hlín gæti fest rætur. Hér hefur allt
vaxið svo vel, að ég hef orðið að
höggva niður 15 metra tré til að lofta
út.”
Carl hefur sannarlega skapað skjól
fyrir Hlín sína.
“Að finna Hlín var mesta
gæfuspor mitt í lífinu,” segir Carl. “Ég
sá hana fyrst á Þingvöllum á íslend-
ingadaginn, eina skiptið sem þjóð-
hátíð Vestur-íslendinga var haldin á
íslandi, og þekkti hana í mörg ár áður
en við giftumst. Að hafa séð hana
1940 og giftast henni ekki fyrr en 3.
des. 1944 - kalla ég mörg ár.”
Orð Carls eru hlý og umvefjandi
þegar hann talar við konuna sína sem
er Parkinsonsjúklingur. Hlín minnirá
lífsglaða, unga stúlku þar sem hún
reikar á milli trjánna í Hraunborginni.
Brosandi kemur hún inn til að segja,
að það sé 40 stiga hiti úti í gróðurhúsi.
“Hér þurfum við ekki á Kananeyja-
dvöl að halda,” segir Carl.
Hugarþelið sem Hlín og Carl bera
til gróðursins sýnir vel upprunann.
Þeir sem alast upp í skjóli trjánna eiga
erfitt með að búa á berangri.
Æska vestanhafs - íslensk
fullorðinsár
Faðir minn Thorarinn Isfeld Jensen
Brand varð að stytta nafnið sitt í Thor
Brand vestanhafs, svo að bréf til hans
frá Islandi glötuðust ekki í pósti.
Pabbi flulti frá Eskifirði til Kanada
1911, ætlaði að vera í 3 ár, en árin urðu
26. Hann var búfræðingur og tré-
smíðameistari sem byggði mörg hús
vestanhafs. Móðir mín Elísabet
Bjarnason var fædd og uppalin vest-
anhafs, aðallega við Manitobavatn,
með trjárisa að baki og vatnsflötinn
að framan.
Ég á kort Kanadíska landmælinga-
félagsins af Bjarnason-eyju á Mani-
tobavatni sem kennd er við afa minn,
Helga Bjarnason. Mamma kenndi
börnum margra þjóðarbrota og fékk
ákúrur fyrir að kenna á móðurmálinu,
íslensku.
Foreldrar mínir fluttu til Islands á
kreppuárunum og pabbi var þjóð-
garðsvörður á Þingvöllum í 13 ár.
Æviminningar þeirra skráðar af Vil-
hjálmi Vilhjálmssyni í bókinni “Heim
til íslands” sem kom út 1967.
Ég var 5-6 ára þegar ég elti
mömmu og systur hennar, sem báðar
voru með byssu til að skjóta í matinn,
en Bjarnason-eyja er geysistór og
mikil matarkista. Atta ára var ég
sendur í sveit frá Winnipeg til bæjar-
ins Mozart í 400 mílna fjarlægð.
Lestin stoppaði á mörgum stöðum, en
ég var vakandi forvitinn og horfði
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
7