Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1999, Qupperneq 51

Hópurinn eftir vel heppnaða sýningu og fleiri þó.
Trúðaskóli
Halaleikhópsins
Veröld
vorsins
Vermandi er vorið
vefur gullnum tónum
lífgrös, lömb og blóm.
Léttist líka sporið,
lóukvak í mónum.
Allt fær annan róm.
Held ég út í haga
horfna vini að finna,
lambagrös og lyng.
í brjósti bærist saga
bernskudaga minna,
um þá sæll ég syng.
Ungur drengur átti
yndi mest á vorin,
önnin ærnust þá.
Gleðin merla mátti,
mörg þó yrðu sporin
oft við ærnar þá.
Ört á ævi líður,
yndis þó ég leita
enn um ylhlýtt vor.
Ellin aðeins bíður,
ekkert mun því breyta.
Þyngjast þreyttum spor.
Helgi Seljan.
hálfa öld búið í afar erfíðu hjónabandi.
Prestur sagðist hafa spurt þá öldruðu
hvort hún hefði aldrei hugleitt skilnað.
Þá sagði sú aldraða með alvöruþunga:
“Nei, aldrei nokkum tímann”, en bætti
svo við, “en ég skal segja þér prestur
minn að mér datt morð oft í hug.”
+++
Tvær vinkonur voru úti í garði
annarrar og horfðu á nágrannakonuna
hengja upp þvott á snúru. Þær vom
að tala um meint framhjáhald eigin-
manns heimakonunnar og vinkonan
spurði: “Afhverjuertusvonavissum
að hann haldi framhjá þér og það með
nágrannakonunni?” “Jú, sjáðu nú til,
þama er hún nú einmitt að hengja upp
skyrtuna mannsins míns.”
Enn heldur Halaleikhópurinn sínu
striki og sýnir nú ærslaleikinn
Trúðaskólann í Halaleikhúsinu að
Hátúni 12. Trúðaskólinn er útfærsla
ensks leikhússmanns á vinsælu
samnefndu barnaleikriti. Dótturdóttir
mín sem fór með mér á frumsýning-
una var afar hrifin og hefur óspör
verið að minna mig á hin og þessi
atriði sem henni þóttu hreint yndislega
skemmtileg.
Leikstjóri er Elfar Logi Hannesson
og hefur hann greinilega unnið vel
með annars góðan efnivið, heimur
trúðsins allvel ýktur og framganga
leikara í góðum takt við ærslin og
þennan undarlega heim sem hrærst er
í. Hlutverkin eru 5 og því sannarlega
mikið lagt á hvem og einn, áhersla
lögð jafnhliða á góða framsögn og
skýra svo og tilþrif öll sem trúða er
vani. En innan um öll lætin á sviðinu
þar sem aldrei er að finna dauðan
punkt né vandræðafát er svo textinn
kryddaður ýmiss konar orðaleikjum
og orðasamböndum sem kátínu vekja.
Leikendur fóru hver öðrum betur með
sín hlutverk, ég náði hverju orði og
þó höfðað væri til hinna yngstu
áhorfenda sem sannarlega voru vel
með á nótunum þá hafði ég ærið
gaman að ýmsu og ekki síst hinni
bráðskemmtilegu orðnotkun og
orðatiltækjum um leið.
Leikendur voru með af lífi og sál
og á kostum fóru þau oft á tíðum.
Kolbrún Dögg Kristjánsdóttir sem
prófessor Blettaskarpur var einstak-
lega ágæt í leik sínum og túlkun allri,
leikandi karlmann afar sannfærandi
og framsögn hreinlega óaðfinnanleg.
Sömuleiðis þótti mér Guðný Alda
Einarsdóttir sem Bólatilþrifamikil og
túlkandi sinn trúð einkar vel. Sama
má í raun segja um Sigríði Geirsdóttur
sem Lævís, Jón Þór Olafsson sem
Belg og Höllu Lúthersdóttur sem
Dropa, skiluðu sínu vel til áhorfenda
og sýndu góð leikræn tilþrif.
Sá sem hefur lengi í áhugaleik-
félagi starfað, eins og undirritaður,
veit hvílík vinna og fyrirhöfn liggur
hér að baki og þar koma ekki aðeins
leikendur við sögu heldur mikill íjöldi
fólks sem á einn eða annan hátt leggur
lið, lið sem í raun gerir leiksýningu
að leiksýningu, gerir ekki síður oft
gæfumuninn í útkomunni. I leikskrá
eru mörg nöfn slíkra liðveitenda í svo
margri grein og við lauslega talningu
sýnist mér þau nálgast þrjá tugi.
Megi Trúðaskólinn vori vermdur
njóta hylli og velgengni. Halaleik-
hópurinn heldur svo sannarlega merki
Þalíu hátt á lofti. Hugheilar þakkir
með árnaðaróskum.
H.S.
fréttabréf öryrkjabandalagsins
51