Íþróttablaðið - 01.06.1991, Síða 23

fyrir sinn snúð. Þetta á við um mjög
marga. Hér vantar alla samheldni í
íslenska þjálfara. Það þyrfti að stofna
þjálfarafélagsem myndi stuðlaað því
að þjálfarar ræddu meira saman. Oft
er um ríg milli félaga að ræða og það
veit ekki á gott. Menn hafa gott af því
að skiptast á skoðunum og hlusta á
álit annarra. Fyrir u.þ.b. 15 árum var
talað um að þjálfarar þyrftu að sér-
hæfa sig en sú sérhæfing hefur hrein-
lega farið út í einhæfni. Fjölbreyti-
leikinn íæfingum hérermjög lítill og
margur íþróttamaðurinn æfir allt of
einhæft, m.a. vegna þess að þjálfarar
telja það vera sérhæft. Spretthlaupar-
ar gera t.d. of mikið af því að hlaupa
spretti og gera tækniæfingar þótt þeir
þurfi að styrkja allan skrokkinn. Fjöl-
Þórdís Gísladóttir stekkur yfir 1,90 í
hástökki í sumar að mati Stefáns.
breytileikinn er góður að því leyti að
þú ert að styrkja allan skrokkinn. Það
kemur í veg fyrir meiðsli og að
íþróttamanninum leiðist á æfingum.
Sérhæfnin felst alls ekki í einhæfni
eins og margir halda.
Hingað til lands hafa komið enskir
þjálfarar og haldið námskeið í flest-
um greinum en mér finnst þau ekki
hafa verið til gagns. Mpnn hafa kom-
ið hingað með það í huga að hér séu
kannski einn til tveir þjálfarar sem
eitthvað vit hafa á íþróttum. Þar af
leiðandi hafi þeir gert ráð fyrir því að
eingöngu þeir sæki námskeiðin sem
ekkert vita um þjálfun. Hingað hafa
komið kastþjálfarar sem hafa ekkert
nýtt haft fram að færa og í mörgum
tilfellum vitað minna en þeir sem
sóttu námskeiðin.
Við þurfum að leita meira til þjálf-
ara innan alþjóðasambandsins og
jafnvel að senda þjálfara út á nám-
skeið þar sem þeir geta kynnt sér
þjálffræðilega hluti í lengri tíma. Síð-
an geta þeir, sem sækja námskeið,
miðlað af reynslu sinni til annarra
þjálfara hér heima. Menn geta alltaf
lært hver af öðrum."
— Aðstöðuleysi frjálsfþ rótta-
manna á Islandi ber alltaf á góma.
Hvert er þitt álit?
„Aðstöðumálin eru í algjörum
ólestri og hafa verið það lengi.
íþróttavöllurinn í Mosfellsbæ er eini
völlurinn á landinu sem er boðlegur
frjálsíþróttafólki. Þar er ein besta
aðstaða í heiminum, að mínu mati.
Völlurinnergóðuren þaðerekki það
besta. Það besta við hann er já-
kvæðni starfsmanna vallarins. Þang-
að er gaman að koma því starfsmenn-
irnir starfa fyrir íþróttafólkið. Þeir
þiggja sín laun fyrir að starfa vel og
hafa gaman af þvf sem þeir eru að
gera. Hér í Reykjavík verður vonandi
kominn frjálsíþróttavöllur á aðalleik-
vanginum í Laugardal á næsta ári en
Valbjarnarvöllur er ónýtur. Það er
ekki nóg að skapa góða aðstöðu á
aðalvellinum því þar verður örugg-
lega mikil barátta um að fá að æfa.
Þar er jákvæðninni ekki fyrir að fara,
því nú verr og miður. Litið er á tæki
og tól sem einhverja friðaða muni
eða eingöngu til afnota fyrir starfs-
mennina sjálfa. Það skal tekið fram
að margir starfsmenn þarna eru þó
mjög jákvæðir. Neikvæðnin er samt
fyrir hendi og oft er mjög niðurdrep-
andi að tala við suma starfsmenn.
Það er ekki nóg að byggja góðan
leikvan^ heldur verður að skapa að-
stöðu. A kastvellinum væri t.d. hægt
að koma upp 3-4 góðum spjótkast-
brautum, nokkrum búrum til að kasta
í og þar væri hægt að setja upp 6-8
kastplatta fyrir kúluvarp. I dag eru
kannski 12 ára byrjendur í sama
kastplatta og kúluvarparar í fremstu
röð.
Aðstaða til frjálsíþróttaiðkana í
Reykjavík í dag er verri en þegar ég
varað leika mérsem gutti á Melavell-
inum. Mjög margir hafa meitt sig á
æfingum í vor og má rekja hluta þess
til lélegrar aðstöðu. Á gamla Mela-
vellinum stakk starfsmaður lang-
stökksgryfjuna upp einu sinni á dag.
Annar gekk hring og tók grjót út af
brautinni og þannig var svæðið und-
irbúið fyrir æfingar félaganna á
kvöldin. Langstökksgryfjan í Laugar-
dalnum hefurekki verið stungin upp í
marga mánuði. Ef iðkendurnir moka
ekki sjálfir stökkva þeir í harðan
sandinn. Hugsunarhátturinn þarf að
breytast þannig að iðkendurnir finna
fyrir velvild þegar þeir mæta á æfing-
ar. Þeim á ekki að finnast þeir vera
fyrir, eins og vill oft vera."
23