Spássían - 2012, Blaðsíða 17

17
og þeir hafa annars verið að gera,
heldur eru þeir með annars konar
verkefni sem hægt er að hlaupa
í. Svona er þetta, hver hefur sína
rútínu og sinn drifkraft, og það er
líka persónubundið hvað maður þarf
mikla þögn og einbeitingu. Sjálf þarf
ég stundum að fara upp í sveit og
loka mig algjörlega af, en sumt get
ég hins vegar vel unnið fyrir framan
sjónvarpið.“
Skapi næst
Misjafnt
hversu ört
en í bráðagleði
er mér tamast
að svipta af mér spjörum
sniðganga húsið mitt
og hlaupa upp um hálsinn
á jöklinum.
(Blálogaland, 10)
FAÐMLÖG OG LÍKAMAR
Fyrsta ljóðabók Sigurbjargar,
Blálogaland, hefst á faðmlagi við
jökul og hún segist ekki geta neitað
því að sumir textarnir hennar séu
líkamlegir. „Einhvern tíma þegar
ég átti að lýsa bókunum mínum, og
fannst þær svo ólíkar að það væri
enginn vegur, þá held ég að ég hafi
sagt eitthvað á þá leið að fyrsta
bókin hafi einmitt verið faðmlag við
landið, Hnattfl ug faðmi allan heiminn,
Túlípanafallhlífar faðmi skrokkinn og
Sólar saga faðmi borgina. Og ef
til vill fjalla þá Blysfarir um það að
faðma einhvern annan. Sagan sem
ég var að klára núna, Stekk, fjallar
hins vegar um það hvort maður geti
losnað við það að vera í líkamanum.
Hvort maður geti kúplað hann frá.
Þannig að kannski er ég beinlínis
með líkamleikann á heilanum, já! En
svo er hægt að ofnota líkamann og
ofgera fókusnum á hann; það er til
heill kvikmyndaiðnaður sem byggir á
því að gera eingöngu út á líkamleika,
og þar er voða lítið annað að baki.
Ég er hins vegar meira að fjalla um
hvernig maður upplifi r lífi ð í gegnum
líkamann. Við búum í líkamanum,
hann er allt sem við erum. Það er
erfi tt að skilja hann frá. En kannski
er rökrétt að spá í það hvað gerist
ef líkaminn er ekki með, ef hann er
meiddur eða tilfi nningalaus. Stekk
fjallar um konu sem hefur þessa
skrítnu hugmynd um að líkaminn sé
gagnslaus og ákveður að setja hann
í straff. Af ýmsum sökum er hún búin
að fá sig fullsadda af þessum skrokki
sem hefur ekki hjálpað til við neitt, en
hún er meðvituð um það að líkaminn
er hluti af henni. Hún vill refsa sjálfri
sér með því að klippa á tengsl sín
við líkamann, hún hafnar honum
meðvitað og af eigin hvötum; það
er hin fullkomna sjálfsstjórn, stjórn
á eigin örlögum, að hennar viti. Svo
getur maður haft sínar skoðanir á því
hvort það sé skynsamlegt eða hvort
yfi rleitt sé hægt að stjórna örlögum
sínum.“
Verk Sigurbjargar einkennast
mörg af þessum pælingum um tengsl
okkar við líkamann en ekki síður um
tengsl líkamans við umhverfi ð og
aðra. Sólar saga fjallar um konu sem
verður fyrir ofbeldi og hvort eða
hvernig hægt sé að komast yfi r það,
í Blysförum er eyðandi sambandi við
fíkil lýst en í Brúður hafa undarleg
viðmið samfélagsins sín áhrif á
sambönd fólks. Það er að minnsta
kosti ein leiðin til að lesa Brúður,
samsinnir Sigurbjörg; sem ádeilu
á yfi rborðskennt umstangið sem
fylgir gjarnan brúðkaupum. „Ég veit
samt um fólk sem hefur gefi ð hana
í brúðargjafi r. Mér fi nnst það alveg
magnað og svolítið klárt. Þeir þekkja
væntanlega sitt fólk og hvað má. Og
í bókinni eru líka vissulega rómantísk
móment inn á milli, þótt það sé ekki
endilega alltaf kossinn í lokin. Ég er
heldur alls ekki að setja neitt út á
það að fólk játi hvort öðru ást sína,
þvert á móti, en sirkusinn verður oft
svo mikill að það er næstum eins
og inntakið, þetta fallega, drukkni.
Ég hef alltaf fyrirvara gagnvart
því þegar öllu er tjaldað til, það
er dálítið spes. Því svo þarf líka
að huga að hversdagsmatnum á
mánudegi, þá er ekki lengur öll þessi
hátíðarstemning og hvað, vantar þá
alla blossandi ástina, hamingjuna
og innlifunina? Ekkert endilega
Ef menn eru ekki sammála því að hér eigi
að vera kerfi sem úthluti listamönnum
launum þá ættu þeir að fara vandlega yfi r
kostina og gallana og leggja til hvað skuli
frekar gera, en ekki hrópa reglulega upp
að þetta sé nú allt of mikið og þessi eða
hinn eigi ekki að fá.