Íþróttablaðið - 01.12.1948, Blaðsíða 61

ÍÞRÓTT ABL AÐIÐ
51
Aldrei hef ég þoraS að hafa slíkar
torfærur í göngubrautum, sem ég hefi
lagt hér, þótt hægt sé að koma þeim við
sumstaðar t. d. í hraununum á Hellis-
heiði eða í Svínahrauni. En ég býst við
að við verðum þó áð kappkosta að gera
brautirnar hér ósléttari en venja liefir
verið.
Göngubrautirnar í St. Moritz lágu að
sjálfsögðu sumstaðar um skóglaust slétt-
lendi i dalbotninum. En allsstaðar var
snjórinn svo mikill, að þær mynduðu
djúpar traðir. Þurfti og að gera sérstak-
ar traðir fyrir skíðastafina. Þeim var
þó sleppt þar sem brautin lá niður í
móti og mátti það því heita ógerningur
að ganga brautina í öfuga átt á slíkum
stöðum. Brautirnar voru merktar með
smáflöggum, sem stungið var í snjóinn,
þannig að göngumaðurin hafði ]íau alit-
af á hægri liönd, er liann gekk brautina
í rétta stefnu. Sumsstaðar var alllangt
á milli flagganna en það kom ekki að
sök, því að ástæðulaust var að viilast
út úr hinum djúpu tröðum. Hér heima
þurftum við jafnan að merkja göngu-
brautirnar miklu betur, þvi að hér
verða skíðaslóðarnir ekki eins djúpar
og mikiu meiri hætta er á að bæði slóð-
ina og merkin fenni.
Ailvíða voru brautirnar krókóttar og
lágu þröngt í skóginum, en stundum
slúttu trjágreinar niður, svo að maður
varð að beygja sig undir þær.
Við Hermann vorum sammála um
það, að þessar brautir krefðust meiri
fjölbreytni í göngulagi en göngumenn
okkar venja sig á, og að þarna var líka
ætlazt tii mjög alhliða skíðatækni.
Eg hefi staldrað hér nokkuð við
skíoagöngubrautirnar, þótt við tækjum
ekki þátt i skíðagöngu á vetrarleikun-
um, því að ef við ætlum okkur siðar
að taka þátt i skíðagöngu á alþjóða-
mótum, þá er nauðsynlegt að leikstjór-
ar okkar í göngu geri það sem hægt er
til að skapa svipaðar aðstæður og þar
tíðkast. Og þetta má að sjálfsögðu segja
um hvaða grein sem er.
Engan stað skoðuou skíðakeppend-
urnir með jafn mikilli eftirvæntingu og
brunbrautina fyrir karla. Bæði var það
að þar voru flestir keppendurnir og
svo var vitað, að spekingar F. I. S.
höfðu dæmt eldri hrunbrautirnar í St.
Moritz úreltar, svo að nú hafði verið
StökJcbrautin í St. Moritz 191^8
og stórar. Víða lágu brautirnar utan í
bröttum hlíðunum og því i iiliðarhalla
og þó jafnframt gegnum skóg, sem olli
smáhólum og lautum. Minnist ég sér-
staklega einnar slíkrar lautar, er varð
á vegi okkar. Hún var um metri á dýpt
með næstum lóðréttum börmum, en það
sem verra var, var að hún var þar í
brautinni sem hallaði undan fæti og
lengd hennar og breidd voru hvort um
sig varia nema ein skíðalengd. Og svo
var þetta inni i þéttum skógi, þar sem
iítið útsýni var fram á við. Þegar ég
kom þarna aðvífandi, vissi ég ekki fyrri
til en að ég lá með andlitið í snjónum á
holubotninum og skíðin fastnegld i
skafiinum, og þakkaði mínum sæia fyrir
að sleppa með heil skíði frá þessu. Það
mun liafa verið gert ráð fyrir að hetri
kappgöngumennirnir kæmust yfir iiol-
una með því að fjaðra mjög mikið í
fótum og mjöðmum.